1I stało się, gdy w szabat wszedł do domu jednego z przywódców faryzeuszów, aby spożyć posiłek, a oni uważnie Go śledzili, (Mk 3,2; Łk 6,7; Łk 7,36; Łk 11,37; Łk 20,20)2że oto był [tam] przed Nim pewien człowiek cierpiący na puchlinę wodną.3Wtedy Jezus odezwał się i powiedział do znawców Prawa i pozostałych faryzeuszów: Czy wolno w szabat uzdrawiać, czy nie? (Mt 12,2; Mt 12,10; Mt 22,35; Mk 3,4; Łk 6,9; Łk 7,30)4Lecz oni milczeli. Wówczas przygarnął go, uleczył i odesłał.5A do nich powiedział: Kto z was, jeśli mu syn[1] lub bydlę wpadnie do studni, nie wyciąga go natychmiast, [nawet] w dzień szabatu? (Mt 12,11; Łk 13,15)6I nie byli w stanie temu zaprzeczyć. (Mt 22,46)
Przypowieść o skromności
7Gdy spostrzegł, jak wybierali pierwsze miejsca, opowiedział zaproszonym taką przypowieść: (Mt 23,6; Łk 11,43)8Jeśli jesteś przez kogoś zaproszony na wesele, nie zajmuj pierwszego miejsca, by nie okazało się, że wśród zaproszonych przez niego jest ktoś ważniejszy od ciebie. (Przyp 25,6)9Ten, który zaprosił ciebie i jego, mógłby podejść i powiedzieć do ciebie: Ustąp temu miejsca. I wtedy ze wstydem będziesz zajmował miejsce na końcu.10Lecz gdy jesteś zaproszony, idź i zajmij ostatnie miejsce, aby kiedy przyjdzie ten, który cię zaprosił, mógł powiedzieć do ciebie: Przyjacielu, przesuń się wyżej! Wtedy spotka cię zaszczyt wobec wszystkich zasiadających wraz z tobą.11Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. (Job 22,29; Ps 18,28; Przyp 29,23; Mt 23,12; Łk 18,14; 1 P 5,5)
Życie dla późniejszej zapłaty
12Zwrócił się też do tego, który Go zaprosił: Gdy urządzasz śniadanie lub wieczerzę, nie wołaj swoich przyjaciół ani swoich braci, ani swoich krewnych, ani bogatych sąsiadów, żeby cię czasem i oni w zamian nie zaprosili, i stałoby się to twoją odpłatą. (Łk 6,34)13Lecz gdy urządzasz przyjęcie, zwołuj ubogich, ułomnych, kulawych, niewidomych; (Pwt 14,28; Pwt 16,11; Pwt 26,11; Łk 14,21)14i będziesz szczęśliwy, bo nie mają dla ciebie nic w zamian – odpłacone ci będzie podczas zmartwychwstania sprawiedliwych. (Rt 2,12; 2 Sm 22,25; Przyp 11,31; Przyp 13,21; Iz 35,4; Dz 24,15; 1 Kor 15,23; 1 Tes 4,16; Hbr 10,35)
Przypowieść o wielkim przyjęciu
15Gdy usłyszał to jeden ze spoczywających [przy stole], powiedział do Niego: Szczęśliwy każdy, kto będzie jadł chleb w Królestwie Bożym.[2] (Iz 25,6; Mt 26,29; Łk 13,29; Łk 22,16; Łk 22,30; Ap 19,9)16A On mu powiedział: Pewien człowiek urządzał wielką wieczerzę i zaprosił wielu. (Mt 22,2)17W godzinie wieczerzy posłał swojego sługę, aby powiedział zaproszonym: Przychodźcie, bo już jest gotowe.18Wówczas wszyscy jak jeden[3] zaczęli się wymawiać. Pierwszy powiedział: Kupiłem pole i mam obowiązek[4] wyjść je zobaczyć; proszę cię, miej mnie za wytłumaczonego.19Drugi powiedział: Kupiłem pięć jarzm bydląt[5] i idę je wypróbować; proszę cię, miej mnie za wytłumaczonego.20Inny powiedział: Pojąłem żonę i dlatego nie mogę przyjść.[6] (Pwt 24,5; 1 Kor 7,33)21Sługa przybył i doniósł o tym swojemu panu. Wtedy pan domu, rozgniewany, powiedział do swego sługi: Wyjdź prędko na place i uliczki miasta i sprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i kulejących. (Łk 14,13)22I sługa powiedział: Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce.23A pan powiedział do sługi: Wyjdź na drogi i między ogrodzenia i przymuś, by weszli, aby mój dom był zapełniony.24Mówię wam bowiem, że żaden z tych zaproszonych ludzi nie skosztuje mojej wieczerzy.[7] (Mt 21,43; Mt 22,2; Dz 13,46)
Warunki naśladowania Jezusa
25Gdy zaś szły za Nim liczne tłumy, obrócił się i powiedział do nich: (Mt 10,37)26Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swojego ojca i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a także swojej duszy,[8] nie jest w stanie być moim uczniem. (Pwt 33,9; Łk 9,23; Łk 18,29; Jan 12,25; Dz 20,24; Flp 2,30; Ap 12,11)27Kto nie dźwiga swojego krzyża, a idzie za Mną, nie jest w stanie być moim uczniem. (Mt 16,24; Mk 8,34; Łk 9,23)28Kto bowiem z was, chcąc zbudować wieżę, najpierw nie usiądzie i nie obliczy kosztów, czy ma na wykończenie?29Aby czasem, gdyby położył jej fundament, a nie mógł dokończyć, wszyscy, którzy to widzą, nie zaczęli go wyśmiewać,30mówiąc: Ten człowiek zaczął budować, lecz nie mógł dokończyć.31Albo który król, gdy wyrusza, by zetrzeć się w walce z innym królem, nie usiądzie najpierw i nie naradzi się, czy jest w stanie w dziesięć tysięcy zmierzyć się z tym, który wyrusza przeciwko niemu z dwudziestoma tysiącami?32Jeśli zaś nie, to gdy tamten jest jeszcze daleko, wysyła poselstwo i zapytuje o [warunki] pokoju.33Tak więc każdy z was, kto nie pozostawia[9] wszystkiego, co do niego należy, nie może być moim uczniem. (Łk 18,28; Flp 3,7)34Dobra zatem jest sól; jeśli zaś i sól zwietrzeje, czym jest przyprawiana?[10] (Mt 5,13)35Nie nadaje się ani do ziemi, ani do nawozu; wyrzucają ją na zewnątrz. Kto ma uszy, aby słuchać, niech słucha. (Mt 8,12; Mt 11,15; Mt 13,9; Mt 13,43; Mt 22,13; Mk 4,9; Mk 4,23; Mk 9,50; Łk 8,8; Łk 13,28; Jan 15,6; 1 Kor 9,27; Ap 2,7; Ap 2,11; Ap 2,17; Ap 2,29; Ap 3,6; Ap 3,13; Ap 3,22)