Zapisz się darmowo

Mateusza 22

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 I odpowiadając, Jezus znów przemówił do nich w przypowieściach: (Mt 13,34; Łk 14,16) 2 Podobne jest Królestwo Niebios do pewnego człowieka, króla, który przygotował wesele[1] swojemu synowi. (Mt 20,1; Mt 23,13; Ap 19,9) 3 I posłał swoje sługi, aby zwołać zaproszonych na wesele,[2] ale nie chcieli przyjść. (Mt 21,34) 4 Znowu posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto mój obiad mam gotowy, moje cielce i tuczne [cielęta][3] ofiarowane – i wszystko jest gotowe; przyjdźcie na wesele. 5 Oni jednak, nie dbając o to, odeszli, ten na swoje pole, tamten do swojego handlu, 6 a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli i pozabijali. (Mt 23,35; Dz 14,5) 7 Król zaś, rozgniewany, posłał swoje wojsko, wygubił tych morderców, a ich miasto spalił. (Mt 21,41; Mt 24,2) 8 Następnie mówi swoim sługom: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni. (Dz 13,46) 9 Idźcie więc na rozstaje dróg i tylu, ilu spotkacie, zwołajcie na wesele. (Mt 21,43) 10 Słudzy ci zatem wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których spotkali, tak złych, jak i dobrych, i wesele zapełniło się siedzącymi.[4] (Mt 13,47) 11 A gdy wszedł król, aby przyjrzeć się siedzącym, zobaczył tam człowieka nie ubranego w szatę weselną. (Ap 19,8) 12 I pyta go: Kolego, jak tu wszedłeś, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał. 13 Wtedy król zwrócił się do posługujących: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go w ciemność zewnętrzną;[5] tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. (Mt 8,12; Mt 25,30) 14 Bo wielu jest wezwanych, ale mało wybranych. (Rz 8,28; Rz 8,30; 1 Kor 1,24; 1 Kor 1,26; Ef 1,18; Ef 4,1; Ef 4,4; Ap 17,14) 15 Wtedy faryzeusze poszli i powzięli plan, jak by Go usidlić w słowie. (Mt 26,4; Mt 27,1; Mk 12,13; Łk 11,54; Łk 20,20) 16 I posłali do Niego swoich uczniów wraz z herodianami[6] i [ci] powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i drogi Bożej nauczasz w prawdzie, i na nikim Ci nie zależy, bo nie masz względu na osobę.[7] (Mk 3,6) 17 Powiedz nam więc, jak uważasz? Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy nie?[8] (Mt 17,25; Łk 23,2) 18 A Jezus, gdy rozpoznał ich niegodziwość, odpowiedział: Dlaczego wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? (Mt 16,1; Mt 19,3; Mt 22,35) 19 Pokażcie mi monetę podatkową. Oni zaś przynieśli mu denara. 20 Pyta ich: Czyj to wizerunek i napis? 21 Mówią Mu: Cesarza.[9] Wtedy mówi im: Oddawajcie więc co cesarskie, cesarzowi, a co Boże – Bogu. (Rz 13,7) 22 A gdy to usłyszeli, zdziwili się, po czym opuścili Go i odeszli. (Mk 12,12) 23 Tego dnia podeszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go: (Mk 12,18; Łk 20,27; Dz 4,1; Dz 23,6; 1 Kor 15,12) 24 Nauczycielu, Mojżesz powiedział: Jeśli ktoś umrze, nie mając dziecka,[10] jego brat pojmie jego żonę i wzbudzi potomstwo[11] swojemu bratu.[12] (Mt 21,28) 25 Otóż było u nas siedmiu braci; pierwszy ożenił się i zmarł, a ponieważ nie miał potomka, zostawił swoją żonę swojemu bratu. 26 Podobnie i drugi, i trzeci – aż do siódmego. 27 Po wszystkich zaś zmarła ta kobieta. 28 Przy zmartwychwstaniu więc którego z tych siedmiu będzie żoną? Bo wszyscy ją mieli. 29 A Jezus odpowiedział im: Błądzicie, gdyż nie znacie Pism ani mocy Boga. 30 Przy zmartwychwstaniu bowiem ani nie będą się żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie. 31 A co do zmartwychwstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam zostało powiedziane przez Boga, mówiącego: (Mt 12,3) 32 Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych. (Dz 7,32) 33 A tłumy, gdy tego słuchały, były zdumione Jego nauką. (Mt 7,28; Mt 13,54; Mk 11,18) 34 Faryzeusze zaś, gdy usłyszeli, że uciszył saduceuszów, zeszli się razem. (Mk 12,28; Łk 10,25) 35 A jeden z nich, znawca Prawa, wystawiając Go na próbę, zapytał: (Mt 22,18; Łk 7,30; Łk 10,25; Łk 11,46; Łk 11,52; Łk 14,3) 36 Nauczycielu, które przykazanie jest największe[13] w Prawie?[14] (Mk 12,28) 37 A On mu odpowiedział: Będziesz kochał Pana, Boga swego, całym swoim sercem i całą swoją duszą, i całą swoją myślą. 38 To jest największe i pierwsze przykazanie. 39 Drugie zaś, podobne temu, to: Będziesz kochał swojego bliźniego tak, jak samego siebie. (Mt 5,43; Mt 19,19; Rz 13,8; Ga 5,14; Jk 2,8; 1 J 4,21) 40 Na tych dwóch przykazaniach zawisa całe Prawo i prorocy. (Mt 7,12; Rz 13,10) 41 A gdy zeszli się faryzeusze, Jezus ich zapytał: (Mk 12,35; Łk 20,41) 42 Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli: Dawida. (Mt 21,15; Mk 10,47) 43 Zapytał ich: Jak to zatem jest, że Dawid w Duchu nazywa go Panem, gdy mówi: (Ap 1,10) 44 Powiedział Pan mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy. (Dz 2,34; 1 Kor 15,25; Hbr 1,13; Hbr 10,13) 45 Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, jak może być [On] Jego synem? 46 I nikt nie był w stanie odpowiedzieć Mu ani słowem. Nikt też od tego dnia nie ośmielił się już Go pytać. (Mk 12,34; Łk 14,6; Łk 20,40) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).