1Gdy oni przemawiali do ludu, podeszli do nich kapłani, dowódca straży świątynnej oraz saduceusze.2Byli oburzeni, że nauczają lud i głoszą, że zmartwychwstanie jest w Jezusie.3Schwytali ich zatem i osadzili pod strażą do następnego dnia, ponieważ zbliżał się wieczór.4Tymczasem wielu spośród tych, którzy usłyszeli to Słowo, uwierzyło. Liczba samych mężczyzn dochodziła do około pięciu tysięcy.
Piotr i Jan przed Wysoką Radą
5Następnego dnia natomiast zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni, starsi, znawcy Prawa6oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.7Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?8Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym, przemówił: Przełożeni ludu i starsi!9Ponieważ jesteśmy dzisiaj przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa wyświadczonego niepełnosprawnej osobie, dzięki któremu została ona uzdrowiona,[1]10to niech dla was wszystkich, a także dla całego ludu Izraela, będzie jasne, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wzbudził z martwych. Dzięki Niemu ten człowiek stoi przed wami zdrowy.11Jezus z Nazaretu jest tym kamieniem, który odrzuciliście wy, budujący, a który stał się kamieniem węgielnym.12I nie ma w nikim innym zbawienia, gdyż nie dano nam ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni.13Śmiałość Piotra i Jana, a przy tym ich nieuczoność i prostolinijność, które zauważyli, wywołała u nich zdziwienie. Zaczęli sobie też uświadamiać, że ci ludzie byli z Jezusem.14Jednocześnie, widząc uzdrowionego człowieka, który stał razem z nimi, nie mieli nic przeciwko nim do powiedzenia.15Polecili im zatem opuścić Wysoką Radę i naradzali się między sobą.16Co mamy zrobić z tymi ludźmi? — rozważali. — Wiadomo przecież, że za ich pośrednictwem stał się cud. Jest to jasne dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy. Temu nie jesteśmy w stanie zaprzeczyć.17Nie możemy jednak dopuścić, aby się to między ludem jeszcze bardziej rozniosło. Dlatego zakażmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo nie przemawiali.18Wezwali ich więc i nakazali, aby nawet nie próbowali mówić lub nauczać w imieniu Jezusa.19Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: Co jest słuszne przed obliczem Boga: Słuchać bardziej was czy Jego? Osądźcie.20My nie potrafimy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.21Wtedy oni, po dodatkowych groźbach, zwolnili ich. Nie znaleźli bowiem nic, za co mogliby ich ukarać. Do ich zwolnienia przyczynił się również fakt, że cały lud chwalił Boga za to, co się stało,22szczególnie że człowiek, na którym dokonał się ten cud uzdrowienia, liczył sobie ponad czterdzieści lat.
Zwolnienie z aresztu
23Po odzyskaniu wolności, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani oraz starsi.24Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga: Władco — zawołali — Ty, który stworzyłeś niebo i ziemię, morze i wszystko, co je wypełnia,25który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego zbuntowały się narody, a ludy radzą daremnie?26Powstali ziemscy królowie i wspólnie spiskują książęta przeciwko Panu i Jego Pomazańcowi.[2]27Rzeczywiście zeszli się w tym mieście przeciwko Twojemu świętemu Słudze, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod i Poncjusz Piłat wraz z poganami i plemionami Izraela.28Uczynili to jednak, aby wypełnić wszystko, co i tak, w swojej mocy i ze swej woli, już wcześniej ustaliłeś, że ma się wydarzyć.[3]29A teraz, Panie, zwróć uwagę na ich groźby. Pozwól Twoim sługom głosić Twe Słowo z przekonaniem i odwagą,30gdy Ty ze swej strony wyciągasz rękę, aby leczyć oraz dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa.31Gdy skończyli modlitwę, zatrzęsło się miejsce, na którym się zebrali. Wszyscy też zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili Słowo Boże z przekonaniem i odwagą.
Codzienność wierzących
32Cała rzesza tych, którzy uwierzyli, miała jakby jedno serce i jedną duszę. Nikt też nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.33Apostołowie z ogromną mocą składali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszystkim towarzyszyła wielka łaska.34Nikt między nimi nie cierpiał niedostatku. Ci bowiem, którzy byli właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je, przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży35i kładli je u stóp apostołów. Tak zgromadzone środki rozdzielano każdemu zgodnie z tym, jaką miał potrzebę.36Tak uczynił Józef, nazwany przez apostołów Barnabą, co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty. Był on Lewitą rodem z Cypru.37Po sprzedaniu swojej roli przyniósł pieniądze i położył u stóp apostołów.
