6A gdy Jezus był w Betanii, w domu Szymona trędowatego,[3] (Mt 21,17; Mk 14,3; Jan 11,1; Jan 11,18; Jan 12,1)7podeszła do Niego kobieta, która miała alabastrowy flakonik[4] drogocennego olejku, i wylała go na Jego głowę, gdy spoczywał przy stole.8Gdy uczniowie to zobaczyli, oburzyli się i powiedzieli: Po co ta strata?9Przecież można to było drogo sprzedać i dać ubogim. (Jan 13,29)10Gdy Jezus to zauważył, powiedział im: Dlaczego sprawiacie przykrość tej kobiecie? Bo spełniła względem Mnie dobry[5] uczynek.11Ubogich bowiem zawsze macie wśród siebie, Mnie jednak macie nie zawsze; (Pwt 15,11)12ona bowiem, wylewając ten olejek na moje ciało, uczyniła to na mój pogrzeb. (Jan 19,40)13Zapewniam was, gdziekolwiek po całym świecie głoszona będzie ta ewangelia, opowiadane będzie i o tym, co ona uczyniła – na jej pamiątkę. (Mt 24,14)
Zdrada Judasza
14Wtedy jeden z Dwunastu, zwany Judasz Iskariot, udał się do arcykapłanów (Mt 10,4; Mt 27,3; Mk 14,10; Łk 22,3; Jan 6,71)15i powiedział: Co chcecie mi dać, a ja wydam Go wam? Oni zaś odważyli mu trzydzieści srebrników.[6] (Wj 21,32; Za 11,12; Mt 27,3; Mt 27,9)16I odtąd szukał dogodnej chwili, aby Go wydać. (Mt 20,18)
Ostatnia wieczerza
17W pierwszym dniu Przaśników podeszli do Jezusa uczniowie i zapytali: Gdzie chcesz, abyśmy przygotowali Ci Paschę do spożycia?[7] (Wj 12,15; Mk 14,12; Łk 22,7; Jan 13,21; Jan 18,28)18On zaś odpowiedział: Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka[8] i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Mój czas jest bliski, u ciebie urządzę Paschę z moimi uczniami. (Mt 23,8; Mt 26,45; Jan 11,28; Jan 13,1)19Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.20A z nastaniem wieczoru zajął wraz z Dwunastoma miejsce [przy stole].
Zapowiedź zdrady
21I gdy oni jedli, powiedział: Zapewniam was, że jeden z was Mnie wyda. (Mk 14,17; Łk 22,21; Jan 6,70; Jan 13,21)22I bardzo zasmuceni zaczęli pytać Go jeden po drugim: Chyba nie ja, Panie?23On zaś odpowiedział: Ten, który zanurzył wraz ze Mną rękę w misie[9] – ten Mnie wyda. (Ps 41,10; Jan 13,18)24Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim napisano, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy jest wydawany. Lepiej by mu było, gdyby się ten człowiek nie urodził. (Iz 53,9; Dn 9,26; Mk 9,12; Łk 24,25; Łk 24,46; Dz 17,2; Dz 26,22; 1 P 1,10)25Judasz zaś, który Go wydawał, odezwał się: Chyba nie ja, Rabbi? A On na to: Ty [sam to] powiedziałeś. (Mt 23,7; Mt 26,49; Mt 26,64; Mt 27,11; Jan 1,38)
31Wówczas Jezus powiedział im: Tej nocy wy wszyscy zrazicie[12] się do Mnie, gdyż napisano: Uderzę pasterza i będą rozproszone owce trzody. (Za 13,7; Mt 11,6; Mt 26,56; Mk 14,27; Łk 22,31; Jan 13,36; Jan 16,32)32Ale po wzbudzeniu Mnie wyprzedzę was do Galilei. (Mt 4,12; Mt 4,15; Mt 28,7; Mt 28,10; Mt 28,16)33Wtedy odezwał się Piotr: Choćby wszyscy się do Ciebie zrazili, ja się nigdy nie zrażę.34A Jezus mu na to: Zapewniam cię, że tej nocy, zanim zapieje kogut, wyprzesz się Mnie trzykrotnie. (Mt 26,69)35Piotr mówi Mu: Choćby przyszło mi wraz z Tobą umrzeć, na pewno nie wyprę się Ciebie. Podobnie mówili i wszyscy uczniowie. (Mt 26,56)
Walka w ogrodzie Getsemani
