Zapisz się darmowo

Jana 4

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 Następnie, gdy Jezus dowiedział się, że faryzeusze usłyszeli, że Jezus zyskuje więcej uczniów i [więcej] chrzci niż Jan – 2 chociaż sam Jezus nie chrzcił, tylko Jego uczniowie – (1 Kor 1,17) 3 opuścił Judeę i odszedł znów do Galilei. 4 Musiał[1] zaś przechodzić przez Samarię.[2] (Mt 10,5; Łk 9,52; Łk 17,11) 5 Dotarł zatem do samarytańskiego miasta zwanego Sychar,[3] w pobliżu pola, które Jakub przekazał swojemu synowi Józefowi. 6 A była tam studnia Jakuba. Jezus więc, zmęczony podróżą, usiadł przy tej studni; było około szóstej[4] godziny. 7 [Wtem] z Samarii przyszła kobieta, aby zaczerpnąć wody. Jezus powiedział do niej: Daj mi pić. 8 Jego uczniowie bowiem udali się do miasta, aby nakupić żywności. 9 Samarytanka[5] zaś odpowiedziała: Jakże Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, o wodę? (Żydzi bowiem nie łączą się z Samarytanami). (Mt 10,5; Łk 9,52; Dz 10,28) 10 Jezus odpowiedział: Gdybyś znała [ten] dar Boga i [wiedziała], kim jest Ten, który ci mówi: Daj mi pić, sama prosiłabyś Go, a [On] dałby ci wody żywej.[6] (Rz 6,23; Ap 7,17; Ap 21,6; Ap 22,1; Ap 22,17) 11 [Wtedy] kobieta powiedziała: Panie, nie masz nawet czerpaka, a studnia jest głęboka, skąd więc masz tę[7] żywą wodę? 12 Czyżbyś Ty był większy od naszego ojca Jakuba, który nam dał tę studnię; sam z niej pił, jego synowie i jego stada? 13 Jezus jej odpowiedział: Każdy, kto pije tę wodę, znów odczuje pragnienie,[8] 14 ale kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie zazna pragnienia na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody tryskającej[9] ku życiu wiecznemu.[10] (Mt 25,46; 1 Kor 10,4; 1 Kor 12,13; Ap 21,6; Ap 22,17) 15 Kobieta powiedziała do Niego: Panie, daj mi tej wody, abym już więcej nie odczuwała pragnienia i nie przychodziła tu czerpać [wodę]. 16 Wtedy On powiedział: Idź, zawołaj swojego męża i przyjdź tutaj! 17 Kobieta odpowiedziała: Nie mam męża. Jezus na to: Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. 18 Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego teraz masz, nie jest twoim mężem; to prawdę powiedziałaś. 19 Kobieta do Niego: Panie, widzę, że jesteś prorokiem. (Mt 21,11; 1 Kor 14,24) 20 Nasi ojcowie na tej górze czcili [Boga]; wy natomiast mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić [Boga]. (Łk 9,53) 21 Wtedy Jezus powiedział: Wierz mi, kobieto, nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie oddawali czci Ojcu. 22 Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, bo zbawienie jest od Żydów. (Dz 17,23; Rz 3,1; Rz 9,4) 23 Lecz nadchodzi godzina i teraz [już] jest, gdy prawdziwi czciciele będą oddawali cześć Ojcu w duchu i w prawdzie; Ojciec bowiem właśnie[11] takich czcicieli szuka. (Rz 8,4) 24 Bóg jest Duchem, a ci, którzy Go czczą, powinni [Go] czcić w duchu[12] i prawdzie.[13] (Dz 17,24; Rz 1,9; Rz 12,1; 2 Kor 3,17; Flp 3,3) 25 Kobieta na to: Wiem, że nadchodzi Mesjasz (to znaczy Chrystus); gdy On przyjdzie, wszystko nam objaśni. (Mt 1,16; Łk 3,15) 26 Jezus jej powiedział: Jestem Nim Ja, który z tobą rozmawiam. (Mk 14,61) 27 Wtedy przyszli Jego uczniowie i dziwili się, że rozmawia z kobietą. Żaden jednak nie powiedział: O co pytasz? Ani: Dlaczego z nią rozmawiasz? 