Marka 12 | Słowo Życia :: ERF Bibleserver

Słowo Życia

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

1 Wtedy opowiedział im następującą przypowieść: —Pewien człowiek założył winnicę. Ogrodził ją murem, zbudował tłocznię i wieżę strażniczą, po czym wynajął ją rolnikom i wyjechał. 2 Gdy nastał czas zbiorów, wysłał jednego ze swoich ludzi, aby odebrał należną mu część plonów. 3 Lecz rolnicy pobili posłańca i odesłali go z pustymi rękami. 4 Właściciel wysłał więc innego pełnomocnika, lecz z nim postąpili podobnie, a nawet gorzej, raniąc go poważnie w głowę. 5 Kolejnego posłańca zabito, a i następnych spotkała śmierć lub pobicie. 6 W końcu pozostał mu tylko jego jedyny syn. Posłał go więc, sądząc, że przynajmniej jemu okażą szacunek. 7 Lecz rolnicy, widząc nadchodzącego syna, powiedzieli sobie: „To ten, który ma przejąć winnicę. Zabijmy go, a winnica będzie nasza!”. 8 Napadli go więc i zabili, a ciało wyrzucili poza winnicę. 9 Jak sądzicie, co zrobi właściciel, gdy się o tym dowie? Przyjdzie i ukarze wszystkich śmiercią, a winnicę da innym! 10 Przypomnijcie sobie następujące słowa z Pisma: „Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym, najważniejszym w całym budynku! 11 Dokonał tego Pan i jest to zdumiewające”. 12 Przywódcy zrozumieli, że to ich Jezus miał na myśli, opowiadając przypowieść o złych rolnikach. Dlatego chcieli Go natychmiast aresztować, ale obawiali się reakcji tłumu. Ostatecznie jednak zostawili Go i odeszli.

Płacenie podatków

13 Chcąc sprowokować Jezusa do jakiejś niefortunnej wypowiedzi, wysłali do Niego faryzeuszy i zwolenników rodziny królewskiej. Potrzebny był im bowiem pretekst do oskarżenia Go. Gdy przybyli na miejsce, zapytali Jezusa: 14 —Nauczycielu! Wiemy, że nie boisz się mówić prawdy. Nie dostosowujesz się też do opinii ludzi ani do ich oczekiwań, lecz uczciwie nauczasz Bożych prawd. Powiedz nam więc, czy słusznie płacimy podatki Rzymowi, czy nie? 15 Jezus zdając sobie sprawę z ich podstępu, powiedział: —Chcecie Mnie pogrążyć?! Pokażcie Mi najpierw monetę! Chciałbym ją zobaczyć. 16 Gdy Mu ją podano, zapytał: —Czyją podobiznę i tytuł na niej widzicie? —Cezara—odpowiedzieli. 17 —Oddawajcie więc cezarowi to, co jego, a Bogu—co należy do Boga! Odpowiedź ta zupełnie ich zaskoczyła.

Po zmartwychwstaniu

18 Wtedy przyszli do Jezusa saduceusze—przedstawiciele ugrupowania nauczającego, że nie będzie zmartwychwstania: 19 —Nauczycielu!—zwrócili się do Jezusa. —Prawo Mojżesza naucza: „Jeśli umrze mężczyzna, nie pozostawiając potomstwa, jego brat powinien ożenić się z wdową po zmarłym i mieć z nią potomstwo”. 20 Otóż żyło kiedyś siedmiu braci. Najstarszy z nich ożenił się, ale wkrótce zmarł, nie pozostawiając dzieci. 21 Wówczas z wdową ożenił się drugi brat, lecz i on wkrótce zmarł bezdzietnie. 22 Potem ożenił się z nią następny i kolejny—i wszyscy poumierali bezdzietnie. W końcu umarła także ta kobieta. 23 Jeśli rzeczywiście umarli zmartwychwstaną, to czyją będzie wtedy żoną, skoro wszyscy bracia się z nią ożenili? 24 —Cała trudność polega na tym—odparł Jezus—że nie znacie Pisma ani mocy Bożej. 25 Po zmartwychwstaniu więzy małżeńskie nie będą obowiązywać ani tych siedmiu braci, ani kobiety, bo wszyscy pod tym względem będą podobni do aniołów. 26 Jeśli zaś chodzi o samo zmartwychwstanie, to czy nigdy nie czytaliście historii o Mojżeszu i płonącym krzaku? Bóg powiedział wtedy: „Jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. 27 Przecież nie nazwałby siebie Bogiem tych, którzy już nie istnieją!! Jesteście w wielkim błędzie.

