1Ręczę i zapewniam was, kto nie wchodzi do zagrody dla owiec przez bramę, lecz wdziera się skądinąd, ten jest złodziejem i zbójcą. (Jan 10,7; Jan 10,8; Jan 10,9; Jan 10,10)2Kto zaś wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. (Ez 34,1; Mt 9,36; Mt 18,12; Mk 6,34; Mk 14,27; Jan 10,11)3Temu odźwierny otwiera, a owce słuchają jego głosu; i woła swe owce po imieniu, i wyprowadza je.4Gdy wszystkie swoje wypuści, idzie przed nimi, a owce idą za nim, gdyż znają jego głos.5Za obcym jednak nie pójdą, ale uciekną od niego, ponieważ nie znają głosu obcych.6Jezus opowiedział im to porównanie,[1] lecz oni nie zrozumieli, co znaczy to, o czym im mówił. (Mk 9,32; Jan 16,25; Jan 16,29)7Wówczas Jezus znów im powiedział: Ręczę i zapewniam was, Ja jestem bramą dla owiec. (Ps 118,20; Mt 7,13; Jan 6,35; Jan 10,9; Jan 14,6)8Wszyscy, ilu ich przyszło przede Mną, są złodziejami i zbójcami, lecz nie posłuchały ich owce. (Iz 56,10; Jer 23,1; Jer 50,6; Ez 34,2; Jan 10,1)9Ja jestem bramą; jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony; i wejdzie, i wyjdzie – i znajdzie pastwisko.[2] (Lb 27,17; 2 Krn 1,10; Łk 9,4; Jan 14,6; Dz 1,21)10Złodziej przychodzi tylko po to, by kraść, zarzynać i tracić. Ja przyszedłem, aby miały życie i to w obfitości.[3] (Ps 36,9; Ps 65,12; Jan 1,4; Jan 3,15; Jan 5,24; Jan 5,40; Jan 20,31; Rz 5,17; 2 Kor 9,8; Ef 3,18; Flp 4,19; 2 P 1,11)11Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz kładzie za owce swoją duszę. (Ps 23,1; Iz 40,11; Iz 53,12; Ez 34,11; Łk 15,4; Jan 15,13; Hbr 13,20; 1 P 2,25; 1 P 5,4; 1 J 3,16; Ap 7,17)12Najemnik, który nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, gdy widzi zbliżającego się wilka, porzuca owce i ucieka – a wilk porywa je i rozprasza – (Za 11,16; Mt 10,16; Dz 20,29)13ponieważ jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.14Ja jestem dobrym pasterzem, znam moje [owce] i moje Mnie znają, (2 Tm 2,19)15jak Ojciec zna Mnie i Ja znam Ojca – i duszę swoją kładę za owce. (Mt 11,27)16Mam też inne owce, które nie są z tej zagrody; te również muszę przyprowadzić, i będą słuchać mojego głosu, i powstanie jedno stado, jeden pasterz. (Iz 56,8; Ez 34,23; Ez 37,24; Jan 11,52; Jan 17,21; Dz 11,18; Ef 2,12; Ef 2,13; Ef 3,6; 1 P 2,25)17Ojciec dlatego Mnie kocha, że Ja kładę swoją duszę, aby ją znowu wziąć. (Jan 3,35; Jan 5,20)18Nikt mi jej nie odbiera, lecz Ja kładę ją sam z siebie. Mam władzę ją położyć i mam władzę znów ją wziąć; takie polecenie otrzymałem od mojego Ojca. (Mt 26,53; Jan 2,19; Jan 14,31; Jan 15,10; Flp 2,8)19Z powodu tych słów znów powstał rozłam między Żydami. (Jan 6,52; Jan 7,43; Jan 9,16)20Wielu spośród nich mówiło: Demona ma i szaleje. Dlaczego Go słuchacie? (Mk 3,21; Mk 3,22; Jan 7,20; Jan 8,48)21Inni mówili: To nie są słowa opętanego.[4] Czy demon może otwierać niewidomym oczy? (Jan 9,32)
