1Stąd, bracia święci, uczestnicy powołania niebieskiego,[1] skupcie się na Apostole i Arcykapłanie naszego wyznania,[2] na Jezusie,[3] (Mt 10,40; Mt 15,24; Mk 9,37; Łk 9,48; 1 Kor 1,9; Ef 1,18; Ef 4,1; Flp 3,14; Hbr 2,1; Hbr 2,14; Hbr 3,6; Hbr 4,3; Hbr 4,9; Hbr 4,14; Hbr 6,4; Hbr 6,20; Hbr 7,26; Hbr 8,1; Hbr 9,11; 1 P 1,15)2wiernym Temu, który Go ustanowił, podobnie jak Mojżesz w całym Jego domu.3Został On przecież uznany za godnego o tyle większej chwały od Mojżesza, o ile większym uznaniem[4] niż dom cieszy się jego budowniczy. (Mt 16,18; Hbr 2,7)4Każdy bowiem dom jest przez kogoś budowany, tym zaś, który wszystko zbudował, jest Bóg. (1 Kor 3,9; 2 Kor 5,1; Ef 2,10; Hbr 11,10)5Mojżesz wprawdzie, jako zaufany [sługa],[5] był wierny w całym Jego domu dla poświadczenia tego, co miało być powiedziane,6ale Chrystus, jako Syn, [jest] ponad Jego domem. Tym domem my jesteśmy,[6] jeśli tylko zachowamy odwagę[7] i chlubę nadziei.[8] (Łk 8,4; Łk 8,21; Dz 2,29; Dz 4,13; 2 Kor 13,5; Ef 2,19; Kol 1,23; 1 Tm 3,15; Hbr 3,14; Hbr 6,11; Hbr 10,35; 1 P 2,5)7Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli usłyszycie Jego głos, (Rz 8,11; Hbr 9,8; Hbr 10,15; 2 P 1,21)8nie znieczulajcie waszych serc jak w czasie buntu, w dniu doświadczania na pustyni,9gdzie wasi ojcowie poddawali [Mnie] próbie – i oglądali moje dzieła przez czterdzieści lat.[9]10Dlatego zniechęciłem się[10] do tego pokolenia i powiedziałem: Zawsze błądzą sercem; nie poznali też moich dróg,11toteż przysiągłem w moim gniewie: Nie wejdą do mojego odpoczynku.[11] (Hbr 4,3)
1Przyjaciele, jesteście święci i powołani do życia wiecznego. Pamiętajcie więc o Jezusie, Bożym posłańcu i najwyższym kapłanie naszej wiary.2On był wierny Bogu, który Go powołał, podobnie jak Mojżesz, który wiernie służył całemu Bożemu ludowi.3Budowniczy cieszy się jednak większym uznaniem niż budynek, który zbudował. Dlatego Jezus jest otoczony większą chwałą niż Mojżesz.4Każdy dom ma swojego budowniczego, a stwórcą wszystkiego jest Bóg.5Mojżesz wiernie służył Bożemu ludowi, ale był tylko sługą i zapowiadał to, co miało dopiero nastąpić.6Chrystus natomiast, jako Syn Boży, panuje nad Bożym ludem, do którego należymy także my, jeśli ufamy Panu i pokładamy w Nim naszą nadzieję.
Ostrzeżenie przed niewiarą
7Dlatego właśnie Duch Święty mówi: „Dziś, jeśli usłyszycie głos Boga,8nie stawiajcie Mu oporu, jak Izraelici podczas buntu, gdy byli kuszeni na pustyni.9Bóg powiedział bowiem: Wasi przodkowie wystawiali mnie na próbę chociaż na własne oczy widzieli to, czego dokonałem. Dlatego przez czterdzieści lat10gniewałem się na to pokolenie i powiedziałem sobie: Ci ludzie wciąż błądzą i nie chcą poznać mojej woli.11Rozgniewałem się i powiedziałem: Nie dotrą na miejsce, w którym przygotowałem im odpoczynek”.12Przyjaciele, uważajcie więc, aby u kogoś z was nie pojawiła się w sercu niewiara i aby nie odsunął się od żywego Boga.13Codziennie zachęcajcie jedni drugich, dopóki trwa „dzisiaj”, aby nikt z was nie pozwolił okłamać się grzechowi i nie zaczął sprzeciwiać się Bogu.14Mamy bowiem udział we wszystkim, co należy do Chrystusa, jeśli do końca będziemy Mu ufać.15Właśnie dlatego powiedziano: „Dziś, jeśli usłyszycie głos Boga, nie stawiajcie Mu oporu, jak Izraelici podczas buntu”.16Kim byli ci, którzy słyszeli głos Boga, a jednak buntowali się? Czy nie byli to ludzie, którzy wcześniej pod wodzą Mojżesza wyszli z Egiptu?17Na kogo przez czterdzieści lat gniewał się Bóg? Czy nie na tych, którzy zgrzeszyli i poumierali na pustyni?18A jakich ludzi miał na myśli, mówiąc: „Nie dotrą na miejsce, w którym przygotowałem im odpoczynek”, jeśli właśnie nie tych, którzy okazali nieposłuszeństwo?19Widzimy więc, że powodem, dla którego nie dotarli na miejsce, była ich niewiara!