1Garnęli się zaś do Niego wszyscy celnicy i inni grzesznicy, aby Go słuchać. (Mt 9,10; Mt 18,12; Łk 5,29; Łk 7,34)2Faryzeusze natomiast oraz znawcy Prawa szemrali i mówili: Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. (Mt 9,11; Mk 2,16; Łk 5,30; Łk 7,39; Łk 19,7; Dz 11,3; 1 Kor 5,11; Ga 2,12)3Opowiedział im więc taką przypowieść:4Który człowiek spośród was, mając sto owiec, gdy zgubi jedną z nich, nie pozostawia na pustkowiu dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? (Mt 10,6; Mt 15,24; Łk 19,10)5A gdy znajdzie, wkłada ją na swoje ramiona, cieszy się,6po przyjściu zaś do domu zwołuje przyjaciół oraz sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, gdyż znalazłem moją zgubioną owcę! (Łk 19,10; 1 P 2,25)7Mówię wam: Tak będzie radość w niebie z jednego opamiętującego się grzesznika większa, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie mają potrzeby opamiętania. (Łk 5,32; Łk 15,10; 1 Tm 1,15)
Przypowieści o zgubionej monecie
8Albo która kobieta, mając dziesięć drachm,[1] gdy zgubi jedną drachmę, nie zapala lampy, nie wymiata domu i nie szuka pracowicie, aż znajdzie?9Kiedy zaś znajdzie, zwołuje przyjaciółki oraz sąsiadki i mówi: Cieszcie się ze mną, gdyż znalazłam drachmę, którą zgubiłam. (Łk 15,6)10Tak samo – mówię wam – powstaje radość u aniołów Bożych z powodu jednego opamiętującego się grzesznika. (Łk 12,8)
Przypowieść o marnotrawnym synu
11Powiedział też: Pewien człowiek miał dwóch synów. (Mt 21,28)12Młodszy z nich powiedział ojcu: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada. On więc podzielił między nich dorobek życia.[2]13A po niewielu dniach młodszy syn zebrał wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie.[3] (Łk 15,30; Łk 16,1)14A gdy wszystko wydał, nastał w tym kraju srogi głód i jemu też zaczęło brakować.15Poszedł więc i przyłączył się do jednego z obywateli tego kraju, a [ten] wysłał go do swoich gospodarstw[4] paść świnie.16I pragnął nasycić się strąkami,[5] które jadły świnie, lecz nikt mu nie dawał. (Łk 16,21)17Przyszedł więc do siebie i stwierdził: Iluż to najemników mojego ojca ma chleba pod dostatkiem, a ja tu ginę z głodu.18Wstanę i pójdę do mojego ojca i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu oraz względem ciebie,19nie jestem już godny być nazwany twoim synem; uczyń mnie jak jednego z twoich najemników. (Łk 18,13)20Wstał więc i poszedł do swojego ojca. Gdy był jeszcze daleko, jego ojciec zobaczył go, zlitował się, wybiegł, rzucił mu się na szyję i ucałował go. (Ef 2,13)21Syn zaś powiedział mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu oraz względem ciebie, już nie jestem godny być nazywany twoim synem.[6] (Mt 8,8; Mt 22,8; 1 Kor 15,9)22Ojciec zaś powiedział do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą[7] szatę i ubierzcie go; włóżcie pierścień na jego rękę i sandały na nogi. (Mt 22,11)23Przyprowadźcie też tuczne cielę, złóżcie je w ofierze,[8] zjedzmy i pocieszmy się,24dlatego, że ten mój syn był martwy, ale ożył, był zgubiony, lecz odnalazł się. I zaczęli się bawić. (Rz 6,13; Rz 6,23; Rz 8,6; Rz 11,15; Ef 2,1; Ef 5,14; Kol 2,13; Kol 3,1; 1 Tm 5,6)25Jego starszy syn był zaś na polu. Gdy wracał i zbliżył się do domu, usłyszał muzykę i tańce.26Przywołał więc jednego z pachołków i wypytywał, co to miałoby znaczyć.27Ten zaś powiedział: Przybył twój brat, a twój ojciec złożył w ofierze tuczne cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego.28Rozgniewał się więc i nie chciał wejść. Wówczas jego ojciec wyszedł i zaczął go zachęcać.29On jednak odpowiedział swojemu ojcu: Oto tyle lat służę ci i nigdy nie przestąpiłem twojego rozkazu, a nigdy nie dałeś mi koźlątka, abym zabawił się z moimi przyjaciółmi.30Gdy zaś przyszedł ten twój syn, który z dziwkami pożarł dorobek twego życia, złożyłeś w ofierze za niego tuczne cielę! (Łk 15,12; Łk 15,13)31Wtedy on powiedział mu: Synu,[9] ty zawsze jesteś ze mną i wszystko moje jest twoje.32Trzeba było jednak poradować się i pocieszyć, dlatego że ten twój brat był martwy, ale ożył, był zgubiony, ale odnalazł się. (Łk 15,24)