1A gdy nam przyszło odpłynąć po rozstaniu się z nimi, żeglując prosto, przybyliśmy do Kos,[1] nazajutrz zaś na Rodos,[2] a stąd do Patary.[3]2Po znalezieniu zaś statku płynącego do Fenicji, wsiedliśmy i odpłynęliśmy.3Gdy dostrzegliśmy Cypr, zostawiliśmy go po lewej stronie i popłynęliśmy do Syrii, i przybyliśmy do Tyru; tam bowiem miano wyładować ze statku towar. (Dz 13,4; Dz 15,23; Dz 15,41; Dz 20,3)4Wtedy odszukaliśmy uczniów i pozostaliśmy tam siedem dni; oni za sprawą Ducha mówili Pawłowi, żeby nie wstępował do Jerozolimy. (Dz 19,21; Dz 20,16; Dz 20,22; Dz 21,12)5Gdy zaś przyszło nam skończyć dni [pobytu], wyruszyliśmy i szliśmy, odprowadzani przez wszystkich wraz z żonami i dziećmi, aż poza miasto, a zginając kolana na wybrzeżu, pomodliliśmy się, (Dz 20,36)6pożegnaliśmy jedni drugich i wsiedliśmy na statek, a tamci wrócili do swoich.7My natomiast, kończąc żeglugę z Tyru, zawinęliśmy do Ptolemaidy,[4] przywitaliśmy braci i pozostaliśmy u nich przez jeden dzień. (Dz 21,17; Dz 28,14)8Wyruszywszy nazajutrz, przybyliśmy do Cezarei i weszliśmy do domu Filipa, ewangelisty, który był jednym z siedmiu, i pozostaliśmy u niego. (Dz 6,3; Dz 6,5; Dz 8,5; Dz 8,26; Dz 8,40; Dz 9,30; Dz 10,1; Dz 21,16; Ef 4,11; 2 Tm 4,5)9Miał on cztery córki, dziewice, które prorokowały.[5] (Łk 1,42; Łk 2,36; Dz 2,17; Dz 19,6; 1 Kor 11,5)10A gdy przebywaliśmy tam przez dłuższy czas, przybył z Judei pewien prorok, imieniem Hagabos. (Dz 11,28)11Przyszedł on do nas, wziął pas Pawła, związał sobie nogi i ręce[6] i powiedział: To mówi Duch Święty: Mężczyznę, do którego należy ten pas, tak zwiążą Żydzi w Jerozolimie i wydadzą w ręce pogan. (Dz 20,23; Dz 21,33)12A gdy to usłyszeliśmy, zaczęliśmy prosić zarówno my, jak i miejscowi, aby nie szedł do Jerozolimy. (Mt 16,21; Dz 21,4)13Wtedy Paweł odpowiedział: Co czynicie, płacząc i rozdzierając mi serce? Ja bowiem w Jerozolimie jestem gotów nie tylko być związany, ale i zabity dla imienia Pana Jezusa. (Dz 5,41; Dz 15,26; Dz 20,24; Rz 8,36; Flp 2,17)14Nie mogąc go zaś przekonać, ucichliśmy i powiedzieliśmy: Niech się dzieje wola Pana. (Mt 6,10; Mt 26,39; Mt 26,42; Mk 14,36; Łk 22,42)15Po tym czasie zaś spakowaliśmy się i wyruszyliśmy do Jerozolimy, (Dz 19,21; Dz 20,22)16a z nami wyruszyli niektórzy z uczniów z Cezarei i zaprowadzili nas do niejakiego Mnazona z Cypru, który od dawna był uczniem, abyśmy się u niego zatrzymali w gościnę. (Dz 13,4; Dz 21,8)17A gdy znaleźliśmy się w Jerozolimie, bracia przyjęli nas z radością. (Dz 15,4; Dz 21,7)18Nazajutrz zaś Paweł wraz z nami udał się do Jakuba; zebrali się tam też wszyscy prezbiterzy. (Dz 11,30; Dz 15,2; Dz 15,4; Dz 15,6; Dz 15,13; Ga 1,19; Ga 2,9; Ga 2,12; Jk 1,1)19Pozdrowił ich i zaczął po kolei opisywać, czego Bóg przez jego posługę dokonał wśród narodów. (Dz 14,27; Dz 15,4; Dz 15,12)20A oni, gdy to usłyszeli, chwalili Boga – i powiedzieli mu: Widzisz, bracie, ile jest wśród Żydów tysięcy[7] tych, którzy uwierzyli, a wszyscy pozostają gorliwcami Prawa; (Dz 6,14; Dz 11,18; Dz 15,1; Dz 15,5; Dz 22,3; Rz 10,2; Ga 1,14; Flp 3,6)21o tobie jednak doniesiono im, że wszystkich Żydów, którzy są wśród narodów, nauczasz odstępstwa od Mojżesza, mówiąc, by nie obrzezywali dzieci ani nie postępowali według zwyczajów. (Dz 6,14; Dz 21,28; Rz 2,28; 1 Kor 7,19; Ga 6,15)22Co więc począć? Z pewnością usłyszą, że przyszedłeś.23Zrób więc to, co ci mówimy: Są u nas czterej mężczyźni, którzy mają na sobie ślub. (Dz 18,18)24Weź ich, poddaj się wraz z nimi oczyszczeniu i zapłać za nich, aby mogli ogolić głowę, a wszyscy zrozumieją, że to, co o tobie powiedziano, jest niczym, ale że sam zachowujesz porządek i przestrzegasz.