Psalm 105 | Einheitsübersetzung 2016

Einheitsübersetzung 2016

Danklied für Gottes Handeln an Israel

1 Dankt dem HERRN! Ruft seinen Namen aus! Macht unter den Völkern seine Taten bekannt! (1Chr 16,8; Ps 108,4) 2 Singt ihm und spielt ihm, sinnt nach über all seine Wunder! 3 Rühmt euch seines heiligen Namens! Die den HERRN suchen, sollen sich von Herzen freuen. (5Mo 4,29) 4 Fragt nach dem HERRN und seiner Macht, sucht sein Angesicht allezeit! (Ps 27,8) 5 Gedenkt der Wunder, die er getan hat, seiner Zeichen und der Beschlüsse seines Munds! 6 Ihr Nachkommen seines Knechts Abraham, ihr Kinder Jakobs, die er erwählt hat. 7 Er, der HERR, ist unser Gott. Auf der ganzen Erde gelten seine Entscheide. 8 Auf ewig gedachte er seines Bundes, des Wortes, das er gebot für tausend Geschlechter, (5Mo 7,9; Ps 111,5) 9 des Bundes, den er mit Abraham geschlossen, seines Eides, den er Isaak geschworen hat. (1Mo 17,1; 1Mo 26,3) 10 Er bestimmte ihn als Satzung für Jakob, als ewigen Bund für Israel. 11 Er sprach: Dir will ich das Land Kanaan geben, als euch zugemessenen Erbteil. (1Mo 12,7; 1Mo 15,18) 12 Als sie noch gering waren an Zahl, nur wenige und nur zu Gast im Land, (5Mo 26,5) 13 und noch zogen von Volk zu Volk, von einem Reich zu einem anderen Volk, 14 da gestattete er niemand, sie zu bedrücken, wies ihretwegen Könige zurecht: (1Mo 12,17; 1Mo 20,3) 15 Tastet meine Gesalbten nicht an, tut meinen Propheten nichts zuleide! 16 Dann aber rief er den Hunger ins Land, entzog ihnen allen Vorrat an Brot. (1Mo 41,54) 17 Doch hatte er ihnen einen Mann vorausgesandt: Josef wurde als Sklave verkauft. (1Mo 37,28; 1Mo 45,5) 18 Man spannte seine Füße in Fesseln und zwängte seinen Hals ins Eisen (1Mo 39,20) 19 bis zu der Zeit, als sein Wort sich erfüllte und der Spruch des HERRN ihm Recht gab. (1Mo 41,38) 20 Er sandte einen König, der ließ ihn frei, einen Herrscher der Völker, der ließ ihn heraus. 21 Er bestellte ihn zum Herrn über sein Haus, zum Herrscher über seinen ganzen Besitz, 22 damit er binde seine Fürsten durch seine Seele und Weisheit lehre seine Ältesten.^[1] 23 Und Israel kam nach Ägypten, Jakob wurde Gast im Land Hams. (1Mo 46,1; 1Mo 47,11) 24 Da mehrte Gott sein Volk gewaltig, machte es stärker als seine Bedränger. (2Mo 1,7) 25 Er wandelte deren Sinn zum Hass gegen sein Volk, sodass sie an seinen Knechten tückisch handelten. (2Mo 1,9) 26 Dann sandte er Mose, seinen Knecht, und Aaron, den er sich erwählte. (2Mo 3,10; 2Mo 4,14) 27 Sie wirkten unter ihnen seine angekündigten Zeichen und Wunder im Land Hams. 28 Er sandte Finsternis, da wurde es dunkel, damit sie nicht widerspenstig wären gegen sein Wort. (2Mo 10,21) 29 Er verwandelte ihre Gewässer in Blut und ließ ihre Fische sterben. (2Mo 7,14) 30 Ihr Land wimmelte von Fröschen bis hinein in den Palast ihrer Könige. (2Mo 7,26) 31 Er sprach, da kamen Schwärme von Fliegen, Stechmücken über das ganze Gebiet. (2Mo 8,12) 32 Er schickte ihnen Hagel statt Regen, flammendes Feuer auf ihr Land. (2Mo 9,13) 33 Er zerschlug ihnen Weinstock und Feigenbaum und knickte in ihrem Gebiet die Bäume um. 34 Er sprach, da kamen Schwärme von Grillen und Wanderheuschrecken in gewaltiger Zahl. (2Mo 10,1) 35 Sie fraßen alles Grün in ihrem Land, sie fraßen die Frucht ihrer Felder. 36 Er schlug alle Erstgeburt in ihrem Land, die Erstlinge ihrer Manneskraft. (Ps 78,51) 37 Er führte sein Volk heraus mit Silber und Gold, unter seinen Stämmen war niemand, der strauchelte. (2Mo 12,35) 38 Bei ihrem Auszug freute sich Ägypten, denn Schrecken vor ihnen hatte sie alle befallen. (2Mo 12,33) 39 Eine Wolke breitete er aus, um sie zu decken, und Feuer, um die Nacht zu erleuchten. (Ps 78,14) 40 Er forderte Wachteln und ließ sie kommen und sättigte sie mit Brot vom Himmel. (2Mo 16,2; Ps 78,24; Weis 16,20) 41 Er öffnete den Felsen, da sprudelten Wasser, wie ein Strom floss es dahin in der Wüste. (2Mo 17,1; Ps 78,15) 42 Denn er gedachte seines heiligen Wortes und seines Knechts Abraham. 43 Er führte sein Volk heraus in Freude, seine Erwählten in Jubel. 44 Er gab ihnen die Länder der Völker, was die Nationen mühsam erwarben, werden sie erben, (5Mo 4,37) 45 damit sie seine Satzungen bewahren und seine Weisungen befolgen. Halleluja!