Największe przykazanie

28 Pewien przywódca religijny przysłuchiwał się tej dyskusji i był pełen uznania dla odpowiedzi Jezusa. Zadał Mu więc kolejne pytanie: —Które z przykazań jest najważniejsze? 29 Jezus odpowiedział: —Najważniejsze jest to, które mówi: „Słuchaj, Izraelu! Twój Pan i Bóg jest jedynym Bogiem. 30 Kochaj Go całym sercem, całą duszą i całym umysłem—z całych swoich sił”. 31 I drugie, które brzmi: „Kochaj innych tak, jak kochasz samego siebie”. Te dwa przykazania są najważniejsze ze wszystkich. 32 —Masz rację—powiedział rozmówca. —Jest tylko jeden Bóg i nie ma innego. 33 I jestem przekonany, że kochanie Go całym sercem i umysłem, ze wszystkich sił, a innych ludzi tak, jak samego siebie, jest o wiele ważniejsze niż składanie ofiar na ołtarzu w świątyni. 34 —Jesteś blisko królestwa Bożego!—powiedział Jezus, widząc jego mądrość. I nikt więcej nie śmiał zadawać Mu pytań.

Mesjasz—Synem Boga

35 Później, w dalszym ciągu nauczając na terenie świątyni, Jezus zapytał ludzi: —Dlaczego wasi przywódcy religijni twierdzą, że Mesjasz ma pochodzić z rodu króla Dawida? 36 Przecież sam Dawid, a przez jego usta Duch Święty, powiedział: „Bóg rzekł do mojego Pana: Zasiądź po mojej prawej stronie, dopóki nie rzucę Ci pod nogi Twoich nieprzyjaciół”.

Ostrzeżenie przed przywódcami religijnymi

37 Skoro więc Dawid nazwał Go Panem—kontynuował Jezus—to jak Mesjasz może być jego potomkiem? Tłum ludzi słuchał tych nauk z wielkim zainteresowaniem. 38 Jezus przemawiał więc dalej: —Strzeżcie się przywódców religijnych! Oni lubią nosić wytworne szaty, oczekują wyrazów szacunku ze strony innych ludzi 39 oraz najlepszych miejsc w synagogach i na przyjęciach. 40 Bezwstydnie okradają biedne wdowy! Udają przy tym pobożnych i wygłaszają długie modlitwy, aby ukryć, kim są naprawdę. Tym większa spotka ich kara!

Biedna wdowa

41 Jezus zbliżył się do skarbony świątynnej i usiadł, obserwując ludzi, którzy wrzucali tam pieniądze. I chociaż przychodzili bogaci ludzie i wrzucali duże sumy, On zwrócił uwagę na pewną wdowę. 42 Była biedna i wrzuciła tylko dwie małe monety. 43 Wtedy przywołał swoich uczniów i powiedział: —Zapewniam was: Ta biedna wdowa dała więcej niż wszyscy bogacze razem wzięci! 44 Oni bowiem wrzucili tylko część tego, co mieli w nadmiarze, ona zaś oddała wszystko, co miała na życie.

English Standard Version

od Crossway

The Parable of the Tenants

1 And he began to speak to them in parables. “A man planted a vineyard and put a fence around it and dug a pit for the winepress and built a tower, and leased it to tenants and went into another country. (Ps 80,8; Pnp 8,11; Iz 5,1; Iz 5,2; Mt 21,28; Mt 21,33; Mt 25,14; Mk 13,34; Łk 20,9)

Ps 80,8Pnp 8,11Iz 5,1Iz 5,2Mt 21,28Mt 21,33Mt 25,14Mk 13,34Łk 20,9

2 When the season came, he sent a servant^[1] to the tenants to get from them some of the fruit of the vineyard. 3 And they took him and beat him and sent him away empty-handed. (2 Krn 24,19; 2 Krn 36,15; Neh 9,26; Jer 37,15; Jer 38,6; Mt 5,12; Mt 22,6; Mt 23,34; Mt 23,37; Dz 7,52; 2 Kor 11,24; 1 Tes 2,15; Hbr 11,36)

2 Krn 24,192 Krn 36,15Neh 9,26Jer 37,15Jer 38,6Mt 5,12Mt 22,6Mt 23,34Mt 23,37Dz 7,522 Kor 11,241 Tes 2,15Hbr 11,36

4 Again he sent to them another servant, and they struck him on the head and treated him shamefully. (Mt 22,4; Mk 12,3; Dz 5,41; Dz 14,19)

