1Potem było żydowskie święto[1] i Jezus udał się do Jerozolimy. (Jan 5,45)2A jest w Jerozolimie przy [Bramie] Owczej sadzawka zwana po hebrajsku Betezda,[2] mająca pięć krużganków. (Neh 3,1; Neh 12,39)3Leżało w nich mnóstwo niedomagających, niewidomych, kulejących, bezwładnych[3] [i] sparaliżowanych, którzy czekali na poruszenie wody.[4]4Czasem bowiem anioł Pana zstępował do sadzawki i poruszał wodę. Kto więc po poruszeniu wody pierwszy do niej wstąpił, odzyskiwał zdrowie, niezależnie od tego, jaką chorobą był złożony.[5]5Był tam też pewien człowiek, od trzydziestu ośmiu lat złożony swą niemocą.[6]6Gdy Jezus zobaczył go leżącego – a poznał, że już ma [za sobą] długi czas – zapytał go: Czy chcesz stać się zdrowy?7Chory odpowiedział Mu: Panie, nie mam człowieka, który – gdy poruszona zostanie woda[7] – wrzuciłby mnie do sadzawki, a zanim ja sam dojdę, inny wchodzi przede mną.8Wówczas Jezus powiedział do niego: Wstań, weź[8] swe posłanie[9] i chodź.[10] (Mt 9,6; Mk 2,11; Łk 9,14)9I człowiek ten natychmiast stał się zdrowy, wziął swoje posłanie i zaczął chodzić. Tego właśnie dnia był szabat. (Mt 12,1; Łk 13,14; Jan 9,14)10Żydzi[11] nagabywali więc uzdrowionego: Jest szabat i nie wolno ci nosić posłania. (Neh 13,19; Jer 17,21; Mk 2,27; Łk 6,2; Jan 1,19; Jan 9,16)11On zaś odpowiedział im: Ten, który uczynił mnie zdrowym, powiedział: Weź swe posłanie i chodź.12Zapytali go: Kim jest ten człowiek, który ci polecił wziąć je i zacząć chodzić?13Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest, gdyż Jezus wymknął się z tłumu będącego w tym miejscu.14Potem Jezus spotkał go w świątyni i powiedział do niego: Oto stałeś się zdrowy; nie grzesz więcej, aby nie stało ci się coś gorszego. (Mk 2,5; Jan 8,11; 2 P 2,21)15Człowiek ten odszedł i powiadomił Żydów, że to Jezus jest tym, który uczynił go zdrowym.16Właśnie dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że czynił to[12] w szabat. (Jan 5,18; Jan 7,1; Jan 20,30)17Jezus zaś odpowiedział im:[13] Mój Ojciec aż dotąd działa – i Ja działam.[14] (Łk 2,49; Jan 9,4; Jan 14,10)18Stąd też Żydzi tym bardziej starali się Go zabić, bo nie tylko rozwiązywał szabat, ale także Boga nazywał własnym Ojcem, czyniąc[15] siebie [w ten sposób] równym Bogu. (Mt 12,14; Jan 1,1; Jan 10,30; Jan 10,33; Jan 16,2; Jan 19,7; Jan 20,28; Rz 9,5; 1 J 5,20)
24Ręczę i zapewniam was, kto słucha mojego Słowa i wierzy Temu, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie zdąża na sąd, ale przeszedł ze śmierci do życia. (Mt 10,40; Mt 25,46; Jan 3,15; Jan 5,22; Jan 8,51; Jan 12,44; 1 J 3,14)25Ręczę i zapewniam was, że nadchodzi godzina, a [nawet] już jest, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego i ci, którzy usłyszą, ożyją. (Ef 2,1; Ef 2,5; Kol 2,13)26Gdyż jak Ojciec ma życie sam w sobie, tak też sprawił, by Syn miał życie sam w sobie. (Pwt 30,20; Job 33,4; Ps 36,10; Jan 1,4)27I powierzył Mu