Zapisz się darmowo

Mateusza 9

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 I wsiadł do łodzi, przeprawił się na drugą stronę i przybył do swojego miasta.[1] (Mt 4,13; Mk 2,1; Łk 5,17) 2 I oto przynieśli Mu ułożonego na posłaniu sparaliżowanego. A gdy Jezus zobaczył ich wiarę, powiedział sparaliżowanemu: Odwagi,[2] synu,[3] odpuszczane są ci grzechy.[4] (Mt 8,10; Mt 9,22; Mt 9,29; Mt 14,27; Mt 15,28; Mk 6,50; Mk 10,52; Łk 7,48; Łk 7,50; Łk 17,19; Dz 14,9) 3 I oto niektórzy ze znawców Prawa powiedzieli w sobie: On bluźni.[5] (Mt 26,65; Mk 2,7) 4 Jezus zaś, gdy zobaczył ich myśli, powiedział: Dlaczego o złych rzeczach myślicie w swoich sercach? (Mt 12,25; Mk 12,15; Łk 6,8) 5 Bo co jest łatwiejsze? Powiedzieć: Odpuszczane są twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź? 6 Abyście zaś przekonali się, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczać grzechy – tu mówi do sparaliżowanego[6] – wstań, weź swoje posłanie i idź do swego domu![7] (Mt 8,20; Mt 19,8; Mk 2,10; Łk 7,49; Dz 5,31) 7 Wówczas wstał i odszedł do swego domu. 8 Na ten widok tłumy przestraszyły się i oddały chwałę Bogu, który dał ludziom taką władzę. (Mt 5,16; Mt 15,31; Łk 7,16; Łk 13,13; Łk 17,15; Łk 23,47; Dz 4,21) 9 Gdy Jezus tamtędy przechodził, zobaczył człowieka imieniem Mateusz, siedzącego przy stole celnym – i mówi mu: Chodź za Mną. Wstał więc i poszedł za Nim. (Mt 4,19; Mt 10,3; Mk 2,14; Łk 5,27) 10 I stało się, gdy spoczywał w domu przy stole, że wielu celników i grzeszników przyszło i dołączało do Jezusa i Jego uczniów przy stole. (Mt 5,46) 11 A faryzeusze, widząc to,[8] mówili do Jego uczniów: Dlaczego wasz Nauczyciel je z celnikami i grzesznikami? (Mt 5,16; Mt 11,19; Łk 5,30; Łk 15,2; Łk 19,7; Ga 2,15) 12 Gdy to usłyszał, powiedział: Nie potrzebują zdrowi lekarza, lecz ci, którzy mają się źle.[9] 13 Idźcie i nauczcie się, co to znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary.[10] Bo nie przyszedłem powołać[11] sprawiedliwych, lecz grzeszników. (Mt 4,21; Mt 12,7; Mk 12,33; Łk 15,7; Łk 19,10; 1 Tm 1,15) 14 Wtedy podeszli do Niego uczniowie Jana, pytając: Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, a Twoi uczniowie nie poszczą? (Mt 11,2; Mt 15,2; Mk 2,18; Łk 5,33; Łk 11,1; Łk 18,12) 15 A Jezus im odpowiedział: Czy goście weselni[12] są w stanie smucić się, dopóki jest z nimi pan młody? Przyjdą jednak dni, gdy pan młody zostanie im zabrany – i wtedy będą pościć.[13] (Mt 17,21; Mk 9,29; Łk 17,22; Dz 13,2; Dz 14,23; 2 Kor 11,29) 16 Nikt zaś nie naszywa na stary płaszcz łaty z płótna, które jeszcze nie zbiegło się w praniu, bo takie jego łatanie ściąga [brzegi] płaszcza i rozdarcie staje się gorsze. 17 Nie wlewają też młodego wina w stare bukłaki,[14] w przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki się niszczą. Ale młode wino wlewają do nowych bukłaków – i tak chroni się jedno i drugie.