1Pewien człowiek natomiast, imieniem Ananiasz, wraz ze swoją żoną Safirą, sprzedał posiadłość2i potajemnie, lecz za wiedzą swej żony, zachował dla siebie część zapłaty. Resztę przyniósł i położył u stóp apostołów.3Wówczas Piotr powiedział: Ananiaszu, dlaczego szatan napełnił twoje serce, tak że okłamałeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część zapłaty za rolę?4Czy gdy należała do ciebie, nie miałeś do niej prawa własności? A po sprzedaży — czy nie mogłeś zarządzać pieniędzmi według swojej woli? Co sprawiło, że przyzwoliłeś w swoim sercu na taki czyn? Okłamałeś nie ludzi, lecz Boga.5Gdy Ananiasz usłyszał te słowa, padł martwy.[1] Tych wszystkich natomiast, którzy tego słuchali, ogarnął wielki strach.6Młodsi wiekiem zajęli się zmarłym. Owinęli go, wynieśli i pogrzebali.7Po mniej więcej trzech godzinach nadeszła żona Ananiasza, nieświadoma tego, co się stało.8Piotr zapytał ją: Powiedz mi, czy za tyle pieniędzy sprzedaliście rolę? Tak, za tyle — odpowiedziała.9Piotr na to: Co się stało, że zmówiliście się, aby wystawić na próbę Ducha Pańskiego? Ci, którzy pogrzebali twojego męża, zbliżają się do drzwi.[2] Ciebie też wyniosą.10Na te słowa Safira natychmiast padła martwa u nóg Piotra. Gdy weszli młodzi i stwierdzili, że już nie żyje, wynieśli ją i pochowali obok męża.11Wydarzenie to sprawiło, że wielki strach ogarnął cały kościół oraz wszystkich, którzy o tym usłyszeli.
Działalność apostołów
12Przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów. Wszyscy zaś jednomyślnie gromadzili się w portyku Salomona.13Jeśli chodzi o postronnych, to nikt nie ośmielał się do nich dołączać, chociaż lud miał ich w wielkim poważaniu.14Przybywało też coraz więcej tych, którzy zawierzyli Panu, mnóstwo zarówno mężczyzn, jak i kobiet.15Było tak, że nawet na ulice wynosili chorych, kładli ich na noszach i posłaniach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra padł na niektórych z nich.16Schodziły się również tłumy z miast wokół Jerozolimy. Ludzie przynosili ze sobą chorych i nękanych przez duchy nieczyste, i wszyscy oni doznawali uzdrowienia.
Uwolnienie apostołów
17Wydarzenia te wzbudziły zazdrość arcykapłana i ludzi z jego otoczenia, należących do stronnictwa saduceuszów.18Z jego postanowienia schwytali oni apostołów i osadzili w publicznym więzieniu.19Jednak anioł Pana otworzył w nocy drzwi więzienia, wyprowadził ich i polecił:20Idźcie, stańcie w świątyni i ogłaszajcie ludowi wszystkie te słowa, które darzą życiem.21Posłuchali go więc i z nastaniem poranka weszli do świątyni, gdzie zaczęli nauczać. Tymczasem arcykapłan i jego świta zwołali Wysoką Radę oraz całą starszyznę synów Izraela i posłali swych podwładnych do więzienia, żeby sprowadzić apostołów.22Jednak po przybyciu na miejsce podwładni nie znaleźli ich w więzieniu. Wrócili zatem i oznajmili:23Więzienie znaleźliśmy zamknięte z całą starannością. Strażnicy stali przy bramach. Ale po otwarciu nikogo wewnątrz nie znaleźliśmy.24Gdy dowódca straży świątynnej oraz arcykapłani usłyszeli te słowa, wpadli w zakłopotanie; nie mieli pewności, co się stało z więźniami.25Wtem ktoś przybył i doniósł: Ludzie, których osadziliście w więzieniu, są w świątyni. Stoją tam i nauczają lud.26Wówczas dowódca straży świątynnej udał się tam wraz z podwładnymi i sprowadził ich bez użycia siły. Obawiali się bowiem, aby ich lud nie ukamienował.
