1Potem wyszedł stamtąd i udał się w swoje rodzinne strony. Towarzyszyli Mu Jego uczniowie.2Gdy nastał szabat, zaczął nauczać w synagodze. Wielu słuchaczy dziwiło się i zastanawiało: Skąd On to ma? Co to za mądrość, która jest Mu dana? Takie cuda dzieją się przez Jego ręce?!3Czy to nie jest ten cieśla, syn Marii, brat Jakuba, Jozesa, Judy i Szymona? Czy Jego siostry nie mieszkają wśród nas? I stopniowo odwracali się od Niego.[1]4Wówczas Jezus zwrócił im uwagę: Nigdzie prorok nie spotyka się z lekceważeniem, jak tylko w ojczystych stronach, w gronie swoich krewnych i we własnym domu.5Przez to nie był w stanie dokonać tam żadnego cudu, tylko na kilku chorych włożył ręce i uzdrowił ich.6I dziwił się ich niedowiarstwu. Ponadto obchodził okoliczne wsie i nauczał.
Rozesłanie Dwunastu
7Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął ich wysyłać po dwóch, dając im władzę nad duchami nieczystymi.8Polecił im, aby nie brali na drogę nic oprócz laski — ani chleba, ani torby podróżnej, ani monety w trzosie —9lecz by obuli sandały i nawet nie wkładali dwóch tunik.10Potem dodał: Gdziekolwiek wejdziecie do domu, korzystajcie z jego gościny aż do odejścia.11A gdyby was gdzieś nie przyjęto ani nie chciano wysłuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie pył z waszych stóp na świadectwo dla nich.12Oni więc wyszli i zaczęli wzywać ludzi do opamiętania.13Wyganiali przy tym wiele demonów oraz namaszczali olejem i uzdrawiali licznych chorych.
Historia Jana Chrzciciela
14I usłyszał o Nim król Herod, gdyż Jego imię stało się głośne i mówiono: Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego przejawia się w nim taka moc.15Inni utrzymywali: To Eliasz. Jeszcze inni głosili: To prorok — po prostu jeden z proroków.16Herod, gdy to usłyszał, stwierdził: To Jan, którego ja kazałem ściąć, to on zmartwychwstał.17Sam Herod bowiem posłał żołnierzy, aresztował Jana i osadził go w więzieniu. Powodem była Herodiada, żona jego brata Filipa, którą sam pojął za żonę.18Jan wytykał mu to, mówiąc: Nie wolno ci mieć żony twego brata.19Herodiada czuła więc niechęć do Jana i chciała go zabić, ale nie była w stanie.20Herod bowiem obawiał się Jana, przekonany, że to człowiek prawy i święty. Z tego powodu chronił go, a kiedykolwiek go słuchał, czuł się wielce zakłopotany, chociaż słuchał go chętnie.21Okazja nadarzyła się w dniu urodzin Heroda. Wyprawił on wtedy ucztę dla swoich dostojników, dowódców[2] i całej galilejskiej elity.22Otóż córka tej właśnie Herodiady zatańczyła i swym tańcem urzekła Heroda oraz jego gości. Król powiedział dziewczynie: Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci.23Przysiągł jej natomiast wiele: Dam, o cokolwiek poprosisz, choćby połowę mojego królestwa.24Wtedy dziewczyna wyszła i radziła się matki: O co warto dla siebie poprosić? Ta zaś odparła: Poproś o głowę Jana Chrzciciela.25Wróciła więc szybko do króla i powiedziała: Chcę, byś mi tu zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela.26Króla ogarnął smutek, lecz ze względu na przysięgę i na gości nie chciał jej odmówić.27Wysłał więc zaraz żołnierza ze straży przybocznej i rozkazał przynieść głowę Jana Chrzciciela. Żołnierz poszedł zatem i ściął go w więzieniu,28następnie przyniósł jego głowę na półmisku i dał ją dziewczynie, a ta swojej matce.29Gdy usłyszeli o tym uczniowie Jana, przyszli, wzięli jego ciało i złożyli je w grobie.
Powrót Dwunastu
30Potem apostołowie zeszli się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali.31Wtedy powiedział im: Niech teraz każdy z was uda się samotnie na odludne miejsce i tam trochę odpocznie. Wiele bowiem osób przychodziło i odchodziło, tak że nie mieli nawet czasu na posiłek.32Odpłynęli więc łodzią na odludzie, aby pobyć w samotności.33Lecz zauważono, jak odpływają, i wielu ich rozpoznało, dlatego lądem zbiegli się tam ze wszystkich miast — nawet ich wyprzedzili.34Gdy więc wyszedł, zobaczył wielki tłum ludzi i zlitował się nad nimi, bo byli jak owce bez pasterza, a potem zaczął ich uczyć wielu rzeczy.
