1A Saul, dysząc jeszcze groźbą i mordem[1] względem uczniów Pana, przyszedł do arcykapłana (Dz 8,3; Dz 9,13; Dz 22,4; Dz 26,9; 1 Kor 15,9; Ga 1,13; Flp 3,6; 1 Tm 1,13)2i wyprosił sobie od niego listy do Damaszku[2] – do synagog – aby, jeśliby znalazł jakichś będących [wyznawcami] Drogi,[3] zarówno mężczyzn, jak i kobiety, mógł ich związanych przyprowadzić do Jerozolimy. (Łk 12,11; Łk 21,12; Dz 9,14; Dz 18,25; Dz 19,9; Dz 19,23; Dz 22,4; Dz 22,5; Dz 22,19; Dz 24,14; Dz 24,22)3I stało się, gdy szedł i zbliżał się do Damaszku, że nagle oświeciło go zewsząd światło z nieba, (Dz 22,6; Dz 26,12)4a gdy upadł na ziemię, usłyszał głos mówiący do niego: Saulu, Saulu, dlaczego Mnie prześladujesz? (Mt 25,40; Mt 25,45)5I odpowiedział: Kim jesteś, Panie? A On: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz; (Dz 5,39; 1 Kor 15,8)6ale wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić.7Mężczyźni zaś, którzy towarzyszyli mu w drodze, stanęli oniemiali, słuchali wprawdzie głosu, ale nikogo nie dostrzegali.[4] (Mk 4,33; Dz 22,9; 1 Kor 14,2)8Saul więc podniósł się z ziemi, lecz gdy otworzył swoje oczy, nic nie widział; prowadząc go zaś za rękę, zaprowadzili go do Damaszku. (Dz 13,11)9I przez trzy dni był niewidzący i nie jadł ani nie pił.10Był zaś w Damaszku pewien uczeń imieniem Ananiasz i Pan przemówił do niego w widzeniu: Ananiaszu! A on odpowiedział: Oto jestem, Panie! (Dz 9,17; Dz 10,10; Dz 10,17; Dz 16,9; Dz 22,12)11Pan zaś do niego: Wstań i idź na ulicę zwaną Prostą, i odszukaj w domu Judy Tarsyjczyka imieniem Saul; oto właśnie się modli (Dz 9,6; Dz 9,30; Dz 21,39; Dz 22,3)12i zobaczył w widzeniu człowieka imieniem Ananiasz, jak wszedł i włożył na niego ręce, aby przejrzał. (Mk 8,23; Dz 9,17; Dz 10,3; Dz 10,17; Dz 10,19; Dz 16,9; Dz 22,13)13Ananiasz zaś odpowiedział: Panie, słyszałem od wielu o tym człowieku, ile złego wyrządził Twoim świętym w Jerozolimie; (Dz 8,3; Dz 9,1; Dz 9,32; Dz 22,4; Dz 26,9; Dz 26,10; Rz 1,7; Rz 15,25; Rz 15,31; Rz 16,2; Rz 16,15; 1 Kor 15,9; Ga 1,13; Ef 1,1; Flp 3,6; 2 Tes 1,10; 1 Tm 1,13)14i tutaj ma władzę od arcykapłanów, aby związać wszystkich, którzy wzywają Twojego imienia. (Dz 2,21; Dz 9,2; Dz 9,21; Dz 22,5; Dz 22,16; Dz 26,10; Rz 10,13; 1 Kor 1,2; 2 Tm 2,22)15Pan jednak powiedział do niego: Idź, gdyż ten jest moim wybranym naczyniem, aby zanieść moje imię przed pogan, królów i synów Izraela; (Dz 22,21; Dz 25,26; Dz 26,1; Dz 27,24; Rz 1,5; Rz 9,21; Rz 11,13; Rz 15,16; Ga 1,16; Ga 2,2; Ga 2,8; Ef 3,8; 1 Tm 2,7; 2 Tm 2,20; 2 Tm 4,17)16Ja sam bowiem pokażę mu, ile będzie musiał wycierpieć dla mojego imienia. (2 Kor 6,4; 2 Kor 11,23; 2 Tm 1,8; 2 Tm 2,3; 2 Tm 2,9)17I Ananiasz poszedł, wszedł do domu, nałożył na niego ręce i powiedział: Saulu, bracie, Pan przysłał mnie, Jezus, który ukazał ci się w drodze, którą szedłeś, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym.18I zaraz opadły mu z oczu jakby łuski, przejrzał, wstał i został ochrzczony. (Dz 22,16)19A gdy przyjął pokarm, odzyskał siły. Przebywał zaś z uczniami w Damaszku parę dni, (Dz 26,20)20a zaraz zaczął głosić w synagogach Jezusa, że On jest Synem Boga. (Mt 16,16; Rz 1,3)21Wszyscy zaś, którzy go słuchali, dziwili się i mówili: Czy to nie jest ten, który w Jerozolimie nastawał na tych, którzy wzywają tego imienia, i po to tu przyszedł, aby