Apostołowie przed Wysoką Radą
27Po przybyciu postawili ich przed Wysoką Radą. Arcykapłan powiedział:28Surowo wam zakazaliśmy nauczać w tym imieniu. Wy tymczasem napełniliście Jerozolimę waszą nauką i chcecie na nas ściągnąć krew tego człowieka.29Piotr w imieniu apostołów odpowiedział: Trzeba być posłusznym bardziej Bogu niż ludziom.30Wy zgładziliście Jezusa. Zawiesiliście Go na krzyżu.[3] Ale Bóg naszych ojców Go wzbudził.31Wywyższył Go w swojej mocy[4] jako Władcę i Zbawcę, aby dać Izraelowi możliwość opamiętania się i odpuszczenia grzechów.32My jesteśmy tego świadkami, a także Duch Święty, którego Bóg dał tym, którzy są Mu posłuszni.33Gdy to usłyszeli, wpadli w furię i postanowili ich zabić.34Wtedy jednak wystąpił w Wysokiej Radzie pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel. Był on nauczycielem Prawa i cieszył się poważaniem całego ludu. Polecił wyprowadzić apostołów na chwilę,35a gdy to uczyniono, powiedział: Izraelici, dobrze się zastanówcie, co chcecie zrobić z tymi ludźmi.36Niedawno powstał Teudas, podawał się za kogoś wielkiego, przyłączyło się do niego około czterystu ludzi, lecz gdy został usunięty, wszyscy, ilu ich za nim poszło, rozproszyli się i zniknęli.37Po nim powstał Juda Galilejczyk w czasie spisu i pociągnął lud za sobą. On też zginął, a ci wszyscy, którzy go posłuchali, poszli w rozsypkę.38I w tym przypadku wam radzę: Zostawcie tych ludzi w spokoju. Jeśli ich zamiary i działania wynikają z pobudek czysto ludzkich, to spełzną na niczym.39Jeśli jednak jest to sprawa Boża, to nie zdołacie ich zniszczyć, a przy tym może się okazać, że walczycie z Bogiem. I posłuchali go.40Następnie przywołali apostołów, wymierzyli im chłostę, zabronili mówić w imieniu Jezusa i zwolnili.41Oni natomiast opuszczali Wysoką Radę, ciesząc się, że zostali uznani za godnych tak niegodnego potraktowania — dla Jego imienia.42Każdego też dnia w świątyni i po domach nie przestawali nauczać ludzi i głosić im dobrej nowiny o Chrystusie Jezusie.
Dzieje Apostolskie 5
Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)
od Ewangeliczny Instytut Biblijny1Pewien zaś człowiek, imieniem Ananiasz, wraz z Safirą, swoją żoną, sprzedał posiadłość2i zatrzymał [część] zapłaty, za wiedzą też żony, a pewną cześć przyniósł i położył u stóp apostołów. (Dz 4,34; Dz 4,37)3Wówczas Piotr powiedział: Ananiaszu, dlaczego szatan[1] napełnił[2] twoje serce,[3] [tak] że okłamałeś Ducha Świętego[4] i zachowałeś sobie [część] z zapłaty za rolę? (Mt 11,29; Mt 16,22; Łk 22,3; Dz 4,31; Rz 12,1; 1 Kor 3,16; 2 Kor 10,3; 2 Kor 11,14; Ef 4,25; Ef 5,17; 1 P 5,8; 1 P 5,9)4Czy gdy należała do ciebie, nie była twoją, a po sprzedaniu, czy [należność] nie pozostawała w twojej mocy? Co sprawiło, że dopuściłeś w sercu do tego czynu? Nie skłamałeś ludziom, lecz Bogu.[5] (Łk 12,1)5Ananiasz zaś, słysząc te słowa, upadł i wydał ostatnie tchnienie.[6] I wielki strach ogarnął wszystkich, którzy tego słuchali.