Schlachter 2000

von Genfer Bibelgesellschaft

1 Dankt dem HERRN, ruft seinen Namen an, macht unter den Völkern seine Taten bekannt! (1Chr 16,8; Ps 96,1; Jes 12,4) 2 Singt ihm, lobsingt ihm, redet von allen seinen Wundern! (Jes 12,5; Apg 2,11) 3 Rühmt euch seines heiligen Namens! Es freue sich das Herz derer, die den HERRN suchen! (Ps 104,34) 4 Fragt nach dem HERRN und nach seiner Macht, sucht sein Angesicht allezeit! (Ps 100,2; Am 5,4) 5 Gedenkt an seine Wunder, die er getan hat, an seine Zeichen und die Urteile seines Mundes, (Ps 136,4; Jes 46,9) 6 o Same Abrahams, seines Knechtes, o ihr Kinder Jakobs, seine Auserwählten! (1Mo 22,17; Jes 51,1; Gal 3,7) 7 Er, der HERR, ist unser Gott; auf der ganzen Erde gelten seine Rechtsurteile. (1Mo 17,7; Ps 95,7; Jes 26,9; Offb 15,4)

1Mo 17,7Ps 95,7Jes 26,9Offb 15,4

8 Er gedenkt auf ewig an seinen Bund, an das Wort, das er ergehen ließ auf tausend Geschlechter hin; (5Mo 7,9; 1Chr 16,15; Lk 1,72) 9 [an den Bund,] den er mit Abraham geschlossen, an seinen Eid, den er Isaak geschworen hat. (1Mo 17,2; Apg 7,8; Hebr 6,17) 10 Er stellte ihn auf für Jakob als Satzung, für Israel als ewigen Bund, (1Mo 17,7; 2Sam 23,5; Hebr 13,20) 11 als er sprach: »Dir gebe ich das Land Kanaan als das Los eures Erbteils«, (1Mo 12,7; 1Mo 13,15; Ps 78,55) 12 als sie noch leicht zu zählen waren, nur wenige und Fremdlinge darin. (1Mo 34,30; Apg 7,14) 13 Und sie zogen von einem Volk zum andern und von einem Königreich zum andern. (1Mo 15,13) 14 Er ließ sie von keinem Menschen bedrücken und züchtigte Könige um ihretwillen: (1Mo 12,14; 2Mo 7,16) 15 »Tastet meine Gesalbten nicht an und fügt meinen Propheten kein Leid zu!« (5Mo 32,10; 1Chr 16,22; Sach 2,12) 16 Und er rief eine Hungersnot herbei über das Land und zerschlug jede Stütze an Brot. (1Mo 41,54; 3Mo 26,26) 17 Er sandte einen Mann vor ihnen her; Joseph wurde als Knecht verkauft. (1Mo 37,28; 1Mo 45,5) 18 Sie zwangen seinen Fuß in einen Stock; sein Hals kam ins Eisen (1Mo 39,20) 19 — bis zu der Zeit, da sein Wort eintraf und der Ausspruch des HERRN ihn geläutert hatte. (1Mo 41,9) 20 Der König sandte hin und befreite ihn; der die Völker beherrschte, ließ ihn los. (1Mo 41,14) 21 Er setzte ihn zum Herrn über sein Haus und zum Herrscher über alle seine Güter, (1Mo 41,40) 22 dass er seine Fürsten nach Belieben binde und seine Ältesten Weisheit lehre. (1Mo 41,44) 23 Da zog Israel nach Ägypten, und Jakob wurde ein Fremdling im Land Hams. (1Mo 46,1) 24 Und er machte sein Volk sehr fruchtbar und ließ es stärker werden als seine Bedränger. (2Mo 1,7) 25 Er verwandelte ihr Herz, dass sie sein Volk hassten, arglistig handelten an seinen Knechten. (2Mo 1,12; Apg 7,19) 26 Er sandte Mose, seinen Knecht, Aaron, den er erwählt hatte. (2Mo 3,10; 2Mo 4,27; Apg 7,34; Hebr 3,5)