Nakarmienie pięciu tysięcy ludzi
35A gdy zrobiło się już późno, uczniowie podeszli do Jezusa z taką radą: Miejsce to jest puste i godzina już późna.36Rozpuść ich, niech idą do okolicznych zagród oraz wsi i kupią sobie coś do jedzenia.37A On na to: Wy dajcie im jeść. Wtedy Go zapytali: Czy mamy iść, nakupić chleba za dwieście denarów[3] i dać im zjeść?38Ile macie chlebów? — zapytał. — Idźcie i zobaczcie. A gdy się upewnili, odpowiedzieli: Pięć i dwie ryby.39Wtedy polecił im posadzić wszystkich grupami na zielonej trawie.40Rozłożyli się więc gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu.41A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i pobłogosławił. Następnie łamał chleb i dawał swoim uczniom, a ci kładli go przed ludźmi. Także dwie ryby rozdzielił między siedzących.42I jedli wszyscy — i nasycili się.43Potem zebrali dwanaście koszy pełnych kawałków chleba i ryb.44Tych zaś, którzy jedli chleb, było pięć tysięcy mężczyzn.
Jezus wobec praw natury
45Zaraz potem wymógł na swoich uczniach, żeby wsiedli do łodzi i popłynęli przed Nim na drugą stronę jeziora, w kierunku Betsaidy, a Jego zostawili, aby rozpuścił tłum.46Po rozstaniu się z ludźmi odszedł na górę. Chciał się pomodlić.47Tymczasem nastał wieczór, łódź była na środku jeziora, a On sam na lądzie.48Wówczas zobaczył ich, jak walczą przy wiosłach, gdyż wiatr mają przeciwny, i około czwartej nad ranem przyszedł do nich po falach — i chciał ich wyminąć.49Oni jednak, gdy Go zobaczyli idącego po wodzie, pomyśleli, że to zjawa, i krzyknęli.50Wszyscy Go bowiem zobaczyli i przestraszyli się. Lecz On natychmiast odezwał się: Odwagi, to Ja jestem, przestańcie się bać!51I gdy wszedł do nich do łodzi, wiatr ustał, a oni wręcz zastygli w zdumieniu.52Nie rozumieli bowiem tego, co się zdarzyło z chlebami, gdyż ich serca były nieczułe.
Jezus nadzieją chorych
53Po przybyciu na drugą stronę przybili łodzią do ziemi Genezaret.54Gdy tylko Jezus wyszedł z łodzi, ludzie zaraz Go rozpoznali.55Obiegli zatem cały ten obszar i tam, gdzie — jak słyszeli — przebywa, zaczęli na posłaniach znosić ludzi z różnymi dolegliwościami.56Gdziekolwiek więc wchodził do wsi, do miasta lub do osady, wynosili na place chorych i prosili Go, by im pozwolił dotknąć choć skraju swojej szaty. Ci zaś, którzy Go dotknęli, dostępowali uzdrowienia.