[15] (2 Kor 5,17; Ga 4,9) 18 Gdy to do nich mówił, oto przyszedł pewien przełożony [synagogi] i kłaniał się Mu, mówiąc: Moja córka właśnie dogorywa,[16] ale przyjdź, połóż na nią swą rękę, a będzie żyła. (Mt 8,2; Mt 8,3; Mk 5,21; Mk 6,5; Mk 7,32; Mk 8,23; Mk 8,25; Łk 8,40; Łk 13,13) 19 Wówczas Jezus wstał i poszedł za nim ze swoimi uczniami. 20 A oto kobieta, która krwawiła[17] dwanaście lat, podeszła z tyłu i dotknęła skraju Jego płaszcza.[18] (Mt 14,36; Mt 23,5) 21 Powtarzała sobie bowiem: Jeślibym tylko dotknęła Jego płaszcza, będę ocalona.[19] (Mt 8,8; Mt 14,36; Mk 3,10; Mk 6,56; Łk 6,19; Dz 19,12) 22 Jezus zaś obrócił się, zobaczył ją i powiedział: Odwagi, córko, twoja wiara cię ocaliła. I od tej godziny kobieta była ocalona. (Mt 9,2; Mk 10,52; Łk 7,50; Łk 17,19; Dz 3,16) 23 A gdy Jezus przyszedł do domu przełożonego i zastał tam flecistów oraz zrozpaczony tłum, 24 powiedział: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, lecz śpi. I wyśmiewali Go. (Dz 13,36; Dz 20,10; 1 Kor 11,30; 1 Kor 15,6; 1 Kor 15,18; 1 Kor 15,20; 1 Tes 4,13) 25 Gdy zaś wygnano tłum, wszedł, ujął ją za rękę – i dziewczynka wstała. (Mk 1,31; Mk 9,27; Łk 7,14; Dz 3,7; Dz 9,40; Dz 9,41) 26 I rozeszła się wieść o tym po całej tamtej ziemi.[20] (Mt 4,24; Mt 9,31; Mk 1,28; Mk 1,45; Łk 4,37; Łk 5,15; Łk 7,17) 27 Gdy Jezus tamtędy przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi i krzyczeli: Zmiłuj się nad nami, Synu Dawida![21] (Mt 1,1; Mt 12,23; Mt 15,22; Mt 20,29; Mt 20,30; Mt 21,9; Mt 21,15; Mt 22,41; Mt 22,42; Mk 10,47) 28 Kiedy zaś wszedł do domu, podeszli do Niego ci niewidomi, a Jezus ich pyta: Czy wierzycie, że jestem w stanie to uczynić? Odpowiedzieli: Tak, Panie! (Dz 14,9) 29 Wówczas dotknął ich oczu, mówiąc: Niech się wam stanie według waszej wiary.[22] (Mt 8,3; Mt 8,13; Mt 9,2; Mt 15,28; Ef 3,20) 30 I otworzyły się ich oczy. A Jezus nakazał im surowo, mówiąc: Uważajcie, niech nikt się o tym nie dowie! (Mt 8,4; Mt 12,16; Mk 1,43; Mk 5,43; Mk 7,36; Łk 4,18; Dz 26,18) 31 Oni jednak, gdy wyszli, rozpowiedzieli o Nim po całej tamtej ziemi. (Mt 9,26; Mk 1,45) 32 Gdy oni wychodzili, oto przyprowadzono Mu niemego opętanego człowieka. (Mt 12,22; Łk 11,14) 33 Po wypędzeniu demona niemy przemówił. A tłumy zdumiały się, mówiąc: Nigdy coś takiego nie zdarzyło się w Izraelu. (Mk 2,12) 34 Faryzeusze zaś mówili: Wygania demony w [mocy] władcy demonów.[23] (Mt 12,24; Mk 3,22; Łk 11,15) 35 I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach, głosił ewangelię Królestwa i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelkie niedomaganie. (Mt 4,23; Mk 1,34; Mk 6,6; Łk 7,21; Łk 13,22) 36 A gdy zobaczył tłumy, zlitował się nad nimi, gdyż były udręczone i porzucone jak owce nie mające pasterza. (Mt 14,14; Mk 6,34; Mk 8,2) 37 Wtedy zwrócił się do swoich uczniów: Żniwo wprawdzie wielkie, lecz robotników mało. 38 Poproście więc Pana żniwa, aby wygnał robotników na swoje żniwo. (Łk 10,2) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny
© 2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).