Zapisz się darmowo

Łukasza 7

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 Gdy skończył [wygłaszać] wszystkie te swoje słowa do słuchającego ludu, wszedł do Kafarnaum. (Mt 4,13) 2 Sługa[1] zaś pewnego setnika, który był dla niego cenny, chorował i bliski był śmierci.[2] (Mt 8,5; Dz 10,1) 3 Gdy [setnik] usłyszał o Jezusie, posłał do Niego starszych żydowskich, prosząc Go, aby przyszedł i uratował jego sługę. 4 Oni zaś przybyli do Jezusa i zaczęli Go usilnie prosić, mówiąc: Godzien jest, abyś mu to uczynił, 5 bo kocha nasz naród i sam zbudował nam synagogę. 6 Jezus zatem wyruszył z nimi. A gdy już był niedaleko domu, setnik posłał przyjaciół, którzy Mu powiedzieli: Panie, nie trudź się, nie jestem bowiem godzien, abyś wszedł pod mój dach. (Mt 3,11; Mt 10,37; Mt 22,8; Łk 5,8; Łk 8,49; Dz 13,46; 1 Kor 15,9) 7 Dlatego i siebie nie uważałem za godnego, by przyjść do Ciebie; lecz powiedz słowo, a mój sługa[3] będzie uleczony; (Mt 8,16) 8 gdyż i ja jestem człowiekiem podległym władzy, mającym pod sobą żołnierzy; i mówię temu: Idź, a idzie, a innemu: Przyjdź, a przychodzi, a mojemu słudze: Zrób to, a robi. 9 Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nim, odwrócił się do idącego za Nim tłumu i powiedział: Mówię wam, nawet w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. (Mt 15,28; Łk 5,20) 10 A ci, którzy byli posłani, po powrocie do domu zastali sługę zdrowym. 11 Zdarzyło się potem, [że][4] wyruszył do miasta zwanego Nain. Szli z Nim Jego uczniowie oraz liczny tłum. 12 Gdy zaś zbliżał się do bramy miasta, właśnie wynoszono zmarłego, jedynego syna swojej matki, która była wdową, a był z nią znaczny tłum [ludzi] z miasta. (Łk 8,42; Łk 9,38) 13 Widząc ją, Pan zlitował się nad nią i powiedział do niej: Przestań płakać. (Mt 20,34; Mk 1,41; Łk 8,52) 14 Następnie podszedł, dotknął mar[5] – a ci, którzy je nieśli, stanęli – i powiedział: Młodzieńcze,[6] mówię tobie: Wstań! (Mt 9,25; Mk 1,31; Łk 8,54; Dz 9,40) 15 Wtedy zmarły usiadł i zaczął mówić – i oddał go jego matce. (Łk 7,22; Łk 9,42) 16 Wszystkich zaś ogarnął strach, zaczęli chwalić Boga i mówić: Wielki prorok powstał wśród nas! Oraz: Bóg nawiedził swój lud! (Mt 9,8; Łk 1,65; Łk 1,68; Łk 2,20; Łk 5,25; Łk 7,39; Łk 13,13; Łk 17,15; Łk 19,44; Łk 23,47; Łk 24,19; Dz 4,21; Dz 7,37) 17 I rozeszło się to słowo o Nim po całej Judei i po całej okolicy. 18 O tym wszystkim donieśli też Janowi jego uczniowie. Wówczas Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów (Mt 9,14; Mt 11,2; Łk 5,33) 19 i posłał [ich] do Pana z zapytaniem: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na innego? (Rz 5,14; Ap 1,4; Ap 1,8; Ap 4,8) 20 Mężczyźni ci przybyli więc do Niego i powiedzieli: Jan Chrzciciel posłał nas do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na innego? 21 W tej godzinie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i złych duchów, a wielu niewidomych obdarzył widzeniem. (Mt 4,23; Mt 8,16; Mt 12,22; Mt 15,31; Mt 21,14; Mk 8,23; Mk 10,52; Łk 4,18; Łk 4,21) 22 I odpowiedział im: Idźcie i powiadomcie Jana o tym, co zobaczyliście i usłyszeliście: Niewidomi znów widzą, kulejący chodzą, trędowaci są oczyszczani, a głusi słyszą, umarli są wzbudzani, ubodzy – ewangelizowani.[7] (Mt 15,30; Mk 7,35; Łk 4,18; Łk 7,15; Łk 17,12) 23 I szczęśliwy jest ten, kto pozostanie względem Mnie niezrażony.[8] (Mt 26,31) 24 Gdy zaś posłańcy Jana odeszli, [Jezus] zaczął mówić o Janie do tłumów: Co wyszliście zobaczyć na pustkowiu? Trzcinę drżącą od wiatru? (Mt 11,7) 25 Ale co wyszliście oglądać? Człowieka odzianego w miękkie[9] szaty? Oto ci w pięknych strojach i żyjący w przepychu są w [pałacach] królewskich. 