2Mo 3,102Mo 4,27Apg 7,34Hebr 3,5

27 Die taten seine Zeichen unter ihnen und Wunder im Land Hams. (2Mo 7,1; Ps 105,22; Apg 7,36) 28 Er sandte Finsternis, und es wurde Nacht, damit sie seinem Wort nicht widerstreben möchten. (2Mo 10,22; Ps 119,60; Hes 2,4) 29 Er verwandelte ihre Gewässer in Blut und tötete ihre Fische; (2Mo 7,20; Offb 16,3) 30 ihr Land wimmelte von Fröschen bis in die Gemächer ihrer Könige. (2Mo 8,6) 31 Er sprach, und es kamen Fliegenschwärme, Mücken über ihr ganzes Gebiet. (2Mo 8,24; Jes 7,18) 32 Er gab ihnen Hagel statt Regen, Feuerflammen auf ihr Land; (2Mo 9,23; Offb 8,7) 33 und er schlug ihre Weinstöcke und Feigenbäume und zerbrach die Bäume in ihrem Land. (Joe 1,10) 34 Er sprach, da kamen Heuschrecken und Fresser ohne Zahl, (2Mo 10,12; Ps 78,46) 35 die fraßen alles Grün im Land und verzehrten ihre Feldfrüchte. (Joe 1,4; Offb 9,3) 36 Und er schlug alle Erstgeburt in ihrem Land, die Erstlinge all ihrer Kraft. (2Mo 12,29; Ps 78,51) 37 Aber [Israel] ließ er ausziehen mit Silber und Gold, und es war kein Strauchelnder unter ihren Stämmen. (2Mo 12,35; 2Mo 12,37; 1Sam 2,9; Hag 2,8)

2Mo 12,352Mo 12,371Sam 2,9Hag 2,8

38 Ägypten war froh, dass sie gingen; denn Furcht vor ihnen war auf sie gefallen. (2Mo 12,33) 39 Er breitete vor ihnen eine Wolke aus als Decke und Feuer, um die Nacht zu erleuchten. (2Mo 13,21; Neh 9,12) 40 Sie forderten; da ließ er Wachteln kommen und sättigte sie mit Himmelsbrot. (2Mo 16,13; 2Mo 16,14; Joh 6,31) 41 Er öffnete den Felsen, da floss Wasser heraus; es floss als ein Strom in der Wüste. (2Mo 17,6; Jes 48,21; 1Kor 10,1) 42 Denn er gedachte an sein heiliges Wort, an Abraham, seinen Knecht. (1Mo 15,13; Lk 1,54) 43 Er ließ sein Volk ausziehen mit Freuden, mit Jubel seine Auserwählten. (2Mo 15,1) 44 Und er gab ihnen die Länder der Heiden, und was die Völker sich mühsam erworben hatten, das nahmen sie in Besitz, (Neh 9,25; Ps 78,55) 45 damit sie seine Satzungen hielten und seine Lehren bewahrten. Hallelujah! (5Mo 6,21; Hes 36,24; Eph 2,8)