Marka 6
Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)
1Potem wyszedł stamtąd i udał się w swoje ojczyste strony,[1] a szli za Nim Jego uczniowie. (Mt 2,23; Mt 13,53; Mk 6,4; Łk 4,16)2Kiedy nastał szabat, zaczął nauczać w synagodze, a wielu słuchających dziwiło się i mówiło: Skąd On to ma? I co to za mądrość, która jest Mu dana? I takie dzieła mocy[2] dzieją się przez Jego ręce?! (Mt 4,23; Mt 7,28; Mk 1,21; Mk 1,22; Mk 1,39; Mk 6,51; Łk 6,6; Łk 13,10; Dz 13,14)3Czy to nie jest ten cieśla,[3] syn Marii,[4] brat Jakuba, Jozesa, Judy i Szymona? I czy Jego sióstr nie ma tu przy nas?[5] I zaczęli szukać powodów do odsunięcia się od Niego.[6] (Mt 11,6; Mt 12,46; Mt 13,55; Mk 3,31; Ga 1,19)4Wówczas Jezus powiedział do nich: Nie jest prorok bez czci, chyba tylko w swoich ojczystych stronach, pośród swoich krewnych i we własnym domu. (Łk 4,24)5I nie był w stanie dokonać tam żadnego dzieła mocy, tylko na kilku niedomagających[7] nałożył ręce i uzdrowił ich. (Mk 5,23)6I dziwił się ich niewierze.[8] Obchodził też okoliczne wsie i nauczał. (Mt 9,35; Mk 6,56; Łk 8,1; Łk 13,22)
Rozesłanie Dwunastu
7I przywołał do siebie Dwunastu i zaczął ich wysyłać po dwóch, dając im władzę nad duchami nieczystymi. (Mt 10,1; Mt 10,5; Mk 3,13; Mk 3,15; Mk 3,16; Mk 16,17; Łk 9,1; Łk 10,1; Łk 10,19)8Polecił im, aby nic nie brali na drogę oprócz laski – ani chleba, ani torby podróżnej, ani miedziaka w trzosie –9lecz by obuli sandały i nie przywdziewali dwóch tunik.[9]10I powiedział im: Gdziekolwiek wejdziecie do domu, tam pozostawajcie, aż stamtąd wyjdziecie.11A jeśli w którymś miejscu nie przyjęliby was ani nie wysłuchaliby was, wychodząc stamtąd, strząśnijcie pył z waszych stóp na świadectwo dla nich. (Dz 13,51; Dz 18,6)12Oni więc wyszli i głosili, aby [ludzie] się opamiętali. (Mt 4,17; Mk 1,4; Mk 1,15)13Wyganiali przy tym wiele demonów, namaszczali też oliwą wielu niedomagających i uzdrawiali [ich]. (Mk 5,13)
Historia Jana Chrzciciela
14I usłyszał [o Nim] król Herod,[10] gdyż Jego imię stało się głośne i mówiono: Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego dają o sobie znać przez niego te dzieła mocy. (Mt 14,1; Mk 8,28; Łk 9,7)15Inni utrzymywali: To jest Eliasz. Jeszcze inni głosili: To prorok – jak jeden z proroków. (Mt 16,14; Mt 21,11; Mk 8,28; Mk 9,11; Łk 24,19; Dz 3,22)16Herod, gdy to usłyszał, powiedział: To Jan, którego ja kazałem ściąć, on zmartwychwstał.17Sam Herod bowiem posłał, schwytał Jana i związał go w więzieniu z powodu Herodiady, żony swego brata Filipa, gdyż wziął ją za żonę. (Mt 4,12; Mt 11,2; Łk 3,19)18Jan bowiem powtarzał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata.[11]19Herodiada zaś odczuwała niechęć do niego i chciała go zabić, ale nie była w stanie.20Herod bowiem obawiał się Jana, przekonany, że to człowiek sprawiedliwy i święty, i ochraniał go, a kiedykolwiek go słuchał, bardzo się niepokoił, jednak słuchał go chętnie. (Mt 21,26; Mk 4,16; Mk 12,37; Łk 1,75; Ef 4,24; Hbr 12,10)21Nastał jednak odpowiedni dzień, kiedy Herod na swoje urodziny wyprawił ucztę dla swoich dostojników, chiliarchów[12] oraz ważnych [osobistości] z Galilei.22Gdy weszła córka tej właśnie Herodiady[13] i zatańczyła,[14] urzekła Heroda i spoczywających wraz z nim przy stole. Król zwrócił się do dziewczynki: Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci.23Przysiągł jej natomiast wiele: O cokolwiek mnie poprosisz, dam ci – choćby połowę mojego królestwa.24Wtedy wyszła i powiedziała swojej matce: O co mogłabym poprosić? Ta zaś odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela.25Weszła więc zaraz z pośpiechem do króla i poprosiła: Chcę, abyś mi zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela.26Król bardzo się zasępił, ale ze względu na przysięgę i spoczywających wraz z nim przy stole nie chciał jej odmówić.27Zaraz więc wysłał król przybocznego[15] i rozkazał przynieść jego głowę. Poszedł zatem i ściął go w więzieniu.28Następnie przyniósł jego głowę na półmisku i dał ją dziewczynce, a dziewczynka dała ją swojej matce.29Gdy usłyszeli o tym jego uczniowie, przyszli, wzięli jego zwłoki i złożyli je w grobowcu. (Mt 9,14)