Jezus i Ojciec – jedno
22Obchodzono wtedy w Jerozolimie rocznicę poświęcenia[5] świątyni;[6] była zima (Lb 7,1; Neh 12,27; Ps 30,1)23i Jezus przechadzał się po świątyni, po portyku Salomona. (Dz 3,11; Dz 5,12)24Żydzi obstąpili Go więc i pytali: Jak długo będziesz trzymał w niepewności nasze dusze? Jeśli Ty jesteś Chrystusem, powiedz nam otwarcie. (Łk 22,67; Jan 1,19; Jan 16,25; Jan 16,29)25Jezus odpowiedział im: Powiedziałem wam, lecz nie wierzycie; dzieła, których Ja dokonuję w imieniu mojego Ojca – te świadczą o Mnie; (Jan 5,36; Jan 10,38)26ale wy nie wierzycie, gdyż nie jesteście z moich owiec. (Jan 8,47)27Moje owce słuchają mojego głosu i Ja znam je, a one idą za Mną.28I Ja daję im życie wieczne, i nie zginą na wieki, i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. (Iz 66,22; Jan 3,15; Jan 6,39; Jan 17,2; Jan 17,12; Jan 18,9)29Ojciec mój, który mi je dał, jest większy od wszystkich i nikt nie zdoła ich wydrzeć z ręki Ojca. (Jan 14,28; Jan 17,2)30Ja i Ojciec jesteśmy jedno. (Jan 14,10; Jan 17,21)31Żydzi znów chwycili za kamienie, aby Go ukamienować. (Jan 8,59; Jan 11,8)32Wtedy Jezus zapytał ich: Pokazałem wam wiele dobrych dzieł [pochodzących] od mojego[7] Ojca; za które z tych dzieł chcecie Mnie ukamienować?[8]33Żydzi odpowiedzieli Mu: Nie chcemy Cię ukamienować za dobre dzieło, ale za bluźnierstwo i za to, że Ty, chociaż jesteś człowiekiem,[9] czynisz siebie Bogiem. (Kpł 24,16; Mt 26,63; Jan 1,1; Jan 5,18; Jan 19,7; Flp 2,6; 1 J 5,20)34Jezus im odpowiedział: Czy w waszym Prawie nie zostało napisane: Ja powiedziałem: Jesteście bogami? (Ps 82,6)35Jeśli nazwał bogami tych, do których stało się Słowo Boże – a Pismo nie może być naruszone – (Mt 5,17; Łk 16,17)36do Tego, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, dlatego że powiedziałem: Jestem Synem Boga? (Jer 1,5; Jan 3,17; Jan 5,17; Jan 6,69; 1 J 4,9)37Jeśli nie dokonuję dzieł mojego Ojca, nie wierzcie Mi; (Jan 5,36)38jeśli jednak dokonuję, to choćbyście Mi nie wierzyli, wierzcie dziełom, abyście poznali i zrozumieli, że we Mnie jest Ojciec, a Ja w Ojcu. (Jan 14,10; Jan 14,11; Jan 14,20; Jan 17,21; Jan 17,23)39Znów zatem starali się Go schwytać, ale wymknął się im z ręki. (Łk 4,30; Jan 7,30; Jan 8,20; Jan 8,59)40I znów odszedł za Jordan, na miejsce, gdzie dawniej chrzcił Jan, i tam pozostał. (Jan 1,28)41A wielu przychodziło do Niego i mówiło: Jan wprawdzie nie dokonał żadnego znaku, ale wszystko, co Jan o Nim powiedział, było prawdą. (Jan 1,27; Jan 1,29; Jan 1,30; Jan 1,34; Jan 3,28)42I wielu tam w Niego uwierzyło. (Jan 2,23; Jan 7,31; Jan 8,30; Jan 11,45; Jan 12,11; Jan 12,42)