Marka 12

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

1 I zaczął mówić do nich w przypowieściach: Pewien człowiek zasadził winnicę, otoczył ją murem, wykuł zbiornik, wzniósł wieżę, wynajął ją rolnikom – i odjechał. (Mt 21,28; Mt 21,33; Mt 25,14; Mk 4,2; Mk 13,34; Łk 20,9) 

2 W czasie [winobrania] posłał do rolników sługę, aby przyjął od rolników część z owoców winnicy. (Mt 23,37) 

3 A oni wzięli go, ubiczowali i odesłali z niczym. 

4 I znów posłał do nich innego sługę. Temu rozbili głowę i znieważyli go. 

5 Posłał jeszcze innego; tego zabili – i wielu innych, których albo wychłostali, albo pozabijali. (Mt 23,37; Dz 7,52) 

6 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna; posłał go do nich jako ostatniego, mówiąc: Mojego syna uszanują. (Mk 9,7; Hbr 1,1) 

7 Rolnicy ci zaś powiedzieli sobie: To jest dziedzic, chodźmy, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze. 

8 Chwycili go zatem, zabili i wyrzucili go poza winnicę. (Mk 8,31; Mk 9,31; Mk 10,34; Dz 2,23; Dz 3,15; Hbr 13,12) 

9 Co więc uczyni pan winnicy? Przyjedzie i wygubi rolników, a winnicę odda innym. (Mt 25,19; Mk 13,2; Dz 13,46) 

10 Czy nie czytaliście tego [fragmentu] Pisma: Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się głowicą naroża. (Dz 4,11; 1 P 2,7) 

11 Stało się to za sprawą Pana ito jest cudowne w naszych oczach. 

12 I starali się Go schwytać – ale bali się tłumu; zrozumieli bowiem, że przeciw nim wypowiedział tę przypowieść. Opuścili Go więc i odeszli. (Mt 22,22; Mk 11,18; Mk 11,32) 

Jezus o zobowiązaniach wobec Boga i cesarza

13 Posłali więc do Niego niektórych spośród faryzeuszów i herodianów, aby schwytali Go za słowo. (Mt 22,15; Mk 3,6; Mk 8,15; Łk 11,54; Łk 20,20) 

14 Przyszli więc i mówią do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i nie zabiegasz o nikogo; nie masz bowiem względu na osobę, ale w prawdzie nauczasz drogi Bożej; czy wolno płacić podatek cesarzowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić? (Mt 17,25; Mk 2,14; Łk 2,1; Łk 3,1; Dz 13,10; Dz 18,25) 

15 A On, świadom ich obłudy, powiedział do nich: Dlaczego poddajecie Mnie próbie? Przynieście Mi denara, abym [go] obejrzał. (Mt 23,28; Mk 8,11; Mk 10,2; Łk 12,1) 

16 Przynieśli zatem, a On ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? A oni Mu odpowiedzieli: Cesarza. 

17 Wtedy Jezus im powiedział: Co cesarskie, oddajcie cesarzowi, a co Boże – Bogu. I byli Nim zadziwieni. (Mt 17,24; Mt 17,27; Rz 13,7) 

Zagadka o zmartwychwstaniu

18 Wtedy przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go, mówiąc: (Mt 3,7; Mt 22,23; Łk 20,27; Dz 4,1; Dz 4,2; Dz 5,17; Dz 23,8; 1 Kor 15,12) 

19 Nauczycielu! Mojżesz napisał nam, że jeśliby czyjś brat umarł i pozostawił żonę, a nie pozostawił dziecka, wówczas jego brat ma wziąć tę żonę i wzbudzić potomstwo swojemu bratu. 

20 [Otóż] było siedmiu braci; pierwszy pojął żonę, a umierając, nie pozostawił potomstwa. 

21 Wtedy pojął ją drugi i umarł, nie pozostawiwszy potomstwa. Tak samo trzeci – 

22 i siedmiu nie zostawiło potomstwa. W końcu, po wszystkich, zmarła także ta kobieta. 

