Dzieje Apostolskie 20

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny

Odwiedziny Pawła w Macedonii

1 A gdy rozruchy ustały, Paweł posłał po uczniów i po dodaniu im otuchy, pożegnał się i odszedł, aby iść do Macedonii. (Dz 19,21; 1 Kor 16,5; 1 Tm 1,3) 

2 Przeszedł też tamte strony, wieloma mowami dodał im otuchy i przybył do Grecji, (Dz 20,1; Rz 15,19; 2 Kor 2,12; 2 Kor 10,10; 2 Kor 13,1) 

3 gdzie zabawił trzy miesiące; a gdy zamierzał odpłynąć do Syrii, ze strony Żydów doszło do spisku przeciwko niemu, stąd powziął postanowienie, żeby wracać przez Macedonię. (Dz 9,24; Dz 9,30; Dz 13,45; Dz 20,19; Dz 23,12) 

4 Towarzyszył mu zaś Sopatros, [syn] Pyrrusa z Berei, a z Tesaloniczan Arystarchos i Sekundus, również Gajusz z Derbe i Tymoteusz, z Azjatów natomiast Tychikos i Trofimos. (Dz 16,1; Dz 19,29; Dz 21,29; Dz 27,2; Ef 6,21; Flp 1,1; Flp 2,19; Kol 1,1; Kol 4,7; Kol 4,10; 2 Tm 4,12; 2 Tm 4,20; Tt 3,12; Flm 1,1; Flm 1,24; Hbr 13,23) 

5 Ci poszli naprzód i czekali na nas w Troadzie. (Dz 16,1) 

6 My zaś odpłynęliśmy z Filippi po Dniach Przaśników i w pięć dni przybyliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni. (Mt 26,17; Łk 22,1; Dz 12,3; Dz 16,8; Dz 16,11; Dz 16,12; 2 Kor 2,12; 2 Tm 4,13) 

Wydarzenia w Troadzie

7 Pierwszego zaś dnia po szabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, rozprawiał z nimi i przedłużył mowę aż do północy. (Dz 2,42; Dz 2,46; Dz 20,11; 1 Kor 1,2; 1 Kor 10,16; 1 Kor 11,23) 

8 W górnej sali zaś, gdzie się zebraliśmy, było sporo lamp. 

9 Wówczas pewien młodzieniec, imieniem Eutychos, który zmorzony snem siedział na oknie, gdy Paweł długo rozprawiał, pogrążony we śnie spadł z trzeciego piętra na dół i podniesiono go martwego. 

10 Paweł zaś zszedł, przypadł do niego, otoczył go ramionami i powiedział: Przestańcie rozpaczać, gdyż jego dusza jest w nim. 

11 Potem wszedł na górę, złamał chleb, skosztował, rozmawiał dłuższy [czas], aż do brzasku – i tak odszedł. 

12 Chłopca zaś odprowadzili żywego i odczuwano niemałą pociechę. 

Podróż do Miletu

13 My zaś udaliśmy się pierwsi na statek i odpłynęliśmy do Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła; tak bowiem zarządził, zamierzając sam iść pieszo. (Mt 14,23) 

14 Gdy spotkał się z nami w Assos, zabraliśmy go i przybyliśmy do Mitylene. 

15 Po odpłynięciu stamtąd, następnego dnia przybyliśmy naprzeciw Chios, a następnego zawinęliśmy do Samos, a jeszcze na następny dotarliśmy do Miletu. (2 Tm 4,20) 

16 Paweł bowiem uznał za lepsze opłynąć Efez, aby nie przyszło mu spędzić czasu w Azji; śpieszył się bowiem, aby, jeśli to możliwe, w dzień Pięćdziesiątnicy znaleźć się w Jerozolimie. (Dz 19,21; Dz 20,22; Dz 24,11; 1 Kor 16,8) 

17 Z Miletu natomiast posłał do Efezu i wezwał prezbiterów zgromadzenia. (Dz 11,30; Dz 14,23; Dz 20,28; 1 Kor 15,32; 1 Kor 16,8; 1 Tm 4,14) 

Mowa Pawła do prezbiterów kościoła w Efezie

18 A gdy stawili się u niego, powiedział im: Wy wiecie, od pierwszego dnia, gdy stanąłem w Azji, jak z wami przez cały czas byłem, (Dz 19,10; 2 Kor 1,12; 1 Tes 1,5) 

19 służąc Panu z całą pokorą wśród łez i prób, które mnie spotykały z strony spisków żydowskich, (Dz 20,3; Dz 20,31; Rz 12,11; 2 Kor 2,4; 2 Kor 10,1; 2 Kor 11,7; 2 Kor 11,24; Ef 4,2; Flp 2,3; Flp 3,18; Kol 3,12; Kol 3,24; 1 Tes 2,6; Jk 1,2; 1 P 3,8; 1 P 4,12; 1 P 5,5) 