36Następnie Jezus przybył wraz z nimi do ogrodu zwanego Getsemani[13] i powiedział do uczniów: Usiądźcie tutaj, aż odejdę tam i pomodlę się. (Mk 14,32; Łk 22,39; Jan 18,1)37I wziął z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, i zaczął smucić się i trwożyć. (Mt 4,21)38I powiedział im: Bardzo smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tutaj i czuwajcie ze Mną. (Ps 42,6; Ps 42,12; Ps 43,5; Jan 12,27)39I przeszedł nieco dalej, upadł na swą twarz i modlił się, mówiąc: Ojcze mój, jeśli to jest możliwe, niech Mnie ominie ten kielich; jednak nie jak Ja chcę, ale jak Ty. (Iz 50,5; Mt 6,10; Mt 20,22; Jan 4,34; Jan 5,30; Jan 6,38; Jan 18,11; Rz 5,19; Flp 2,8; Hbr 5,7; Hbr 5,8)40I wrócił do uczniów i zastał ich śpiącymi — i mówi do Piotra: Tak to nie zdołaliście czuwać ze Mną ani jednej godziny?41Czuwajcie i módlcie się, abyście nie upadli w czasie próby; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało – słabe. (Mt 6,13; Mk 13,33; Ef 6,18; Hbr 2,18; 1 P 4,7)42Znów po raz drugi odszedł i modlił się: Ojcze mój, jeśli nie może [Mnie] to ominąć, ale mam go wypić, niech stanie się Twoja wola. (Mt 6,10)43I znów, gdy przyszedł, zastał ich śpiącymi, gdyż oczy ich były obciążone.44Zostawił ich zatem, znów odszedł i po raz trzeci modlił się tymi samymi słowami. (2 Kor 12,8)45Następnie przyszedł do uczniów i mówi: Śpijcie dalej i odpoczywajcie, oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy wydany jest w ręce grzeszników. (Mt 26,18; Jan 12,23; Jan 13,1; Jan 17,1)46Wstańcie, chodźmy; oto się zbliża ten, który Mnie wydaje.
Ujęcie Jezusa
47Gdy On jeszcze mówił, oto przyszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a wraz z nim liczny tłum z mieczami i kijami, od arcykapłanów i od starszych ludu. (Mt 10,4; Mt 26,14; Mk 14,43; Łk 22,47; Jan 18,3)48A ten, który Go wydawał, dał im taki znak: Jest nim Ten, którego pocałuję[14] – schwytajcie Go. (Przyp 27,6; Łk 7,38; Łk 15,20; Dz 20,37)49Zaraz też podszedł do Jezusa i powiedział: Witaj, Rabbi! I pocałował Go. (2 Sm 20,9)50Jezus zaś powiedział do niego: Kolego, [rób to], po co się zjawiasz.[15] Wtedy podeszli, zarzucili na Jezusa ręce[16] i schwytali Go.51I oto jeden z tych,[17] którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę, dobył swego miecza, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu ucho. (Łk 22,38; Jan 18,10; Jan 18,26)52A Jezus mówi Mu: Odłóż swój miecz na jego miejsce; wszyscy bowiem, którzy dobywają miecza, od miecza giną. (Rdz 9,6; Ap 13,10)53Albo czy myślisz, że nie mógłbym poprosić mojego Ojca, a już teraz wystawiłby mi więcej niż dwanaście legionów aniołów?[18] (2 Krl 6,17; Dn 7,10; Mt 4,11; Łk 22,43; Jan 18,36)54Jak jednak miałyby spełnić się Pisma, że tak musi się stać? (Iz 53,7; Mt 26,24; Łk 24,27; Łk 24,46)55W tej godzinie Jezus powiedział do tłumów: Jak na zbójcę wyszliście z mieczami i kijami, aby Mnie ująć; codziennie siadywałem w świątyni i nauczałem, a nie schwytaliście Mnie. (Mt 4,23; Mt 21,23; Mk 12,35; Łk 19,47; Łk 21,37; Jan 7,14; Jan 7,28; Jan 8,2; Jan 18,20)56Ale to wszystko stało się, aby wypełniły się Pisma proroków. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli. (Za 13,7; Mt 26,31; Jan 16,32)
69Piotr tymczasem siedział na zewnątrz, na dziedzińcu. [Tam] podeszła do niego jedna posługaczka,[19] mówiąc: Ty też byłeś z tym Galilejczykiem Jezusem. (Mk 14,66; Łk 22,54; Jan 18,15; Jan 18,25)70On zaś wyparł się wobec wszystkich: Nie wiem, o czym mówisz.71A gdy wyszedł ku bramie, zobaczyła go inna i powiedziała do tych, którzy tam byli: Ten był z Jezusem z Nazaretu. (Mt 2,23)72I znowu wyparł się pod przysięgą: Nie znam tego człowieka.73Po chwili podeszli stojący [tam] i powiedzieli do Piotra: Ty naprawdę jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa[20] czyni cię widocznym. (Sdz 12,6)74Wtedy zaczął ściągać na siebie klątwy[21] i przysięgać [na świętości]:[22] Nie znam tego człowieka. I zaraz zapiał kogut.75A Piotr przypomniał sobie słowo Jezusa, gdy powiedział: Zanim zapieje kogut, trzy razy się Mnie wyprzesz. Wówczas wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.[23] (Mt 26,34; Mt 26,35; Mk 14,30; Mk 14,72; Łk 22,31; Łk 22,34; Łk 22,61; Jan 13,38)