1O, nierozumni Galacjanie! Kto was otumanił, was, przed których oczami nakreślony został obraz ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa?2Powiedzcie mi jedno: Dzięki czemu otrzymaliście Ducha? Dzięki uczynkom nakazanym przez Prawo, czy dzięki słuchaniu z wiarą?3Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w Duchu, a teraz chcecie skończyć w ciele?4Czy na próżno tak wiele doświadczyliście? Może rzeczywiście na próżno.5Czy zatem Ten, który daje wam Ducha i dokonuje wśród was cudów, czyni to dzięki temu, że spełniacie uczynki nakazane przez Prawo, czy dzięki temu, że słuchacie z wiarą?6Tak jak było w przypadku Abrahama, że uwierzył on Bogu i uznano mu to za sprawiedliwość.7Otóż wiedzcie, że ci, którzy wywodzą się z wiary, są synami Abrahama.8Pismo zaś, które przewidywało, że Bóg będzie usprawiedliwiał pogan na podstawie wiary, już wcześniej zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody.9Tak więc ci, którzy idą drogą wiary, dostępują błogosławieństwa wraz z wierzącym Abrahamem.10Na wszystkich bowiem, którzy polegają na uczynkach Prawa, ciąży przekleństwo, gdyż jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie trwa we wszystkim, co zostało nakazane w zwoju Prawa.11To natomiast, że Prawo nikogo nie usprawiedliwi przed Bogiem, jest rzeczą oczywistą. Czytamy przecież: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie.12Tymczasem w Prawie nie chodzi o wiarę. Raczej żyć będzie ten, kto przestrzega przykazań.13Chrystus natomiast wykupił nas od przekleństwa Prawa przez to, że zamiast nas stał się przekleństwem, zgodnie ze słowami: Przeklęty każdy, kto zawisł na drzewie.[1]14A wykupił nas, aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan, tak abyśmy obiecanego Ducha otrzymali dzięki wierze.
Dziedzictwo sprawą obietnicy
15Pozwólcie, bracia, że użyję przykładu z życia codziennego. Weźmy jakieś prawomocne postanowienie.[2] Mimo że jest ono tworem ludzkim, nikt go nie podważa i niczym nie uzupełnia.16Odnosząc to do Abrahama, trzeba zauważyć, że otrzymał on obietnice dla siebie i swego potomka. Słowo potomstwo bowiem, użyte w obietnicy, występuje w liczbie pojedynczej, a nie mnogiej. Chodzi więc o potomka — jednego, nie wielu. Tym potomkiem jest Chrystus.17Ponadto w tym przypadku mamy przymierze uprawomocnione już wcześniej przez Boga. I nie uchyla go Prawo nadane czterysta trzydzieści lat później. Nie może ono podważyć obietnicy.18Bo jeśli dziedzictwo opiera się na Prawie, to już nie na obietnicy. Tymczasem Bóg nadał je Abrahamowi z łaski, właśnie na mocy obietnicy.
Rola Prawa
19Po co zatem Prawo? Zostało ono dodane z powodu przestępstw, do czasu przyjścia Potomka, którego dotyczy obietnica. Przekazali to Prawo aniołowie na ręce pośrednika.20Tymczasem w przypadku obietnicy nie ma mowy o żadnym pośredniku. Bóg składa ją osobiście.21Czy więc Prawo przeczy obietnicom Boga? W żadnym razie! Gdyby Prawo miało moc ożywiać, usprawiedliwienie rzeczywiście byłoby skutkiem przestrzegania Prawa.22Pismo jednak stwierdza, że wszyscy są zamknięci w niewoli grzechu, po to, by obietnica uwarunkowana zawierzeniem Jezusowi Chrystusowi mogła odnosić się właśnie do tych, którzy wierzą.23Natomiast zanim nadeszła wiara, jako pozostający w niewoli grzechu, byliśmy strzeżeni przez Prawo do czasu jej objawienia.24Tak więc Prawo było naszym przewodnikiem do Chrystusa, abyśmy zostali usprawiedliwieni na podstawie wiary.25A kiedy nastał czas wiary, przestaliśmy być pod władzą przewodnika.26Wszyscy bowiem jesteście synami Boga dzięki wierze w Jezusa Chrystusa.27Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusa, w Niego też się odzialiście.28Nie ma już znaczenia, czy ktoś jest Żydem, czy Grekiem, niewolnikiem czy wolnym, mężczyzną czy kobietą — wszyscy jesteście jednością w Jezusie Chrystusie.29A jeśli zawieracie się w Chrystusie, to jesteście potomstwem Abrahama, dziedzicami — według obietnicy.
