1Bójmy się zatem, aby czasem – choć obietnica wejścia do Jego odpoczynku pozostaje aktualna[1] – ktoś z was nie uznał, że go ona nie dotyczy,[2] (Hbr 4,3; Hbr 4,7; Hbr 12,15)2gdyż i nam, podobnie jak tamtym, oznajmiona została dobra nowina; im jednak zwiastowane słowo nie przyniosło korzyści, ponieważ nie byli złączeni w wierze z tymi, którzy usłyszeli.[3] (1 Tes 2,12)3Do odpoczynku bowiem wchodzimy [my], którzy uwierzyliśmy – jak stwierdził: Jak przysiągłem w moim gniewie: Nie wejdą do mojego odpoczynku – pomimo [Jego] dzieł dokonanych od założenia świata. (Ef 1,4; Hbr 3,11; Ap 13,8)4Tak bowiem stwierdził gdzieś o dniu siódmym: I odpoczął Bóg siódmego dnia od wszystkich swoich dzieł.[4] (Kol 2,16)5A tutaj znowu: Nie wejdą do mojego odpoczynku. (Hbr 3,11)6Jeśli więc niektórzy mają do niego wejść, a ci, którym najpierw zwiastowano dobrą nowinę, nie weszli z powodu nieposłuszeństwa, (Hbr 3,18)7to znowu wyznacza pewien dzień, „dzisiaj”, i mówi po tak długim czasie za pośrednictwem Dawida to, co przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie waszych serc. (Hbr 3,7; Hbr 3,15)8Gdyby ich bowiem Jozue wprowadził do odpoczynku, [Bóg] nie mówiłby po takim czasie o innym dniu.9A zatem pozostaje odpoczynek szabatni[5] dla ludu Bożego; (Hbr 11,10; Hbr 11,16)10kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, ten też odpoczął od swoich dzieł,[6] jak Bóg od swoich. (Ap 14,13)11Postarajmy się zatem wejść do tego odpoczynku,[7] aby ktoś z was nie upadł, tak jak w tym przykładzie nieposłuszeństwa. (Rz 4,18; Rz 4,19; Flp 3,13; Hbr 3,12; Hbr 3,18; Hbr 4,12; Hbr 10,39; Hbr 11,6; Hbr 11,13; Hbr 11,17; Hbr 11,25; Hbr 11,27; Hbr 11,36)12Gdyż Słowo Boże[8] jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż jakikolwiek obosieczny miecz, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamysły i zamiary serca; (Rz 10,17; 1 Kor 14,24; Ga 3,8; Ef 5,26; Ef 6,17; 1 Tes 2,13; 1 Tes 5,23; Hbr 4,13; Jk 1,18; 1 P 1,23; Ap 19,15)13i nie ma stworzenia zdolnego skryć się przed Jego obliczem, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte[9] przed oczami Tego, przed którym przyjdzie nam zdać sprawę. (Łk 8,17; Rz 2,16; 1 Kor 4,5)