[7] (Mt 18,15; Mt 24,24; Dz 2,43; Dz 5,7; Dz 5,11; Dz 19,17; 1 Kor 11,27; 1 Kor 11,30; 2 Kor 13,5; Ga 6,7; Ef 6,16; 1 Tm 5,20; Jk 5,19)6Młodsi tymczasem powstali, owinęli go, wynieśli i pogrzebali.7A po upływie około trzech godzin nadeszła i jego żona, nieświadoma tego, co się stało.8Piotr zaś odezwał się do niej: Powiedz mi, czy za tyle oddaliście rolę? Ona na to: Tak, za tyle.9A Piotr do niej: Co się stało, że umówiliście się, aby wystawić na próbę Ducha Pańskiego? Oto nogi tych, którzy pogrzebali twojego męża, są u drzwi – i ciebie wyniosą. (Dz 15,10; 1 Kor 10,9)10I natychmiast upadła u jego nóg, i oddała ostatnie tchnienie. A gdy weszli młodsi, znaleźli ją martwą, wynieśli [ją zatem] i pogrzebali obok jej męża.11I wielki strach ogarnął całe zgromadzenie[8] oraz wszystkich, którzy tego słuchali. (Dz 2,43; Dz 5,5; Dz 8,1; Dz 8,3; Dz 9,31; Dz 11,22; Dz 11,26; Dz 12,1; Dz 12,5; Dz 13,1; Dz 14,23; Dz 14,27; Dz 15,3; Dz 15,4; Dz 15,22; Dz 15,41; Dz 16,5; Dz 18,22; Dz 19,17; Dz 19,32; Dz 19,40; Dz 20,17; Dz 20,28)
Działalność misyjna apostołów i Kościoła
12A przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów. I wszyscy jednomyślnie[9] byli w krużganku Salomona,[10] (Mt 4,5; Mk 16,17; Dz 1,14; Dz 2,43; Dz 2,46; Dz 3,11; Dz 4,24; Dz 6,8; Dz 14,3; Dz 15,12; Dz 15,25; Rz 15,6)13z postronnych natomiast nikt nie ośmielał się do nich dołączać, ale lud miał ich w wielkim poważaniu. (Dz 2,47; Dz 4,21)14Przybywało też coraz więcej wierzących Panu, mnóstwo mężczyzn, jak i kobiet, (Dz 2,41; Dz 2,47; Dz 4,4; Dz 6,7; Dz 11,21; Dz 11,24; Dz 14,1; Dz 21,20)15tak że też na ulice wynosili słabych i kładli na noszach i posłaniach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra[11] zasłonił niektórych z nich. (Mt 9,20; Mk 6,56; Dz 19,11; Dz 19,12)16Schodził się również tłum z okolicznych miast Jerozolimy, niosąc z sobą słabych i dręczonych przez duchy nieczyste, i wszyscy oni doznawali uzdrowienia. (Mt 14,35; Mk 16,18; Dz 8,7)
Uwięzienie i uwolnienie apostołów
17Wówczas powstał arcykapłan oraz wszyscy, którzy z nim byli, będący stronnictwem saduceuszów, napełnieni zazdrością, (Dz 4,1; Dz 13,45; Dz 15,5; Dz 17,5; Dz 24,5; Dz 24,14; Dz 26,5; Dz 28,22; Jk 3,14; Jk 3,16)18schwytali w ręce apostołów i osadzili ich w publicznym więzieniu. (Łk 21,12; Dz 4,3)19Jednak anioł Pana[12] otworzył w nocy drzwi więzienia, wyprowadził ich i powiedział: (Mt 1,20; Mt 2,13; Mt 2,19; Mt 28,2; Łk 1,11; Łk 2,9; Dz 7,30; Dz 8,26; Dz 10,3; Dz 12,7; Dz 12,23; Dz 16,26; Dz 28,2)20Idźcie, stańcie i ogłaszajcie ludowi w świątyni wszystkie słowa tego życia. (Flp 2,16; 2 Tm 4,2)21Posłuchali więc tego i z nastaniem poranka weszli do świątyni, gdzie zaczęli nauczać. A gdy przybył arcykapłan i ci, którzy z nim byli, zwołali Sanhedryn i całą starszyznę synów Izraela i posłali do więzienia, żeby ich sprowadzono. (Dz 4,5)22Podwładni jednak, gdy tam przybyli, nie znaleźli ich w więzieniu; zawrócili więc i oznajmili: (Dz 12,18)23Więzienie znaleźliśmy zamknięte z całą starannością, również strażników stojących przy bramach, lecz po otwarciu nikogo wewnątrz nie znaleźliśmy.24A gdy dowódca straży świątynnej oraz arcykapłani usłyszeli te słowa, byli zakłopotani co do nich, co też się stało. (Łk 22,4; Łk 22,52; Dz 4,1)25Wtem przybył ktoś i doniósł im: Oto ludzie, których osadziliście w więzieniu, są w świątyni; stanęli tam i nauczają lud.26Wówczas dowódca straży poszedł wraz z podwładnymi i sprowadził ich bez użycia siły; obawiali się bowiem ludu, aby ich nie ukamienowali. (Mt 14,5; Mt 21,26; Mt 21,46; Mk 11,32; Mk 12,12; Łk 20,19; Łk 22,2; Dz 4,21; Dz 5,13; Dz 7,58)