23 Przy zmartwychwstaniu, kiedy zmartwychwstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę. 

24 Jezus im odpowiedział: Czy nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pism ani mocy Boga? (Rz 1,16; Ef 1,19; 2 Tm 3,15) 

25 Bo gdy powstaną z martwych, nie będą się żenić ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie na niebiosach. (1 Kor 15,42; 1 Kor 15,52) 

26 Co do umarłych natomiast, że zostaną wzbudzeni, czy nie czytaliście w zwoju Mojżesza, jak to Bóg przy cierniowym krzaku wypowiedział do niego słowa: Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba? (Dz 7,30; Dz 7,32) 

27 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, ale żywych. Bardzo błądzicie. 

Najważniejsze przykazanie

28 Wtedy podszedł jeden ze znawców Prawa, który usłyszał, jak ze sobą rozprawiali, a gdy zobaczył, że trafnie im odpowiedział, zapytał Go: Które przykazanie jest pierwsze ze wszystkich? (Mt 22,34; Mt 23,2; Łk 10,25; Dz 19,35) 

29 Jezus odpowiedział: Pierwsze przykazanie jest takie: Słuchaj, Izraelu! Pan, nasz Bóg, jest Panem jedynym, (1 Kor 8,4; 1 Tm 1,17; Jud 1,24) 

30 będziesz więc kochał Pana, swojego Boga, z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całej swojej myśli i z całej swojej siły. (Łk 10,27; 1 J 4,21) 

31 A drugie jest takie: Będziesz kochał swojego bliźniego jak samego siebie. Innego przykazania, większego od tych, nie ma. (Mt 19,19; Rz 13,8; 1 Kor 13,13; Ga 5,14; Jk 2,8) 

32 I powiedział do Niego znawca Prawa: Wspaniale, Nauczycielu! Prawdę powiedziałeś, że jest jedynym i poza Nim nie ma innego; (Łk 20,39) 

33 i że kochać Go z całego serca i z całej myśli, i z całej siły, a bliźniego kochać jak samego siebie, znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary. (Hbr 10,8) 

34 A Jezus, widząc, że on rozumnie odpowiedział, powiedział do niego: Niedaleko jesteś od Królestwa Bożego. I nikt nie ośmielał się Go już więcej pytać. (Mt 3,2; Mt 22,46; Mk 1,15; Łk 20,40) 

Boska tożsamość Jezusa

35 Odpowiadając, Jezus powiedział, ucząc w świątyni: Jak znawcy Prawa mogą mówić, że Chrystus jest synem Dawida? (Mt 22,41; Mt 26,55; Mk 14,49; Łk 20,41) 

36 Sam Dawid powiedział w Duchu Świętym: Pan powiedział mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy! (Mt 22,44; Dz 2,34; 1 Kor 12,3; 1 Kor 15,25; Hbr 1,13) 

37 Sam Dawid nazywa Go Panem, jak więc może On być jego synem? A liczny tłum chętnie Go słuchał. (Mk 6,20; Rz 1,3) 

Ostrzeżenie przed znawcami Prawa

38 W swoim nauczaniu powiedział też: Strzeżcie się znawców Prawa, pragnących chodzenia w długich szatach, pozdrowień na rynkach, (Mt 23,1; Mk 2,6; Mk 4,2; Mk 12,28; Łk 11,37; Łk 20,45) 

39 pierwszych krzeseł w synagogach i zaszczytnych miejsc na ucztach. (Łk 14,7) 

40 Pożerają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą; ci dostaną surowszy wyrok. (Jk 3,1) 

Wdowi grosz

41 Usiadłszy naprzeciw skarbony, przyglądał się, jak tłum wrzuca do skarbony pieniądze, a wielu bogatych dużo wrzucało. (Łk 21,1) 

42 Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa leptony, czyli kodrantes. (2 Kor 6,10; 2 Kor 8,2) 

43 Wówczas przywołał swoich uczniów i powiedział im: Zapewniam was, ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy rzucający do skarbony. 

44 Bo wszyscy wrzucili ze swojego nadmiaru, ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje życie. (2 Kor 8,12) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).