ich związanych zaprowadzić do arcykapłanów? (Dz 8,3; Dz 9,1; Dz 9,14; Dz 26,10)22Saul natomiast coraz bardziej się umacniał i niepokoił Żydów mieszkających w Damaszku, dowodząc, że Ten jest Chrystusem. (Łk 9,20; Dz 17,3; Dz 18,5; Dz 18,28; 1 Tm 1,12; 2 Tm 4,17)23A gdy tak upłynęło sporo dni, Żydzi uknuli spisek, aby go zabić, (Dz 9,29; Dz 23,12; Dz 25,3)24ale ich spisek stał się znany Saulowi. Strzegli zaś bram dniem i nocą, aby go jakoś zabić. (Dz 20,3; Dz 20,19; Dz 23,12; 2 Kor 11,32)25Uczniowie jednak wzięli go i nocą opuścili go przez mur, spuszczając go w koszu. (2 Kor 11,33)26Po przybyciu zaś do Jerozolimy próbował przyłączyć się do uczniów, ale wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem. (Dz 22,17; Dz 26,20; Ga 1,18)27Barnaba jednak przygarnął go, zaprowadził do apostołów – i opowiedział im, jak w drodze zobaczył Pana i że do niego przemówił, i jak w Damaszku śmiało wypowiadał się w imieniu Jezusa. (Dz 4,36; Dz 9,4; Dz 9,20; Dz 11,22; Dz 11,30; Dz 13,1; Dz 22,7; Dz 26,14; 1 Kor 9,1; 1 Kor 15,8; Ga 1,18)28I przebywał z nimi, wchodząc i wychodząc,[5] w Jerozolimie, śmiało wypowiadając się w imieniu Pana.29Rozmawiał też i rozprawiał z hellenistami,[6] ci jednak usiłowali go zabić. (Dz 6,1)30Gdy jednak bracia dowiedzieli się o tym, odprowadzili go do Cezarei i wyprawili go do Tarsu. (Dz 8,40; Dz 9,11; Dz 11,25)31Tymczasem zgromadzenie po całej Judei, Galilei i Samarii, miało pokój,[7] budowane i kroczące w bojaźni Pańskiej, a dzięki zachęcie Ducha Świętego pomnażało się. (Dz 1,8; Dz 5,11; Dz 5,14; Dz 11,22)
Działalność Piotra w Judei
32I stało się, gdy Piotr obchodził wszystkich, że przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Liddzie.[8] (Dz 9,13)33Tam zaś natknął się na pewnego człowieka, imieniem Eneasz, który był sparaliżowany i od ośmiu lat leżał w łóżku. (Mt 4,24; Mt 9,2; Dz 3,2)34Piotr zwrócił się do niego: Eneaszu, Jezus Chrystus cię leczy. Wstań, zwiń swoje posłanie. I zaraz wstał. (Mt 9,6; Dz 4,10)35I zobaczyli go wszyscy mieszkańcy Liddy oraz Saronu, którzy też nawrócili się do Pana. (Dz 11,21; 2 Kor 3,16)36W Joppie[9] zaś była pewna uczennica, imieniem Tabita, co w tłumaczeniu znaczy Dorkas;[10] była ona pełna dobrych czynów i dzieł miłosierdzia, które czyniła. (Rz 13,3; 2 Kor 9,8; Ef 2,10; 1 Tm 2,10; Tt 3,1)37W tych dniach zdarzyło się, że zasłabła i umarła; obmyto ją więc i złożono w sali na piętrze. (Dz 1,13; Dz 20,8)38A ponieważ Lidda leży blisko Joppy, uczniowie, gdy usłyszeli, że Piotr w niej przebywa, wysłali do niego dwóch mężczyzn z prośbą: Przyjdź do nas niezwłocznie.39Piotr więc wstał i poszedł wraz z nimi. Po przybyciu zaprowadzili go do sali na piętrze, gdzie obstąpiły go wszystkie wdowy, które płakały i pokazywały mu suknie oraz płaszcze, które robiła Dorkas, kiedy z nimi była.40Wówczas Piotr usunął wszystkich, padł na kolana, pomodlił się, po czym zwrócił się do ciała i powiedział: Tabito, wstań! Ona zaś otworzyła swoje oczy i – gdy zobaczyła Piotra – usiadła. (Mt 9,25; Mk 5,41; Łk 7,14; Łk 8,54; Dz 28,8; Jk 5,14)41A on podał jej rękę i podniósł ją; następnie przywołał świętych oraz wdowy i przedstawił ją żywą. (Łk 7,15)42Rozniosło się to po całej Joppie i wielu uwierzyło w Pana.43Przez wiele też dni [Piotr] przebywał w Joppie u niejakiego Szymona, garbarza.[11] (Dz 10,6; Dz 10,32)