Apostołowie przed Sanhedrynem
27Po przyprowadzeniu zaś stawili ich przed Sanhedrynem. I zapytał ich arcykapłan: (Dz 4,15)28Nakazem zakazaliśmy wam nauczać w tym imieniu, a oto napełniliście Jerozolimę waszą nauką i chcecie na nas ściągnąć krew tego człowieka.[13] (Mt 23,35; Mt 27,25; Dz 2,23; Dz 3,13; Dz 4,10; Dz 4,18; Dz 5,40)29Piotr zaś z apostołami odpowiedział: Trzeba być posłusznym Bogu bardziej niż ludziom. (Dz 4,19)30Bóg naszych ojców wzbudził Jezusa, którego wy zgładziliście, wieszając na drzewie, (Dz 2,23; Dz 2,24; Dz 2,32; Dz 2,36; Dz 3,15; Dz 4,10; Dz 10,39; Dz 10,40; Dz 13,30; Dz 17,31; Dz 22,14; Ga 3,13; 1 P 2,24)31Tego Bóg wywyższył swoją prawicą jako Założyciela[14] i Zbawcę, aby dać Izraelowi opamiętanie i odpuszczenie grzechów. (Mk 16,19; Łk 2,11; Łk 24,47; Dz 2,33; Dz 2,38; Dz 10,43; Dz 11,18; Dz 13,38; Ef 1,19; Flp 2,9; Hbr 2,10; Hbr 12,2)32A my jesteśmy świadkami tych spraw, a także Duch Święty, którego Bóg dał tym, którzy są Mu posłuszni.[15] (Łk 24,48; Dz 1,8; Dz 2,32; Dz 3,15; Dz 10,39; Rz 1,5; 1 J 5,6)33A gdy to usłyszeli, wybuchli jak przecięci[16] i zamierzali ich zabić. (Dz 7,54)34Powstał jednak w Sanhedrynie pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel,[17] nauczyciel Prawa poważany przez cały lud, polecił wyprowadzić na chwilę apostołów (Łk 5,17; Dz 4,15; Dz 22,3)35i powiedział do nich: Mężowie Izraelici, zastanówcie się dobrze odnośnie do tych ludzi, co zamierzacie zrobić.36Bo przed tymi dniami powstał Teudas,[18] podawał się za kogoś; przyłączyła się do niego liczba około czterystu mężczyzn; a gdy został usunięty, wszyscy, ilu ich za nim poszło, zostali rozproszeni i znikli.37Po nim powstał Juda Galilejczyk w czasie spisu[19] i pociągnął lud za sobą; ten zginął, a wszyscy, którzy go posłuchali, poszli w rozsypkę. (Łk 2,1; Łk 2,2)38I teraz mówię wam: Odstąpcie od tych ludzi i zostawcie ich; bo jeśli od ludzi jest ten plan lub to dzieło, to zostanie zniszczone; (Mt 15,13)39jeśli jednak jest z Boga, nie zdołacie ich zniszczyć – i obyście się przy tym nie okazali ludźmi walczącymi z Bogiem. I posłuchali go, (Dz 9,5)40po czym przywołali apostołów, wychłostali ich, zabronili im mówić w imieniu Jezusa i zwolnili ich. (Mt 10,17; Mt 23,34; Mk 13,9; Dz 4,18; Dz 5,28; Dz 22,19)41Oni natomiast odchodzili sprzed oblicza Sanhedrynu, ciesząc się, że zostali uznani za godnych niegodnego potraktowania – dla [Jego] imienia. (Mt 5,10; Dz 9,16; 1 P 4,13)42Każdego też dnia w świątyni i po domach nie przestawali nauczać i głosić dobrej nowiny o Chrystusie Jezusie. (Dz 2,46; Dz 8,4; Dz 8,35; Dz 11,20; Dz 13,32; Dz 17,3; Dz 17,18; Dz 18,5; Dz 18,28)