Sign in for free

Mark 12

English Standard Version

from Crossway
1 And he began to speak to them in parables. “A man planted a vineyard and put a fence around it and dug a pit for the winepress and built a tower, and leased it to tenants and went into another country. (Ps 80:8; So 8:11; Isa 5:1; Isa 5:2; Mt 21:28; Mt 21:33; Mt 25:14; Mr 13:34; Lu 20:9) 2 When the season came, he sent a servant[1] to the tenants to get from them some of the fruit of the vineyard. 3 And they took him and beat him and sent him away empty-handed. (2Ch 24:19; 2Ch 36:15; Ne 9:26; Jer 37:15; Jer 38:6; Mt 5:12; Mt 22:6; Mt 23:34; Mt 23:37; Ac 7:52; 2Co 11:24; 1Th 2:15; Heb 11:36) 4 Again he sent to them another servant, and they struck him on the head and treated him shamefully. (Mt 22:4; Mr 12:3; Ac 5:41; Ac 14:19) 5 And he sent another, and him they killed. And so with many others: some they beat, and some they killed. (Mr 12:3) 6 He had still one other, a beloved son. Finally he sent him to them, saying, ‘They will respect my son.’ (Mt 3:17; Heb 1:1) 7 But those tenants said to one another, ‘This is the heir. Come, let us kill him, and the inheritance will be ours.’ (1Ki 21:19; Joh 1:11; Ro 8:17; Heb 1:2) 8 And they took him and killed him and threw him out of the vineyard. (Heb 13:12) 9 What will the owner of the vineyard do? He will come and destroy the tenants and give the vineyard to others. (Mt 8:11; Mt 21:43; Mt 24:50; Mt 25:19; Lu 19:27; Ac 13:46; Ac 18:6; Ac 28:28) 10 Have you not read this Scripture: “‘The stone that the builders rejected has become the cornerstone;[2] (Ps 118:22; Mt 21:16; Lu 4:21; Ac 4:11; Ac 8:35; 1Pe 2:7) 11 this was the Lord’s doing, and it is marvelous in our eyes’?” 12 And they were seeking to arrest him but feared the people, for they perceived that he had told the parable against them. So they left him and went away. (Mt 22:22; Mt 26:4; Mr 11:18; Mr 11:32; Lu 19:47; Joh 7:25; Joh 7:30; Joh 7:44) 13 And they sent to him some of the Pharisees and some of the Herodians, to trap him in his talk. (Mt 22:15; Mr 3:6; Mr 8:15; Lu 11:54; Lu 20:20) 14 And they came and said to him, “Teacher, we know that you are true and do not care about anyone’s opinion. For you are not swayed by appearances,[3] but truly teach the way of God. Is it lawful to pay taxes to Caesar, or not? Should we pay them, or should we not?” (Mt 17:25; Lu 2:1; Lu 3:1; Joh 3:2; Ac 10:34; Ac 13:10; Ac 18:25) 15 But, knowing their hypocrisy, he said to them, “Why put me to the test? Bring me a denarius[4] and let me look at it.” (Mt 18:28; Mt 23:28; Lu 12:1; Joh 8:6) 16 And they brought one. And he said to them, “Whose likeness and inscription is this?” They said to him, “Caesar’s.” 17 Jesus said to them, “Render to Caesar the things that are Caesar’s, and to God the things that are God’s.” And they marveled at him. (Ro 13:7) 18 And Sadducees came to him, who say that there is no resurrection. And they asked him a question, saying, (Mt 3:7; Mt 16:1; Mt 22:34; Ac 4:1; Ac 4:2; Ac 5:17; Ac 23:6; Ac 23:8) 19 “Teacher, Moses wrote for us that if a man’s brother dies and leaves a wife, but leaves no child, the man[5] must take the widow and raise up offspring for his brother. (De 25:5) 20 There were seven brothers; the first took a wife, and when he died left no offspring. 21 And the second took her, and died, leaving no offspring. And the third likewise. 22 And the seven left no offspring. Last of all the woman also died. 23 In the resurrection, when they rise again, whose wife will she be? For the seven had her as wife.” 24 Jesus said to them, “Is this not the reason you are wrong, because you know neither the Scriptures nor the power of God? (Joh 20:9; 1Co 6:14) 25 For when they rise from the dead, they neither marry nor are given in marriage, but are like angels in heaven. (Mt 24:38; Lu 17:27) 26 And as for the dead being raised, have you not read in the book of Moses, in the passage about the bush, how God spoke to him, saying, ‘I am the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob’? (Ex 3:1; Ex 3:6; Ex 3:17; Mt 21:16; Lu 3:4; Lu 20:42; Ac 1:20; Ac 7:32; Ac 7:42) 27 He is not God of the dead, but of the living. You are quite wrong.” 28 And one of the scribes came up and heard them disputing with one another, and seeing that he answered them well, asked him, “Which commandment is the most important of all?” (Mt 22:34; Mt 22:46; Lu 10:25) 29 Jesus answered, “The most important is, ‘Hear, O Israel: The Lord our God, the Lord is one. (De 6:4; Mt 19:17; Mt 23:9; Lu 10:27; Ro 3:30; 1Co 8:4; 1Co 8:6; Ga 3:20; Eph 4:6; 1Ti 1:17; 1Ti 2:5; Jas 2:19; Jas 4:12; Jud 1:25) 30 And you shall love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your mind and with all your strength.’ 31 The second is this: ‘You shall love your neighbor as yourself.’ There is no other commandment greater than these.” (Le 19:18; Mt 19:19; Mt 23:23; 1Jo 4:21) 32 And the scribe said to him, “You are right, Teacher. You have truly said that he is one, and there is no other besides him. (De 4:35; Mr 12:29) 33 And to love him with all the heart and with all the understanding and with all the strength, and to love one’s neighbor as oneself, is much more than all whole burnt offerings and sacrifices.” (De 4:6; 1Sa 15:22; Ps 40:6; Ho 6:6; Mic 6:6; Mt 9:13; Mt 12:7; Lu 2:47; Col 1:9; Col 2:2; Heb 10:6; Heb 10:8) 34 And when Jesus saw that he answered wisely, he said to him, “You are not far from the kingdom of God.” And after that no one dared to ask him any more questions. (Lu 20:40) 35 And as Jesus taught in the temple, he said, “How can the scribes say that the Christ is the son of David? (Mt 1:1; Mt 1:17; Mt 22:41; Mt 26:55; Lu 20:41) 36 David himself, in the Holy Spirit, declared, “‘The Lord said to my Lord, “Sit at my right hand, until I put your enemies under your feet.”’ (Ps 110:1; Lu 10:21; Ac 2:34; Ac 7:49; 1Co 12:3; 1Co 15:25; Heb 1:13; Heb 10:13) 37 David himself calls him Lord. So how is he his son?” And the great throng heard him gladly. (Mr 6:20; Ro 1:3) 38 And in his teaching he said, “Beware of the scribes, who like to walk around in long robes and like greetings in the marketplaces (Mt 23:1; Mt 23:5; Lu 11:43; Lu 20:45) 39 and have the best seats in the synagogues and the places of honor at feasts, (Lu 14:7) 40 who devour widows’ houses and for a pretense make long prayers. They will receive the greater condemnation.” (Mt 6:5; Mt 6:7; Lu 11:39; Lu 16:14) 41 And he sat down opposite the treasury and watched the people putting money into the offering box. Many rich people put in large sums. (2Ki 12:9; Mt 27:6; Lu 21:1; Joh 8:20) 42 And a poor widow came and put in two small copper coins, which make a penny.[6] (Lu 12:59) 43 And he called his disciples to him and said to them, “Truly, I say to you, this poor widow has put in more than all those who are contributing to the offering box. (2Co 8:2; 2Co 8:12) 44 For they all contributed out of their abundance, but she out of her poverty has put in everything she had, all she had to live on.” (Lu 8:43; Php 4:11) 