الكتاب المقدس

von Biblica

1 قَدِّمُوا الشُّكْرَ لِلرَّبِّ. ادْعُوا بِاسْمِهِ. عَرِّفُوا بِأَعْمَالِهِ بَيْنَ الشُّعُوبِ. 2 غَنُّوا لَهُ، اشْدُوا لَهُ. حَدِّثُوا بِكُلِّ عَجَائِبِهِ. 3 تَبَاهَوْا بِاسْمِهِ الْقُدُّوسِ، لِتَفْرَحْ قُلُوبُ طَالِبِي الرَّبِّ. 4 اطْلُبُوا الرَّبَّ وَقُوَّتَهُ، الْتَمِسُوا وَجْهَهُ دَائِماً. 5 اذْكُرُوا عَجَائِبَهُ الَّتِي صَنَعَهَا، مُعْجِزَاتِهِ وَأَحْكَامَهُ الَّتِي نَطَقَ بِها. 6 يَا ذُرِّيَّةَ إِبْرَاهِيمَ عَبْدِهِ، يَا بَنِي يَعْقُوبَ الَّذِينَ اخْتَارَهُمْ. 7 هُوَ الرَّبُّ إِلَهُنَا، أَحْكَامُهُ تَمْلأُ الأَرْضَ كُلَّهَا. 8 لَمْ يَنْسَ عَهْدَهُ قَطُّ وَلَا وَعْدَهُ الَّذِي قَطَعَهُ إِلَى أَلْفِ جِيلٍ، 9 الْعَهْدَ الَّذِي أَبْرَمَهُ مَعَ إِبْرَاهِيمَ، وَالْقَسَمَ الَّذِي أَقْسَمَ بِهِ لإِسْحَاقَ. 10 ثُمَّ ثَبَّتَهُ لِيَعْقُوبَ فَرِيضَةً، وَلإِسْرَائِيلَ مِيثَاقاً أَبَدِيًّا، 11 قَائِلاً: «لَكَ أُعْطِي أَرْضَ كَنْعَانَ نَصِيبَ مِيرَاثٍ لَكُمْ». 12 إِذْ كَانُوا قِلَّةً بَعْدُ، نَفَراً ضَئِيلاً مُتَغَرِّبِينَ فِي الأَرْضِ. 13 مُتَنَقِّلِينَ مِنْ أُمَّةٍ إِلَى أُمَّةٍ، وَمِنْ مَمْلَكَةٍ إِلَى أُخْرَى. 14 فَلَمْ يَدَعْ أَيَّ إِنْسَانٍ يَظْلِمُهُمْ، بَلْ وَبَّخَ مُلُوكاً مِنْ أَجْلِهِمْ. 15 قَائِلاً: «لَا تَمَسُّوا مُسَحَائِي، وَلَا تُؤْذُوا أَنْبِيَائِي». 16 ثُمَّ أَفْشَى مَجَاعَةً فِي الأَرْضِ، وَقَطَعَ الْخُبْزَ قِوَامَ طَعَامِهِمْ. 17 لَكِنَّهُ أَرْسَلَ أَمَامَهُمْ يُوسُفَ، فَبِيعَ عَبْداً. 18 آذَوْا بِالْقُيُودِ قَدَمَيْهِ، وَبِالْحَدِيدِ طَوَّقُوا عُنُقَهُ. 19 إِلَى أَنْ تَحَقَّقَ تَفْسِيرُهُ لِلأَحْلامِ فِي أَوَانِهِ، وَبَرْهَنَتْ كَلِمَةُ الرَّبِّ صِدْقَهُ. 20 فَأَرْسَلَ الْمَلِكُ وَأَطْلَقَهُ، حَاكِمُ الشَّعْبِ حَرَّرَهُ. 21 أَقَامَهُ سَيِّداً عَلَى قَصْرِهِ، وَمُتَسَلِّطاً عَلَى جَمِيعِ أَمْلاكِهِ. 22 يَتَصَرَّفُ بِوُلاتِهِ حَسَبَ مَسَرَّتِهِ، وَيُلَقِّنُ شُيُوخَهُ الْحِكْمَةَ. 23 ثُمَّ جَاءَ إِسْرَائِيلُ إِلَى أَرْضِ مِصْرَ. تَغَرَّبَ يَعْقُوبُ فِي بَلَدِ حَامٍ. 