5Następnego zaś dnia zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i znawcy Prawa[6] (Łk 22,66; Łk 23,13)6oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.[7] (Mt 26,3; Łk 3,2)7Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście? (Mt 21,23; Mk 11,28; Łk 20,2)8Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym,[8] powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi! (Mt 10,19; Mk 13,11; Łk 12,11; Dz 6,3; Dz 6,5; Dz 7,55; Dz 9,17; Dz 11,24; Dz 13,9)9Ponieważ my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa [wyświadczonego] słabemu[9] człowiekowi, dzięki któremu został on zbawiony,[10] (Dz 3,2; Dz 3,7)10to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadome, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wzbudził z martwych – w Nim ten [człowiek] stanął wobec was zdrowy. (Dz 2,23; Dz 2,24; Dz 2,32; Dz 2,36; Dz 3,6; Dz 3,15; Dz 3,16; Dz 5,30; Dz 10,39; Dz 10,40; Dz 13,30; Dz 17,31)11On to jest tym kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.[11] (Mt 21,42; Mk 12,10; Łk 20,17; Łk 21,17; Rz 9,33; Ef 2,20; 1 P 2,7)12Nie ma też w nikim innym zbawienia; gdyż nie dano ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni. (Mt 1,21; Łk 24,47; Dz 2,21; Dz 10,43)13I gdy tak przyglądali się śmiałości[12] Piotra i Jana, a zrozumieli, że to nieuczeni,[13] zwykli ludzie, dziwili się; zaczęli też uświadamiać sobie, że byli z Jezusem; (Dz 2,29; Dz 4,29; Dz 28,31)14patrząc zaś na uzdrowionego człowieka, który stał z nimi, nie mieli nic przeciwko. (Dz 3,8)15Polecili im więc opuścić Sanhedryn i naradzali się między sobą. (Mt 5,22; Dz 5,21; Dz 5,27; Dz 5,34; Dz 6,12; Dz 22,30; Dz 23,1)16Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Wiadomo bowiem, że stał się przez nich znak widoczny dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy i nie jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć;17lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zabrońmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo z ludzi nie mówili.18Wezwali ich zatem i nakazali im, aby nie próbowali nawet mówić ani nauczać w imieniu Jezusa. (Dz 5,28; Dz 5,40)19Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać[14] bardziej was czy Boga – osądźcie.[15] (Dz 5,29)20My bowiem nie jesteśmy w stanie nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy. (Dz 22,15; 1 J 1,1)21Oni zaś po dalszych groźbach zwolnili ich, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać – z powodu ludu, wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało; (Mt 21,26; Łk 20,19; Dz 5,26)22gdyż ponad czterdzieści lat miał człowiek, na którym dokonał się ten znak uleczenia.
Uwolnienie Piotra i Jana i modlitwa wspólnoty Kościoła
23A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani i starsi.24Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco,[16] Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, (Łk 2,29; 1 Tm 6,1; 2 Tm 2,21; Tt 2,9; 1 P 2,18; 2 P 2,1; Jud 1,4; Ap 6,10)25który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego zawrzały[17] narody, a ludy uknuły próżności?26Powstali królowie ziem i zeszli się razem przełożeni przeciw Panu i przeciw Jego Chrystusowi.[18] (Dz 3,18)27Zeszli się bowiem naprawdę w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod[19] i Poncjusz Piłat[20] z poganami i plemionami Izraela, (Mt 26,3; Łk 3,1; Łk 4,18; Łk 23,1; Łk 23,7; Łk 23,12; Dz 3,13; Dz 4,30; Dz 10,38; 1 Tm 6,13; Hbr 1,9)28aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.[21] (Dz 2,23; Jk 1,13)29A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą, (Dz 4,13; Dz 4,31; Ef 6,19)30gdy Ty wyciągasz rękę do leczenia i by działy się znaki i cuda przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. (Mk 16,17; Dz 2,22; Dz 2,43; Dz 3,6; Dz 4,27)31A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i zostali napełnieni wszyscy Duchem Świętym,[22] i mówili Słowo Boże z ufną odwagą. (Dz 2,4; Dz 2,44; Dz 4,13; Dz 4,29; Dz 16,26; Ef 5,18; 2 Tm 1,5)