1Po pewnym czasie[1] znów przyszedł do Kafarnaum[2] i usłyszano, że jest w domu.[3] (Mt 4,13; Mt 8,5; Mt 9,1; Mt 11,23; Mt 17,24; Mk 1,21; Mk 3,1; Mk 3,20; Łk 5,17)2Wtedy zeszło się tak wielu, że miejsca nie było nawet przy drzwiach, a On mówił im Słowo. (Mk 1,33; Mk 1,45)3Wtem przychodzą niosący do Niego sparaliżowanego, niesionego przez czterech. (Mt 4,24)4Lecz nie mogąc przynieść Mu [go] z powodu tłumu, zdjęli dach tam, gdzie był, i po zdjęciu spuścili posłanie, na którym leżał sparaliżowany.5A Jezus, gdy zobaczył ich wiarę, mówi sparaliżowanemu: Synu,[4] odpuszczone są ci twoje grzechy. (Mt 8,10; Mt 8,13; Mt 9,22; Mt 9,29; Mt 15,28; Mk 10,52; Łk 7,48; Łk 7,50; Łk 17,19; Łk 18,42; Dz 14,9; Jk 5,15)6Byli tam zaś niektórzy ze znawców Prawa; siedzieli i rozważali w swoich sercach: (Mk 12,38)7Dlaczego ten tak mówi? Bluźni! Kto może odpuszczać grzechy oprócz jednego – Boga? (Mk 14,64)8A Jezus zaraz rozpoznał w swoim duchu,[5] że tak rozważają w sobie, i powiedział do nich: Dlaczego te rzeczy rozważacie w swoich sercach? (Łk 6,8)9Co jest łatwiejsze?[6] Powiedzieć sparaliżowanemu: Odpuszczone są ci grzechy? Czy powiedzieć: Wstań, weź swoje posłanie i chodź?10Lecz abyście się przekonali, że Syn Człowieczy ma prawo odpuszczać grzechy na ziemi – powiedział do sparaliżowanego – (Mt 8,20; Mk 2,28)11mówię tobie: Wstań, weź swoje posłanie i idź do swojego domu.12I wstał, zaraz wziął posłanie i wyszedł wobec wszystkich, tak że wszyscy dziwili się i chwalili Boga, mówiąc: Czegoś takiego[7] nigdy nie widzieliśmy! (Mt 9,7; Mt 9,33; Mk 5,42; Łk 7,16)
Powołanie Lewiego
13I znów wyszedł nad morze, a cały tłum schodził się do Niego – i uczył ich.[8] (Mt 4,23; Mt 5,2; Mt 7,29; Mt 9,9; Mk 1,16; Mk 1,45; Mk 3,7; Mk 5,24; Mk 6,34; Łk 4,15; Łk 5,3; Łk 5,15; Łk 5,27)14A gdy przechodził, zobaczył Lewiego,[9] Halfeuszowego,[10] siedzącego przy stole celnym[11] – i mówi mu: Chodź za Mną. Wstał więc i poszedł za Nim. (Mt 4,19; Mt 9,9; Mt 16,24; Mt 17,24; Łk 5,27)15A gdy potem spoczywał [przy stole] w jego domu, liczni celnicy i grzesznicy spoczywali wraz z Jezusem i Jego uczniami, byli bowiem liczni – i chodzili za Nim. (Mt 11,19; Łk 15,1; Łk 18,10)16A gdy znawcy Prawa spośród faryzeuszów zobaczyli, że jada z grzesznikami, a zwłaszcza celnikami, mówili Jego uczniom: Dlaczego je z celnikami i [innymi] grzesznikami?[12] (Mt 9,11; Łk 7,39; Łk 19,7; Dz 4,5; Dz 23,9)17Gdy Jezus to usłyszał, powiedział im: Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy mają się źle; nie przyszedłem wzywać sprawiedliwych, lecz grzeszników. (Łk 15,7; Łk 19,10; 1 Tm 1,15)
Nowe formy dla nowych treści
18A uczniowie Jana i faryzeusze właśnie pościli. Przyszli więc i pytają Go: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą,[13] a Twoi uczniowie nie poszczą? (Mt 9,14; Mt 11,2; Mt 14,12; Łk 5,33; Łk 11,1; Łk 18,12; Dz 13,2)19A Jezus odpowiedział im: Czy goście weselni[14] są w stanie pościć, gdy jest z nimi pan młody? Dopóki mają ze sobą pana młodego, nie są w stanie pościć. (Mt 25,1)20Przyjdą jednak dni, gdy pan młody zostanie im zabrany. Wtedy, tego dnia, zaczną pościć. (Łk 17,22)21Nikt nie przyszywa łaty z nowego[15] sukna do starego płaszcza, w przeciwnym razie nowe wypełnienie odrywa [więcej] starego i rozdarcie staje się większe.22Nikt też nie wlewa młodego wina do starych bukłaków, w przeciwnym razie wino rozrywa bukłaki i traci się wino i bukłaki; ale młode wino – do nowych bukłaków! (Hbr 7,18; Hbr 8,13)
Syn Człowieczy panem szabatu
23I stało się[16] w szabat, gdy przechodził wśród zbóż, że Jego uczniowie, odbywając drogę, zaczęli zrywać kłosy. (Mt 12,1; Mt 12,2; Mt 12,5; Mt 12,8; Mt 12,9; Łk 6,1; Łk 6,2; Łk 6,5)24Wtedy faryzeusze mówili do Niego: Spójrz! Dlaczego w szabat robią to, czego nie wolno? (Mk 3,4; Łk 13,14; Łk 14,3)25Mówi im więc: Czy nigdy nie czytaliście, co zrobił Dawid, gdy był w potrzebie i był głodny, on i ci, którzy byli z nim?26Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, arcykapłana, i jadł chleb oblicza,[17] który wolno jeść tylko kapłanom, i dał również tym, którzy byli z nim? (Mk 3,1)27I powiedział im: Szabat nastał dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu, (Kol 2,16)28tak że Syn Człowieczy jest również panem szabatu. (Mt 8,20; Mk 2,10)