Dzieje Apostolskie 4
Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)
5Następnego zaś dnia zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i znawcy Prawa[6] (Łk 22,66; Łk 23,13)6oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.[7] (Mt 26,3; Łk 3,2)7Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście? (Mt 21,23; Mk 11,28; Łk 20,2)8Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym,[8] powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi! (Mt 10,19; Mk 13,11; Łk 12,11; Dz 6,3; Dz 6,5; Dz 7,55; Dz 9,17; Dz 11,24; Dz 13,9)9Ponieważ my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa [wyświadczonego] słabemu[9] człowiekowi, dzięki któremu został on zbawiony,[10] (Dz 3,2; Dz 3,7)10to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadome, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wzbudził z martwych – w Nim ten [człowiek] stanął wobec was zdrowy. (Dz 2,23; Dz 2,24; Dz 2,32; Dz 2,36; Dz 3,6; Dz 3,15; Dz 3,16; Dz 5,30; Dz 10,39; Dz 10,40; Dz 13,30; Dz 17,31)11On to jest tym kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.[11] (Mt 21,42; Mk 12,10; Łk 20,17; Łk 21,17; Rz 9,33; Ef 2,20; 1 P 2,7)12Nie ma też w nikim innym zbawienia; gdyż nie dano ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni. (Mt 1,21; Łk 24,47; Dz 2,21; Dz 10,43)13I gdy tak przyglądali się śmiałości[12] Piotra i Jana, a zrozumieli, że to nieuczeni,[13] zwykli ludzie, dziwili się; zaczęli też uświadamiać sobie, że byli z Jezusem; (Dz 2,29; Dz 4,29; Dz 28,31)14patrząc zaś na uzdrowionego człowieka, który stał z nimi, nie mieli nic przeciwko. (Dz 3,8)15Polecili im więc opuścić Sanhedryn i naradzali się między sobą. (Mt 5,22; Dz 5,21; Dz 5,27; Dz 5,34; Dz 6,12; Dz 22,30; Dz 23,1)16Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Wiadomo bowiem, że stał się przez nich znak widoczny dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy i nie jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć;17lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zabrońmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo z ludzi nie mówili.18Wezwali ich zatem i nakazali im, aby nie próbowali nawet mówić ani nauczać w imieniu Jezusa. (Dz 5,28; Dz 5,40)19Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać[14] bardziej was czy Boga – osądźcie.[15] (Dz 5,29)20My bowiem nie jesteśmy w stanie nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy. (Dz 22,15; 1 J 1,1)21Oni zaś po dalszych groźbach zwolnili ich, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać – z powodu ludu, wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało; (Mt 21,26; Łk 20,19; Dz 5,26)22gdyż ponad czterdzieści lat miał człowiek, na którym dokonał się ten znak uleczenia.
Uwolnienie Piotra i Jana i modlitwa wspólnoty Kościoła
23A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani i starsi.24Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco,[16] Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, (Łk 2,29; 1 Tm 6,1; 2 Tm 2,21; Tt 2,9; 1 P 2,18; 2 P 2,1; Jud 1,4; Ap 6,10)25który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego zawrzały[17] narody, a ludy uknuły próżności?26Powstali królowie ziem i zeszli się razem przełożeni przeciw Panu i przeciw Jego Chrystusowi.[18] (Dz 3,18)27Zeszli się bowiem naprawdę w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod[19] i Poncjusz Piłat[20] z poganami i plemionami Izraela, (Mt 26,3; Łk 3,1; Łk 4,18; Łk 23,1; Łk 23,7; Łk 23,12; Dz 3,13; Dz 4,30; Dz 10,38; 1 Tm 6,13; Hbr 1,9)28aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.[21] (Dz 2,23; Jk 1,13)29A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą, (Dz 4,13; Dz 4,31; Ef 6,19)30gdy Ty wyciągasz rękę do leczenia i by działy się znaki i cuda przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. (Mk 16,17; Dz 2,22; Dz 2,43; Dz 3,6; Dz 4,27)31A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i zostali napełnieni wszyscy Duchem Świętym,[22] i mówili Słowo Boże z ufną odwagą. (Dz 2,4; Dz 2,44; Dz 4,13; Dz 4,29; Dz 16,26; Ef 5,18; 2 Tm 1,5)