Mt 22,4Mk 12,3Dz 5,41Dz 14,19

5 And he sent another, and him they killed. And so with many others: some they beat, and some they killed. (Mk 12,3) 6 He had still one other, a beloved son. Finally he sent him to them, saying, ‘They will respect my son.’ (Mt 3,17; Hbr 1,1) 7 But those tenants said to one another, ‘This is the heir. Come, let us kill him, and the inheritance will be ours.’ (1 Krl 21,19; Jan 1,11; Rz 8,17; Hbr 1,2)

1 Krl 21,19Jan 1,11Rz 8,17Hbr 1,2

8 And they took him and killed him and threw him out of the vineyard. (Hbr 13,12) 9 What will the owner of the vineyard do? He will come and destroy the tenants and give the vineyard to others. (Mt 8,11; Mt 21,43; Mt 24,50; Mt 25,19; Łk 19,27; Dz 13,46; Dz 18,6; Dz 28,28)

Mt 8,11Mt 21,43Mt 24,50Mt 25,19Łk 19,27Dz 13,46Dz 18,6Dz 28,28

10 Have you not read this Scripture: “‘The stone that the builders rejected has become the cornerstone;^[2] (Ps 118,22; Mt 21,16; Łk 4,21; Dz 4,11; Dz 8,35; 1 P 2,7)

Ps 118,22Mt 21,16Łk 4,21Dz 4,11Dz 8,351 P 2,7

11 this was the Lord’s doing, and it is marvelous in our eyes’?” 12 And they were seeking to arrest him but feared the people, for they perceived that he had told the parable against them. So they left him and went away. (Mt 22,22; Mt 26,4; Mk 11,18; Mk 11,32; Łk 19,47; Jan 7,25; Jan 7,30; Jan 7,44)

Mt 22,22Mt 26,4Mk 11,18Mk 11,32Łk 19,47Jan 7,25Jan 7,30Jan 7,44

Paying Taxes to Caesar

13 And they sent to him some of the Pharisees and some of the Herodians, to trap him in his talk. (Mt 22,15; Mk 3,6; Mk 8,15; Łk 11,54; Łk 20,20)

Mt 22,15Mk 3,6Mk 8,15Łk 11,54Łk 20,20

14 And they came and said to him, “Teacher, we know that you are true and do not care about anyone’s opinion. For you are not swayed by appearances,^[3] but truly teach the way of God. Is it lawful to pay taxes to Caesar, or not? Should we pay them, or should we not?” (Mt 17,25; Łk 2,1; Łk 3,1; Jan 3,2; Dz 10,34; Dz 13,10; Dz 18,25)

Mt 17,25Łk 2,1Łk 3,1Jan 3,2Dz 10,34Dz 13,10Dz 18,25

15 But, knowing their hypocrisy, he said to them, “Why put me to the test? Bring me a denarius^[4] and let me look at it.” (Mt 18,28; Mt 23,28; Łk 12,1; Jan 8,6)

Mt 18,28Mt 23,28Łk 12,1Jan 8,6

16 And they brought one. And he said to them, “Whose likeness and inscription is this?” They said to him, “Caesar’s.” 17 Jesus said to them, “Render to Caesar the things that are Caesar’s, and to God the things that are God’s.” And they marveled at him. (Rz 13,7)

The Sadducees Ask About the Resurrection

18 And Sadducees came to him, who say that there is no resurrection. And they asked him a question, saying, (Mt 3,7; Mt 16,1; Mt 22,34; Dz 4,1; Dz 4,2; Dz 5,17; Dz 23,6; Dz 23,8)

Mt 3,7Mt 16,1Mt 22,34Dz 4,1Dz 4,2Dz 5,17Dz 23,6Dz 23,8

19 “Teacher, Moses wrote for us that if a man’s brother dies and leaves a wife, but leaves no child, the man^[5] must take the widow and raise up offspring for his brother. (Pwt 25,5) 20 There were seven brothers; the first took a wife, and when he died left no offspring. 21 And the second took her, and died, leaving no offspring. And the third likewise. 22 And the seven left no offspring. Last of all the woman also died. 23 In the resurrection, when they rise again, whose wife will she be? For the seven had her as wife.” 24 Jesus said to them, “Is this not the reason you are wrong, because you know neither the Scriptures nor the power of God? (Jan 20,9; 1 Kor 6,14) 25 For when they rise from the dead, they neither marry nor are given in marriage, but are like angels in heaven. (Mt 24,38; Łk 17,27) 26 And as for the dead being raised, have you not read in the book of Moses, in the passage about the bush, how God spoke to him, saying, ‘I am the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob’? (Wj 3,1; Wj 3,6; Wj 3,17; Mt 21,16; Łk 3,4; Łk 20,42; Dz 1,20; Dz 7,32; Dz 7,42)