24 فَكَثَّرَ اللهُ شَعْبَهُ، وَجَعَلَهُ أَقْوَى مِنْ أَعْدَائِهِ، 25 الَّذِينَ حَوَّلَ قُلُوبَهُمْ لِيُبْغِضُوا شَعْبَهُ، وَيَكِيدُوا لِعَبِيدِهِ. 26 عِنْدَئِذٍ أَرْسَلَ مُوسَى عَبْدَهُ وَهَارُونَ مُخْتَارَهُ. 27 فَأَجْرَيَا بَيْنَهُمْ آيَاتِهِ، وَصَنَعَا عَجَائِبَ فِي مِصْرَ. 28 بَعَثَ ظَلاماً، تَغَشَّتْ بِهِ الأَرْضُ، وَلَكِنَّ الْمِصْرِيِّينَ عَانَدُوا كَلِمَتَهُ. 29 حَوَّلَ مِيَاهَهُمْ إِلَى دَمٍ وَأَمَاتَ أَسْمَاكَهُمْ. 30 فَاضَتْ أَرْضُهُمْ ضَفَادِعَ حَتَّى بَلَغَتْ مَخَادِعَ مُلُوكِهِمْ. 31 أَمَرَ فَأَقْبَلَ الذُّبَابُ وَالْبَعُوضُ فَانْتَشَرَ فِي كُلِّ أَرْضِهِمْ 32 أَمْطَرَ عَلَيْهِمْ بَرَداً وَأَلْهَبَ أَرْضَهُمْ بِالْبُرُوقِ. 33 ضَرَبَ كُرُومَهُمْ وَتِينَهُمْ، وَهَشَّمَ كُلَّ أَشْجَارِهِمْ 34 أَمَرَ، فَتَوَافَدَ الْجَرَادُ الطَّيَّارُ وَالزَّحَّافُ بِأَعْدَادٍ لَا تُحْصَى، 35 فَالْتَهَمَ كُلَّ عُشْبِ أَرْضِهِمْ، وَأَكَلَ ثِمَارَ حُقُولِهِمْ. 36 ثُمَّ قَتَلَ الرَّبُّ جَمِيعَ أَبْكَارِ أَرْضِهِمْ، أَوَائِلَ ثِمَارِ خُصُوبَتِهِمْ جَمِيعاً. 37 وَأَخْرَجَ شَعْبَهُ مُحَمَّلِينَ بِفِضَّةٍ وَذَهَبٍ، وَلَمْ يَتَعَثَّرْ فِي الْمَسِيرِ مِنْ عَشَائِرِهِمْ وَاحِدٌ. 38 فَرِحَ أَهْلُ مِصْرَ بِخُرُوجِهِمْ لأَنَّ رُعْبَهُمْ غَلَبَ عَلَيْهِمْ. 39 نَشَرَ سَحَابَةً فَوْقَ شَعْبِهِ، غِطَاءً لَهُمْ، وَأَرْسَلَ نَاراً تُضِيءُ لَهُمْ لَيْلاً. 40 طَلَبُوا طَعَاماً فَبَعَثَ لَهُمْ طُيُورَ السَّلْوَى وَمِنْ خُبْزِ السَّمَاءِ أَشْبَعَهُمْ. 41 فَلَقَ الصَّخْرَةَ وَفَجَّرَ مِنْهَا الْمِيَاهَ، فَجَرَتْ فِي الصَّحْرَاءِ كَأَنَّهَا نَهْرٌ. 42 لأَنَّهُ ذَكَرَ كَلِمَتَهُ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِي وَعَدَ بِها إِبْرَاهِيمَ عَبْدَهُ. 43 وَهَكَذَا أَخْرَجَ شَعْبَهُ مِنْ مِصْرَ بِابْتِهَاجٍ وَمُخْتَارِيهِ بِتَرَانِيمِ الظَّفَرِ. 44 وَوَهَبَهُمْ أَرَاضِيَ الأُمَمِ، فَامْتَلَكُوا غَلَّاتٍ تَعِبَتْ فِيهَا شُعُوبٌ أُخْرَى. 45 لِيُمَارِسُوا فَرَائِضَهُ وَيُطِيعُوا شَرَائِعَهُ. هَلِّلُويَا.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