26 Ale co wyszliście oglądać? Proroka? Tak! Mówię wam, nawet więcej niż proroka. (Mt 11,9; Mt 14,5; Łk 1,76; Łk 20,6) 27 On jest tym, o którym napisano: Oto wysyłam mojego posłańca przed twoim obliczem,[10] który przygotuje Twą drogę przed tobą. (Mt 11,10; Mk 1,2; Łk 1,26) 28 Mówię wam: Pośród narodzonych z kobiet nie ma większego niż Jan; jednak najmniejszy w Królestwie Bożym jest większy od niego. (Mt 3,2; Mt 5,19; Mt 20,26; Mt 23,11; Łk 1,15; Łk 6,20) 29 A cały lud, gdy usłyszał – również celnicy – przyznał słuszność Bogu przez poddanie się zanurzeniu w chrzcie Jana; (Mt 21,32; Mk 1,5; Łk 3,7; Łk 3,12; Dz 18,25; Dz 19,3; Rz 3,4; Rz 3,5) 30 faryzeusze jednak oraz znawcy Prawa odrzucili Boży plan względem siebie samych, nie dając się przez niego zanurzyć.[11] (Mt 22,3; Mt 22,35; Mt 23,13; Łk 7,29; Łk 10,25; Łk 11,45; Łk 14,3; Dz 2,23) 31 Z kim więc porównam ludzi tego pokolenia i do kogo są podobni? (Mt 11,16) 32 Podobni są do dzieci, które siedzą na rynku i tak do siebie nawzajem wołają: Zagraliśmy wam na fujarce, a nie zatańczyliście, zaśpiewaliśmy treny, a nie zapłakaliście. (Łk 11,43) 33 Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel, nie jedząc chleba i nie pijąc wina, a mówicie: Ma demona. (Mt 3,4; Mk 1,6; Łk 1,15) 34 Przyszedł Syn Człowieczy, jedząc i pijąc – i mówicie: Oto człowiek: żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. (Mk 2,16; Łk 5,29; Łk 7,36; Łk 15,1; Łk 19,7) 35 I tak została usprawiedliwiona mądrość przez wszystkie swoje dzieci.[12] 36 Upraszał Go zaś któryś z faryzeuszów, aby spożył z nim [posiłek]; wstąpił więc do domu tego faryzeusza i spoczął [przy stole]. (Łk 11,37; Łk 14,1) 37 A oto jakaś kobieta była w tym mieście grzesznicą; gdy dowiedziała się, że spoczywa [przy stole] w domu faryzeusza – przyniosła alabastrowy flakonik olejku, (Mt 26,7; Mk 14,3) 38 stanęła z tyłu u Jego stóp i płacząc, zaczęła łzami zlewać Jego stopy i ocierać je włosami swojej głowy, całowała też Jego stopy i namaszczała olejkiem. 39 Gdy zobaczył to faryzeusz, który Go zaprosił, powiedział sam w sobie:[13] Jeśliby ten był prorokiem, wiedziałby, kim i jakiego rodzaju jest ta kobieta, która Go dotyka, że jest grzesznicą. (Mt 21,11; Łk 7,16; Łk 15,2) 40 A Jezus w odpowiedzi powiedział do niego: Szymonie, mam ci coś do powiedzenia. A on na to: Powiedz, Nauczycielu! 41 Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden był [mu] winien pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt.[14] (Mt 18,24) 42 Ponieważ nie mieli z czego oddać, darował obydwóm. Który z nich będzie więc kochał go bardziej? (Ef 4,32; Kol 2,13; Kol 3,13) 43 Szymon odpowiedział: Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował. A On mu powiedział: Słusznie osądziłeś. 44 I zwrócony w stronę kobiety, powiedział Szymonowi: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twojego domu, wody mi na stopy nie dałeś; ona zaś łzami zlała moje stopy i otarła swoimi włosami. (1 Tm 5,10) 45 Pocałunku Mi nie dałeś;[15] a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować moich stóp. (Łk 22,47; Łk 22,48; Rz 16,16; 1 Kor 16,20; 2 Kor 13,12; 1 Tes 5,26; 1 P 5,14) 46 Oliwą mojej głowy nie namaściłeś; ona zaś olejkiem namaściła mi stopy. 47 Dlatego mówię ci: Zostały jej odpuszczone liczne grzechy, tak że mocno [Mnie] pokochała.[16] Komu zaś mało się odpuszcza, słabo kocha. (Rz 5,20) 48 Do niej zaś powiedział: Odpuszczone są ci twoje grzechy. (Mt 9,2; Łk 5,20; 1 J 2,12) 49 Wtedy ci, którzy wraz z Nim spoczywali [przy stole], zaczęli mówić w sobie samych: Kim jest ten, który nawet grzechy odpuszcza? (Łk 5,21) 50 [On] zaś powiedział do kobiety: Twoja wiara ocaliła cię, idź w pokoju. (Mt 9,22; Mk 5,34; Łk 5,20; Łk 8,48; Łk 17,19; Łk 18,42; Dz 3,16; Dz 14,9; Dz 15,33) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).