Wj 3,1Wj 3,6Wj 3,17Mt 21,16Łk 3,4Łk 20,42Dz 1,20Dz 7,32Dz 7,42

27 He is not God of the dead, but of the living. You are quite wrong.”

The Great Commandment

28 And one of the scribes came up and heard them disputing with one another, and seeing that he answered them well, asked him, “Which commandment is the most important of all?” (Mt 22,34; Mt 22,46; Łk 10,25) 29 Jesus answered, “The most important is, ‘Hear, O Israel: The Lord our God, the Lord is one. (Pwt 6,4; Mt 19,17; Mt 23,9; Łk 10,27; Rz 3,30; 1 Kor 8,4; 1 Kor 8,6; Ga 3,20; Ef 4,6; 1 Tm 1,17; 1 Tm 2,5; Jk 2,19; Jk 4,12; Jud 1,25)

Pwt 6,4Mt 19,17Mt 23,9Łk 10,27Rz 3,301 Kor 8,41 Kor 8,6Ga 3,20Ef 4,61 Tm 1,171 Tm 2,5Jk 2,19Jk 4,12Jud 1,25

30 And you shall love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your mind and with all your strength.’ 31 The second is this: ‘You shall love your neighbor as yourself.’ There is no other commandment greater than these.” (Kpł 19,18; Mt 19,19; Mt 23,23; 1 J 4,21)

Kpł 19,18Mt 19,19Mt 23,231 J 4,21

32 And the scribe said to him, “You are right, Teacher. You have truly said that he is one, and there is no other besides him. (Pwt 4,35; Mk 12,29) 33 And to love him with all the heart and with all the understanding and with all the strength, and to love one’s neighbor as oneself, is much more than all whole burnt offerings and sacrifices.” (Pwt 4,6; 1 Sm 15,22; Ps 40,6; Oz 6,6; Mi 6,6; Mt 9,13; Mt 12,7; Łk 2,47; Kol 1,9; Kol 2,2; Hbr 10,6; Hbr 10,8)

Pwt 4,61 Sm 15,22Ps 40,6Oz 6,6Mi 6,6Mt 9,13Mt 12,7Łk 2,47Kol 1,9Kol 2,2Hbr 10,6Hbr 10,8

34 And when Jesus saw that he answered wisely, he said to him, “You are not far from the kingdom of God.” And after that no one dared to ask him any more questions. (Łk 20,40)

Whose Son Is the Christ?

35 And as Jesus taught in the temple, he said, “How can the scribes say that the Christ is the son of David? (Mt 1,1; Mt 1,17; Mt 22,41; Mt 26,55; Łk 20,41)

Mt 1,1Mt 1,17Mt 22,41Mt 26,55Łk 20,41

36 David himself, in the Holy Spirit, declared, “‘The Lord said to my Lord, “Sit at my right hand, until I put your enemies under your feet.”’ (Ps 110,1; Łk 10,21; Dz 2,34; Dz 7,49; 1 Kor 12,3; 1 Kor 15,25; Hbr 1,13; Hbr 10,13)

Ps 110,1Łk 10,21Dz 2,34Dz 7,491 Kor 12,31 Kor 15,25Hbr 1,13Hbr 10,13

37 David himself calls him Lord. So how is he his son?” And the great throng heard him gladly. (Mk 6,20; Rz 1,3)

Beware of the Scribes

38 And in his teaching he said, “Beware of the scribes, who like to walk around in long robes and like greetings in the marketplaces (Mt 23,1; Mt 23,5; Łk 11,43; Łk 20,45)

Mt 23,1Mt 23,5Łk 11,43Łk 20,45

39 and have the best seats in the synagogues and the places of honor at feasts, (Łk 14,7) 40 who devour widows’ houses and for a pretense make long prayers. They will receive the greater condemnation.” (Mt 6,5; Mt 6,7; Łk 11,39; Łk 16,14)

Mt 6,5Mt 6,7Łk 11,39Łk 16,14

The Widow’s Offering

41 And he sat down opposite the treasury and watched the people putting money into the offering box. Many rich people put in large sums. (2 Krl 12,9; Mt 27,6; Łk 21,1; Jan 8,20)

2 Krl 12,9Mt 27,6Łk 21,1Jan 8,20

42 And a poor widow came and put in two small copper coins, which make a penny.^[6] (Łk 12,59) 43 And he called his disciples to him and said to them, “Truly, I say to you, this poor widow has put in more than all those who are contributing to the offering box. (2 Kor 8,2; 2 Kor 8,12) 44 For they all contributed out of their abundance, but she out of her poverty has put in everything she had, all she had to live on.” (Łk 8,43; Flp 4,11)