20 jak niczego pożytecznego nie uchylałem się wam powiedzieć lub was [o tym] pouczyć publicznie i po domach, (Dz 2,46; Dz 20,27) 

21 poświadczając Żydom i Grekom dla [ich] opamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa. (Mk 1,15; Łk 24,47; Dz 2,38; Dz 2,40; Dz 5,21; Dz 18,4; Dz 19,4; Dz 20,24; Ef 1,15; Kol 2,5; Flm 1,5) 

22 A oto teraz, związany w duchu, idę ja do Jerozolimy, nieświadom, co mnie w niej spotka, (Dz 19,21; Dz 20,16; Dz 21,15) 

23 prócz tego, co mi Duch Święty w każdym mieście poświadcza, mówiąc, że czekają mnie więzy i uciski. (Dz 9,16; Dz 21,4; Dz 21,11; Dz 21,33; Rz 8,35; 1 Tes 3,3) 

24 Lecz żadnym rachunkiem nie wystawiam sobie wartości duszy, byle dokonać mojego biegu oraz posługi, którą przyjąłem od Pana Jezusa, aby poświadczyć ewangelię łaski Bożej. (Dz 1,17; Dz 15,7; Dz 15,26; Dz 20,32; Dz 21,13; Dz 21,19; Rz 11,13; 1 Kor 9,12; 2 Kor 4,1; Ga 1,12; Flp 2,16; 2 Tm 4,7; Tt 1,3; Hbr 12,1) 

25 A oto teraz ja wiem, że już więcej nie będziecie oglądać mojego oblicza – wy wszyscy, między którymi przeszedłem, głosząc Królestwo. (Dz 1,3; Dz 20,38; Dz 28,23) 

26 Dlatego poświadczam wam w dniu dzisiejszym, że jestem czysty od krwi wszystkich, (Dz 18,6) 

27 gdyż nie uchylałem się od ogłaszania wam całego planu Boga. 

28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zgromadzenie Boga, które sobie nabył przez swą własną krew. (Rz 3,25; 1 Kor 6,20; 1 Tm 3,1; 1 Tm 4,16; 1 P 5,2) 

29 Ja wiem, że po moim odejściu wejdą do was wilki drapieżne, które nie będą oszczędzać stada; (Mt 7,15; Mt 10,16) 

30 także spomiędzy was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy zwodnicze, aby pociągnąć za sobą uczniów. (Rz 16,17; Ga 4,17; Ef 4,14; Ef 5,6; Kol 2,8; 2 P 2,1; 1 J 2,18; 1 J 2,19) 

31 Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata nocami i dniami nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was. (Mt 24,42; Mk 13,35; Mk 13,37; Dz 19,10; 1 Kor 10,12; 1 Tes 2,11; 1 Tes 5,6; 1 P 5,8) 

32 A teraz powierzam was Bogu i Słowu Jego łaski, zdolnemu zbudować i dać dziedzictwo między wszystkimi uświęconymi. (Dz 14,23; Dz 20,24; Dz 26,18; Rz 6,19; Rz 6,22; 1 Kor 6,11; Ef 1,14; 1 Tes 3,13; 1 Tes 5,23; Hbr 13,12; 1 P 1,4) 

33 Srebra ani złota, ani niczyjej szaty nie pożądałem. (2 Kor 7,2; 2 Kor 12,17; 1 Tes 2,5) 

34 Sami wiecie, że te ręce służyły potrzebom moim i tych, którzy byli ze mną. (Dz 18,3; 1 Kor 4,12; 1 Tes 2,5; 1 Tes 4,11) 

35 [Przez to] wszystko pokazałem wam, że w ten sposób się trudząc, trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej szczęśliwe jest dawać niż brać. (Łk 6,38; Rz 15,1; Ga 6,2; 1 Tes 2,9; 1 Tes 5,14; 2 Tes 3,8) 

36 A gdy to powiedział, zgiął wraz z nimi wszystkimi swoje kolana i modlił się. (Łk 22,41; Dz 7,60; Dz 21,5) 

37 I powstał niemały płacz wśród wszystkich, a rzucając się Pawłowi na szyję, całowali go, 

38 bolejąc szczególnie z powodu słów, które wypowiedział, że już nigdy nie będą oglądać jego oblicza. I odprowadzili go na statek. (Dz 20,25; Dz 21,5; 1 Tm 1,3; 1 Tm 3,14; 1 Tm 4,13; 2 Tm 4,13; 2 Tm 4,20) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).