von Biblica

خداوند و قوم او

1 خداوند را به سبب كارهای شگفتانگيزش سپاس گوييد. كارهای او را برای ساير قومها تعريف كنيد. 2 او را بستاييد و دربارهٔ كارهای شگفتانگيزش تفكر نماييد. 3 ای طالبان خداوند به او افتخار كنيد. دل شما هميشه شاد باشد. 4 از او كمک بخواهيد و پيوسته او را طلب كنيد. 5-6 ای فرزندان ابراهيم و يعقوب، ای بندگان برگزيدهٔ خداوند، كارهای شگفتانگيز و داوريهای او را به ياد آوريد! 7 «يهوه» خدای ما است و سراسر جهان را داوری میكند. 8-9 او تا ابد به عهدی كه با ابراهيم بسته و سوگندی كه برای اسحاق خورده است، اگرچه هزار پشت هم بگذرد، وفادار خواهد ماند. 10-11 اين است عهد جاودانی او با اسرائيل كه فرمود: «سرزمين كنعان را به شما خواهم بخشيد تا ميراث شما شود.» 12 خداوند اين وعده را هنگامی به اسرائيل داد كه هنوز قومی كوچک بودند و در كنعان در غربت به سر میبردند، 13 در ميان قبايل سرگردان بودند و از يک ديار به دياری ديگر میرفتند. 14-15 اما خداوند نگذاشت كسی بر آنها ظلم كند. او حتی پادشاهان را به خاطر آنها هشدار داده، گفت: «بر برگزيدگان من دست دراز نكنيد و به انبيای من آزار نرسانيد.» 16 خداوند در كنعان خشكسالی پديد آورد و قحطی تمام سرزمين آنجا را فرا گرفت. 17 او پيش از آن يوسف را به مصر فرستاده بود. برادران يوسف او را همچون برده فروخته بودند. 18 پاهای يوسف را به زنجير بستند و گردن او را در حلقهٔ آهنی گذاشتند. 19 او در زندان ماند تا زمانی كه پيشگويیاش به وقوع پيوست. در زندان خداوند صبر و بردباری او را آزمود. 20 آنگاه، فرعون دستور داد تا يوسف را از زندان بيرون آورده، آزاد سازند. 21 سپس او را ناظر خانهٔ خود و حاكم سرزمين مصر نمود 22 تا بر بزرگان مملكت فرمان راند و مشايخ را حكمت آموزد. 23 آنگاه يعقوب و فرزندانش به مصر رفتند و در آن سرزمين ساكن شدند. 24 خداوند قوم خود را در آنجا بزرگ ساخت و آنها را از دشمنانشان قویتر كرد. 25 اما از طرف ديگر، خداوند كاری كرد كه مصریها بر قوم او ظلم كنند و ايشان را بردهٔ خود سازند. 26 سپس بندگان خود موسی و هارون را كه برگزيده بود، نزد بنیاسرائيل فرستاد. 27 موسی و هارون، كارهای شگفتانگيز و معجزات خدا را در مصر به ظهور آوردند. 28 خدا سرزمين مصر را با تاريكی پوشانيد اما مصريان فرمان خدا را مبنی بر آزاد سازی قوم اسرائيل اطاعت نكردند. 29 او آبهای ايشان را به خون مبدل ساخت و همهٔ ماهيانشان را كشت. 30 زمين آنها و حتی قصر فرعون پر از قورباغه شد. 31 به امر خداوند انبوه پشه و مگس در سراسر مصر پديد آمد. 32 به جای باران، تگرگ مرگبار و رعد و برق بر زمين مصر فرستاد 33 و باغهای انگور و تمام درختان انجير مصریها را از بين برد. 34-35 خداوند امر فرمود و ملخهای بیشماری پديد آمدند و تمام گياهان و محصولات مصر را خوردند. 36 او همهٔ پسران ارشد مصریها را كشت. 37 سرانجام بنیاسرائيل را در حالی که طلا و نقره فراوانی با خود برداشته بودند، صحيح و سالم از مصر بيرون آورد. 38 مصريان از رفتن آنها شاد شدند، زيرا از ايشان ترسيده بودند. 39 خداوند در روز بر فراز قوم اسرائيل ابر میگسترانيد تا آنها را از حرارت آفتاب محفوظ نگاه دارد و در شب، آتش به ايشان میبخشيد تا به آنها روشنايی دهد. 40 آنها گوشت خواستند و خداوند برای ايشان بلدرچين^[1] فرستاد و آنها را با نان آسمانی سير كرد. 41 او صخره را شكافت و از آن آب جاری شد و در صحرای خشک و سوزان مثل رودخانه روان گرديد. 42 زيرا خداوند اين وعدهٔ مقدس را به بندهٔ خويش ابراهيم داده بود كه نسل او را بركت دهد. 43 پس او قوم برگزيدهٔ خود را در حالی که با شادی سرود میخواندند از مصر بيرون آورد، 44 و سرزمين قومهای ديگر را با تمام محصولاتشان به آنها بخشيد 45 تا در آن سرزمين نسبت به وی وفادار مانده، از دستوراتش اطاعت نمايند. خداوند را سپاس باد!