[8] (Dz 21,20; Dz 21,23; Dz 24,18)25Co do pogan natomiast, którzy uwierzyli, my napisaliśmy list, rozstrzygając, że mają wystrzegać się rzeczy ofiarowanych bóstwom, krwi, tego, co uduszone, oraz nierządu. (Dz 15,19; Dz 15,28)26Wówczas Paweł wziął z sobą tych mężczyzn, następnego dnia poddał się wraz z nimi oczyszczeniu i chodził do świątyni, zgłaszając wypełnienie dni oczyszczenia, dopóki za każdego z nich nie została złożona ofiara. (1 Kor 9,20)27A gdy siedem dni miało się zakończyć,[9] Żydzi z Azji zobaczyli go w świątyni, podburzyli cały tłum, rzucili na niego ręce (Dz 13,45; Dz 14,2; Dz 20,16; Dz 21,30; Dz 23,12; Dz 23,20; Dz 24,19; Dz 26,21)28i zaczęli krzyczeć: Mężowie izraelscy, pomóżcie! To jest człowiek, który wszędzie wszystkich naucza przeciw ludowi, Prawu i temu miejscu, a nawet więcej: Greków wprowadził do świątyni i zbezcześcił to święte miejsce.[10] (Dz 6,13; Dz 21,21; Dz 24,6; Ef 2,11)29Przedtem bowiem widywali go w mieście z Trofimosem z Efezu i sądzili, że Paweł wprowadził go do świątyni. (Dz 20,4; 2 Tm 4,20)30I poruszyło się całe miasto, powstało zbiegowisko ludu; po schwytaniu Pawła wlekli go na zewnątrz świątyni i natychmiast zamknięto bramy. (Dz 16,19; Dz 21,27)31A gdy próbowali go zabić, do chiliarchy oddziału doszła wieść, że cała Jerozolima jest wzburzona. (Dz 10,1; Dz 21,32; Dz 21,37; Dz 22,24; Dz 23,12; Dz 23,17)32Ten zaś wziął z sobą żołnierzy i setników i natychmiast pobiegł do nich, a oni, gdy zobaczyli chiliarchę i żołnierzy, zaprzestali bić Pawła.33Wówczas chiliarcha zbliżył się, schwytał go, kazał skuć dwoma łańcuchami, po czym zaczął wypytywać, kim jest i co zrobił. (Dz 12,6; Dz 20,23; Dz 21,11; Dz 22,29; Dz 26,29; Dz 28,20; Ef 6,20; Flp 1,7; Flp 1,13; 2 Tm 1,16)34Różni zaś w tłumie wykrzykiwali różne rzeczy. Ponieważ jednak z powodu wrzawy nie mógł dowiedzieć się niczego pewnego, rozkazał prowadzić go do twierdzy. (Dz 19,32; Dz 22,24; Dz 23,10)35A gdy znalazł się na schodach, było tak, że z powodu naporu tłumu musiał być niesiony przez żołnierzy;36podążał bowiem za nimi tłum ludu, krzycząc: Precz z nim! (Łk 23,18; Dz 22,22)37A gdy Paweł miał być wprowadzony do twierdzy, zwrócił się do chiliarchy: Czy wolno mi coś ci powiedzieć? A on na to: Rozumiesz po grecku?38Nie jesteś zatem tym Egipcjaninem, który przed tymi dniami wzniecił bunt[11] i wyprowadził na pustkowie cztery tysiące nożowników?[12]39Paweł odpowiedział: Ja jestem człowiekiem, Żydem, z Tarsu w Cylicji, obywatelem niepośledniego miasta; proszę cię zaś, pozwól mi przemówić do ludu. (Dz 9,11; Dz 22,3)40A kiedy mu pozwolił, Paweł stanął na schodach i skinął ręką do ludu. Gdy zapadło głębokie milczenie, przemówił do nich w dialekcie hebrajskim.[13] (Dz 12,17; Dz 13,16; Dz 19,33; Dz 26,14)