władzę sprawowania sądu, ponieważ jest [On] Synem Człowieczym. (Dn 7,13; Jan 5,22; Jan 9,39; Dz 10,42; Dz 17,31)28Nie dziwcie się temu; nadchodzi bowiem godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą Jego głos; (1 Kor 15,52)29i wyjdą ci, którzy czynili to, co dobre, ku zmartwychwstaniu [do] życia, a ci, którzy czynili to, co złe, ku zmartwychwstaniu [na] sąd. (Dn 12,2; Mt 25,46; Dz 24,15; 1 Kor 15,22; 1 Kor 15,23; 1 Kor 15,52; 2 Kor 5,10; 1 Tes 4,16; Ap 20,4; Ap 20,5; Ap 20,6; Ap 20,11)30Ja sam od siebie nie mogę nic czynić; jak słyszę, tak sądzę, a mój sąd jest sprawiedliwy,[17] gdyż nie szukam swojej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał. (Łk 22,42; Jan 4,34; Jan 6,38; Jan 8,16)31Jeśli Ja świadczę[18] o sobie, moje świadectwo nie jest prawdziwe; (Jan 8,14)32jest Inny, który świadczy o Mnie, i wiem, że świadectwo, które składa o Mnie, jest prawdziwe. (Jan 5,37; Jan 8,18; 1 J 5,9)33Wy posłaliście do Jana i on złożył świadectwo prawdzie. (Jan 1,7; Jan 1,19)34Ja zaś przyjmuję świadectwo nie od człowieka, ale mówię to, abyście wy byli zbawieni.35On był tą Lampą, która płonie i świeci,[19] wy zaś do pewnego czasu cieszyliście się jego światłem. (Dn 12,3; 2 P 1,19)36Ja jednak mam świadectwo większe niż Jana; gdyż dzieła, które Ojciec powierzył mi do wykonania, te dzieła, których dokonuję, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. (Jan 10,25; Jan 10,38; Jan 14,11; Jan 15,24; 1 J 5,9)37Ojciec też, który Mnie posłał, złożył o Mnie świadectwo; Jego głosu nigdy nie usłyszeliście, Jego postaci nie oglądaliście (Wj 33,20; Pwt 4,12; Jan 3,17; Jan 8,18; 1 Tm 6,16)38ani nie macie Jego Słowa mieszkającego w was, stąd[20] wy nie wierzycie Temu, którego On posłał. (Jan 1,10; Jan 10,26)39Zgłębiacie Pisma,[21] ponieważ wy sądzicie, że macie w nich życie wieczne,[22] a tymczasem one składają świadectwo o Mnie; (Iz 34,16; Łk 24,27; Łk 24,44; Jan 2,8; Jan 6,7; Dz 17,11; Rz 2,17; 2 Tm 3,15)40do Mnie jednak nie chcecie przyjść, aby mieć życie. (Jan 6,37; Jan 6,44; Rz 10,21)41Nie przyjmuję chwały od ludzi, (Jan 5,44)42ale przekonałem się, że wy nie macie w sobie miłości Bożej. (1 J 3,17)43Ja przyszedłem w imieniu mojego Ojca i nie przyjmujecie Mnie; jeśli kto inny przyjdzie we własnym imieniu, tego przyjmiecie. (Jan 10,25)44Jak możecie uwierzyć wy, którzy od siebie nawzajem przyjmujecie chwałę, a nie szukacie chwały pochodzącej od samego Boga? (Mt 23,5; Jan 12,43; Rz 2,29; 1 Tes 2,6)45Przestańcie sądzić,[23] że to Ja będę was oskarżał przed Ojcem; waszym oskarżycielem będzie Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję. (Pwt 31,24; Jan 9,28; Rz 2,17)46Gdybyście bowiem wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i Mnie, ponieważ on napisał o Mnie. (Pwt 18,15; Pwt 18,18; Łk 24,27; Łk 24,44; Dz 26,22)47Jeśli jednak jego pismom nie wierzycie, jak uwierzycie moim słowom? (Łk 16,29; Łk 16,31; Jan 7,19)