Powrót Dwunastu
30Potem apostołowie zeszli się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali. (Mt 10,2; Łk 6,13; Łk 9,10; Łk 17,5; Łk 22,14; Łk 24,10; Dz 1,2; Dz 1,26)31Wtedy powiedział im: Niech teraz każdy z was uda się osobno na samotne miejsce i tam trochę odpocznijcie. Wielu bowiem było tych, którzy przychodzili i odchodzili, tak że nie mieli nawet sposobności zjeść. (Mt 14,13; Mk 3,20)32Odpłynęli więc łodzią na samotne miejsce, osobno. (Mk 4,36; Mk 6,45)33Lecz zobaczyli ich, jak odpływają, i wielu ich rozpoznało, tak że lądem ze wszystkich miast zbiegli się tam i wyprzedzili ich.34A gdy wyszedł, zobaczył wielki tłum i zlitował się nad nimi, gdyż byli jak owce nie mające pasterza – i zaczął ich uczyć wielu rzeczy. (Mt 9,36; Mt 15,32; Mk 8,2)
Nakarmienie pięciu tysięcy
35A gdy godzina była już późna, Jego uczniowie podeszli do Niego i powiedzieli: Miejsce to jest puste i godzina już późna. (Mt 14,15; Łk 9,11)36Rozpuść ich, niech idą do okolicznych zagród i wsi i kupią sobie coś do jedzenia. (Mt 15,39)37A On im na to: Wy dajcie im jeść. Wtedy Go zapytali: Czy mamy odejść, nakupić chleba za dwieście denarów[16] i dać im zjeść?38On zaś zapytał: Ile macie chlebów? Idźcie i zobaczcie. A gdy upewnili się, odpowiedzieli: Pięć i dwie ryby. (Mt 15,34; Mk 8,5)39Wtedy polecił im posadzić wszystkich grupami na zielonej trawie.40Rozłożyli się więc gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu.41A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił i łamał chleby, po czym dawał swoim uczniom, aby kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. (Mk 7,34; Mk 8,7; Mk 14,22)42I jedli wszyscy, i nasycili się.43I zebrali dwanaście pełnych koszów kawałków, a także [to, co pozostało] z ryb.44Tych zaś, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.
Jezus wobec praw natury
45I zaraz wymógł na swoich uczniach, aby wsiedli do łodzi i pierwsi popłynęli na drugą stronę w kierunku Betsaidy,[17] aż On rozpuści tłum. (Mt 8,18; Mt 11,21; Mt 14,22; Mk 4,35; Mk 8,22; Łk 9,10)46Po rozstaniu się z nimi odszedł na górę, aby się pomodlić. (Mk 1,35; Mk 3,13; Łk 5,16; Łk 6,12; Łk 9,28)47A gdy nastał wieczór, łódź była na środku morza, On sam zaś na lądzie.48Wówczas zobaczył ich, jak męczyli się przy wiosłowaniu, wiatr bowiem był im przeciwny, i około czwartej straży nocnej[18] przyszedł do nich, idąc po morzu, i chciał ich wyminąć. (Mk 3,1; Mk 6,1)49Oni jednak, gdy Go zobaczyli idącego po morzu, pomyśleli, że to zjawa, i krzyknęli; (Łk 24,37)50wszyscy bowiem zobaczyli Go i przestraszyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich tymi słowy: Odwagi, to Ja jestem, nie bójcie się![19] (Mt 17,7)51I wszedł do nich do łodzi, a wiatr ustał; oni zaś zaczęli się w sobie bardzo, niezwykle, dziwić. (Mk 4,39; Mk 6,2; Mk 7,37)52Nie rozumieli bowiem [tego, co zaszło] z chlebami, gdyż ich serce było zatwardziałe.[20] (Mk 8,17)
Jezus nadzieją chorych
53A gdy przeprawili się na drugą stronę, przypłynęli do ziemi Genezaret i [tam] zacumowali. (Mt 14,34; Łk 5,1)54Zaraz gdy wyszedł z łodzi, rozpoznano Go.55Obiegli zatem cały ten kraj i tam, gdzie, jak słyszeli, przebywa, zaczęli znosić na posłaniach tych, którzy mieli się źle.56Gdziekolwiek więc wchodził do wsi albo do miast, albo do osad, na placach układali słabych i prosili Go, aby mogli dotknąć choćby skraju Jego szaty; ci zaś, którzy Go dotknęli, byli uratowani. (Mk 3,10; Mk 5,27; Mk 6,6; Łk 6,19; Dz 5,15; Dz 19,12)