28 Kobieta natomiast zostawiła swój dzban, odeszła do miasta i zaczęła mówić ludziom: 29 Chodźcie, zobaczcie człowieka, który powiedział mi o wszystkim, co zrobiłam. Czy to nie jest [ten] Chrystus? 30 Wyszli [zatem] z miasta i ruszyli do Niego. 31 Tymczasem uczniowie prosili Go: Rabbi, jedz! 32 On im jednak powiedział: Ja mam pokarm do jedzenia, którego wy nie znacie. (Mt 4,4) 33 Uczniowie zaczęli więc mówić do siebie nawzajem: Czy ktoś Mu przyniósł coś do zjedzenia? 34 Wtedy Jezus im powiedział: Moim pokarmem jest to, aby wypełniać wolę Tego, który Mnie posłał, i dokonać Jego dzieła. (Mt 26,39) 35 Czy wy nie mówicie: Jeszcze cztery miesiące, a nadejdzie żniwo? Otóż mówię wam: Podnieście swoje oczy i przyjrzyjcie się polom, że już są białe[14] do żniwa. (Mt 9,37; Mk 4,29; Łk 10,2) 36 Już żniwiarz odbiera zapłatę i zbiera plon ku życiu wiecznemu, aby siewca cieszył się razem ze żniwiarzem. (Mt 25,46; Dz 11,23; Rz 1,13; 1 Kor 3,9; Ga 6,9; Jk 1,12) 37 W tym bowiem prawdziwe staje się przysłowie: Innym jest ten, który sieje, a innym ten, który żnie. (1 Kor 3,5; 1 P 1,12) 38 Ja posłałem was żąć to, nad czym wy nie trudziliście się; inni trudzili się, a wy weszliście w ich trud.[15] 39 Wielu zaś Samarytan z tego miasta uwierzyło w Niego dzięki słowu kobiety świadczącej: Powiedział mi o wszystkim, co uczyniłam. 40 Gdy więc Samarytanie przyszli do Niego, prosili Go, aby u nich pozostał; i pozostał tam dwa dni. 41 Wielu też innych uwierzyło dzięki Jego Słowu. 42 A do kobiety mówili: Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu; sami bowiem usłyszeliśmy i wiemy, że Ten naprawdę jest Zbawcą świata. (Łk 2,11; 1 Tm 4,10; 1 J 4,14) 43 Po upływie dwóch dni odszedł stamtąd do Galilei. 44 Jezus bowiem sam poświadczył, że we własnej ojczyźnie prorok nie ma poważania.[16] (Mt 13,57; Mk 6,4; Łk 4,24) 45 Gdy więc przyszedł do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, gdyż widzieli wszystko, co podczas święta uczynił w Jerozolimie; oni bowiem także przybyli [tam] na [to] święto. 46 [Jezus] zatem znów przyszedł do Kany Galilejskiej, gdzie z wody uczynił wino. A był w Kafarnaum pewien dworzanin, którego syn chorował. 47 Ten, gdy usłyszał, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego i prosił, aby zszedł i uleczył jego syna, gdyż był już bliski śmierci.[17] (Łk 7,2) 48 Jezus więc powiedział do niego: Jeśli nie zobaczycie znaków i cudów,[18] na pewno nie uwierzycie. (Dz 2,43; Dz 14,3; Rz 15,19; 1 Kor 1,22; 2 Kor 12,1) 49 Dworzanin powiedział do niego: Panie, zstąp, zanim umrze moje dziecko. 50 Jezus mu na to: Idź, twój syn żyje. I uwierzył człowiek ten Słowu, które skierował do niego Jezus – i poszedł. 51 A gdy jeszcze był w drodze,[19] jego słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że jego dziecko żyje. 52 Zapytał ich więc o godzinę, w której mu się polepszyło. Oni zaś powiedzieli: Wczoraj o godzinie siódmej[20] opuściła go gorączka. 53 Wówczas ojciec skojarzył, że o tej właśnie godzinie Jezus mu powiedział: Twój syn żyje. I uwierzył on sam oraz cały jego dom. (Dz 11,14; Dz 16,14; Dz 16,31) 54 Był to już drugi znak, którego dokonał Jezus po przyjściu z Judei do Galilei. 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).