1Co więc – powiemy[1] – osiągnął[2] Abraham, nasz praojciec według ciała? (Rz 3,28)2Jeśli bowiem Abraham został usprawiedliwiony z uczynków, ma [powód do] chluby[3] – ale nie przed Bogiem.3Bo co mówi Pismo? Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość.[4] (Ga 3,6; Jk 2,23)4Pracującemu zapłaty nie poczytuje się za łaskę, lecz za należność, (Rz 11,6)5nie pracującemu zaś, ale wierzącemu Temu, który usprawiedliwia bezbożnego, jego wiarę poczytuje się za sprawiedliwość –6jak również Dawid mówi o szczęściu człowieka, któremu Bóg poczytuje[5] sprawiedliwość niezależnie od uczynków:7Szczęśliwi, którym odpuszczono nieprawości i których grzechy zostały zakryte;8szczęśliwy człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu.[6]9Czy zatem to szczęście odnosi się do obrzezanych, czy również do nieobrzezanych? Mówimy bowiem: Wiarę poczytano Abrahamowi za sprawiedliwość. (Rz 4,3; Ga 3,6; Jk 2,23)10W jakich więc [okolicznościach] poczytano? Czy był wówczas obrzezany, czy nieobrzezany? Nie był obrzezany, lecz nieobrzezany.11Znak obrzezania zaś otrzymał [jako] pieczęć sprawiedliwości wiary – tej z [okresu] nieobrzezania – po to, by był ojcem wszystkich wierzących mimo nieobrzezania, aby im również poczytano [to za] sprawiedliwość,12i [by być] ojcem obrzezanych – tych, którzy nie tylko należą do obrzezanych, ale także idą śladami wiary naszego ojca Abrahama, [tej] sprzed obrzezania.13Gdyż nie dzięki Prawu [dana została] Abrahamowi lub jego nasieniu[7] obietnica, że będzie dziedzicem świata, ale dzięki sprawiedliwości [z] wiary. (Ga 3,29)14Bo jeśli dziedzicami są [przestrzegający] Prawa, wiara jest pusta, a obietnica – zniesiona. (Ga 3,18)15Prawo bowiem sprowadza gniew, gdzie zaś nie ma Prawa, nie ma też przestępstwa. (Rz 3,20; Rz 5,13; Rz 5,20; Rz 7,8)16Dlatego z wiary – aby według łaski, aby ta obietnica była pewna dla całego nasienia, nie tylko tego [przestrzegającego] Prawa, ale także tego z wiary Abrahama, który jest ojcem nas wszystkich, (Ga 3,7)17jak napisano: Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów – przed obliczem Tego, któremu uwierzył, Boga, który ożywia umarłych i to, czego nie ma, powołuje, jak gdyby istniało. (Hbr 11,19)18[Abraham] na przekór[8] [wszystkiemu, co przeczyło] nadziei, z powodu nadziei uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów, zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie twoje nasienie. (Hbr 11,12)19I nie osłabł w wierze, choć rozumiał, że jego ciało jest już obumarłe – jako [człowieka] liczącego około stu lat – oraz że obumarłe jest łono Sary. (Hbr 11,11)20Nie zwątpił więc w niewierze w obietnicę Boga, lecz wzmocniony wiarą[9] oddał chwałę Bogu21i był całkowicie pewny, że to, co [Bóg] obiecał, władny jest też uczynić.22Dlatego właśnie poczytano mu to za sprawiedliwość.23Nie napisano zaś tylko w odniesieniu do niego, że poczytano[jedynie] jemu.24[Uczyniono to] również w odniesieniu do nas, którym miało to być poczytane i którzy wierzą w Tego, który wzbudził Jezusa, naszego Pana, z martwych – (Rz 15,4; 1 P 1,21)25który został wydany z powodu naszych upadków i wzbudzony dla naszego usprawiedliwienia. (1 Kor 15,17; Ga 1,4; Ga 2,20; Tt 2,14)