Galatów 3
Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)
1O, nierozumni Galacjanie! Kto was otumanił,[1] was, przed których oczami był wcześniej wymalowany[2] obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? (Łk 24,25; 1 Kor 1,23; 1 Kor 2,2; Ga 5,7)2Chcę dowiedzieć się od was tego jednego: Czy z uczynków Prawa otrzymaliście Ducha, czy ze słuchania z wiarą?[3] (Dz 2,38; Dz 10,47; Dz 15,8; Rz 3,20; Rz 3,28; Rz 10,16; Ga 2,16; Ga 4,6; Ef 1,13; Hbr 4,2; Hbr 6,4)3Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w Duchu, a teraz kończycie w ciele?[4] (Ga 4,23; Ga 4,29; Ga 5,13; Ga 5,16; Ga 5,19; Ga 5,24; Ga 6,8; Ga 6,12)4Czy tak wiele doświadczyliście[5] na próżno? Rzeczywiście na próżno. (Dz 14,2; Dz 14,19; Dz 14,22; Hbr 10,32)5Czy więc Ten, który zaopatruje was w Ducha i dokonuje wśród was dzieł mocy, [czyni to] z uczynków Prawa, czy ze słuchania z wiarą? (1 Kor 12,10)6Tak jak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu [to] za sprawiedliwość. (Rz 4,3; Jk 2,23)7Wiedzcie zatem, że ci, którzy są z wiary, są synami Abrahama. (Łk 3,8; Łk 19,9)8Pismo zaś, które przewidywało, że Bóg będzie usprawiedliwiał narody[6] z wiary, już wcześniej ogłosiło Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. (Dz 3,25; Rz 3,30)9Tak więc ci, którzy są z wiary, dostępują błogosławieństwa z wierzącym Abrahamem. (Rz 4,16)10Bo wszyscy, którzy są z uczynków Prawa, są pod przekleństwem; napisane jest bowiem: Przeklęty każdy, kto nie trwa we wszystkim, co zostało napisane w zwoju Prawa, by to czynić.11A że w Prawie nikt nie jest usprawiedliwiany u Boga, to oczywiste, bo: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. (Rz 1,17; Rz 3,20; Ga 2,16; Ga 2,20; Hbr 10,38)12Prawo zaś nie jest z wiary, ale: Kto je[7] wypełnia, dzięki nim żyć będzie. (Rz 10,5)13Chrystus wykupił nas od przekleństwa Prawa przez to, że zamiast nas stał się przekleństwem – bo jest napisane: Przeklęty każdy, którego powieszono na drzewie – (Dz 5,30; Dz 10,39; Rz 3,24; Rz 8,3; 2 Kor 5,21; Ga 4,5)14aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan, abyśmy obietnicę Ducha otrzymali przez wiarę. (Dz 2,33; Dz 2,39; Rz 4,9; Rz 4,16; Ef 1,13)
Dziedzictwo sprawą obietnicy
15Bracia, po ludzku mówię: Uprawomocnionego postanowienia[8] – mimo że ludzkie – nikt nie obala i nic się do niego nie dodaje. (Mk 14,24; Łk 1,72; Ga 3,17; Hbr 9,16; Hbr 9,17)16Obietnice zaś zostały ogłoszone Abrahamowi i jego nasieniu. Nie mówi: I nasionom, jako wielu, lecz jako jednemu: i twojemu nasieniu – którym jest Chrystus. (Łk 1,55; Dz 20,32; Dz 26,6; Rz 9,4)17To zaś mówię: Przymierza[9] uprzednio uprawomocnionego przez Boga nie unieważnia po czterystu trzydziestu latach Prawo, by przez to podważyć obietnicę. (Dz 7,6)18Jeśli bowiem dziedzictwo jest z Prawa, to już nie z obietnicy. Bóg zaś Abrahamowi nadał [je] z łaski przez obietnicę. (Rz 4,14; Hbr 6,13)
Rola Prawa
19Czym zatem jest Prawo? Zostało dodane z powodu przestępstw – dopóki nie przyjdzie Nasienie,[10] któremu została dana obietnica – zarządzone przez aniołów do rąk pośrednika. (Dz 7,38; Dz 7,53; Rz 3,20; Rz 4,15; Rz 5,20; Rz 7,7; Hbr 2,2)20Pośrednik zaś nie jest jeden, Bóg natomiast jest jeden.[11] (1 Tm 2,5; Hbr 8,6; Hbr 9,15; Hbr 12,24)21Czy więc Prawo jest przeciw obietnicom Boga? W żadnym razie! Gdyby bowiem dane było Prawo zdolne ożywić, sprawiedliwość rzeczywiście byłaby z Prawa. (Rz 8,2; Ga 2,21)22Ale Pismo zamyka wszystkich pod grzechem,[12] aby obietnica z wiary Jezusa Chrystusa[13] była udziałem tych, którzy wierzą. (Dz 10,43; Rz 3,9; Rz 3,23; Rz 11,32; Ga 2,16)23Przed przyjściem zaś wiary, jako zamknięci, byliśmy strzeżeni przez Prawo aż do objawienia mającej nadejść wiary. (Ga 4,2)24Tak więc Prawo stało się naszym przewodnikiem[14] do Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary. (Dz 13,39; Rz 10,4; Ga 2,16)25Gdy zaś przyszła wiara, nie jesteśmy już pod przewodnikiem.26Wszyscy bowiem jesteście synami Boga przez wiarę w Jezusa Chrystusa. (Rz 8,14; Rz 8,17; Ga 4,6)27Bo wszyscy, ilu was było ochrzczonych w Chrystusa, odzialiście się w Chrystusa. (Mt 28,19; Rz 6,3; Rz 13,14; Ef 4,24; Kol 3,10)28Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety, gdyż wy wszyscy jesteście jedno w Jezusie Chrystusie. (Rz 10,12; 1 Kor 11,11; 1 Kor 12,13; Ef 2,14; Ef 3,6; Ef 4,4; Kol 3,11)29A jeśli wy [należycie do] Chrystusa, to jesteście nasieniem Abrahama, dziedzicami – według obietnicy. (Rz 8,16; Rz 9,7; 1 Kor 3,23; Ga 4,28; Tt 3,7)