The ESV® Bible (The Holy Bible, English Standard Version®) copyright ©2001 by Crossway Bibles, a publishing ministry of Good News Publishers. ESV® Text Edition: 2016. The ESV® text has been reproduced in cooperation with and by permission of Good News Publishers. Unauthorized reproduction of this publication is prohibited. All rights reserved.

The ESV® Bible (The Holy Bible, English Standard Version®) is adapted from the Revised Standard Version of the Bible, copyright Division of Christian Education of the National Council of the Churches of Christ in the U.S.A. All rights reserved.

Mark 12

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

from Biblica
1 عيسی برای تعليم مردم، حكايات و مَثَلهای بسياری بيان میكرد. او يكبار فرمود: «شخصی تاكستانی درست كرد و دور آن ديواری كشيد. در آن حوضچهای نيز برای گرفتن آب انگور كَند و يک برج دیدبانی نيز بنا كرد. سپس باغ را به چند باغبان اجاره داد و خود به سفر رفت. 2 در فصل انگورچينی، خدمتكارش را فرستاد تا سهم خود را از محصول باغ بگيرد. 3 ولی باغبانها او را زدند و دست خالی برگرداندند. 4 «صاحب باغ يک نفر ديگر را فرستاد؛ اين بار به او دشنام دادند و او را زدند و سرش را نيز شكستند. 5 نفر بعدی را نيز كشتند. ديگران را هم يا زدند يا كشتند. 6 تا اينكه فقط يک نفر برای صاحب تاكستان باقی ماند، يعنی تنها پسرش. آخر او را فرستاد، به اميد اينكه به او احترام خواهند گذاشت. 7 «ولی وقتی باغبانها ديدند كه پسرش میآيد، به يكديگر گفتند: او پس از مرگ پدرش، صاحب اين باغ خواهد شد. پس بياييد او را بكشيم تا باغ مال ما شود. 8 پس او را گرفتند و كشتند و جنازهاش را از باغ بيرون انداختند. 9 «حال به نظر شما، صاحب باغ وقتی اين خبر را بشنود چه خواهد كرد؟ او آمده، همه را خواهد كشت و باغ را به ديگران اجاره خواهد داد. 10 آيا به ياد نداريد كتاب آسمانی چه میگويد؟ میفرمايد: همان سنگی كه بَنّاها دور انداختند، مهمترين سنگِ بنای ساختمان شده است. 11 اين كار خداوند است و به نظر همه عجيب میآيد.» 12 سران قوم يهود خواستند همانجا او را بگيرند، چون فهميدند كه منظور عيسی از باغبانهای ظالم، اشاره به ايشان میباشد. اما از ترس مردم اقدامی نكردند و او را به حال خود گذاشتند و رفتند. 13 اما بعداً، چند تن از فريسيان و از هواداران حزب«هيروديان» را به عنوان جاسوس فرستادند تا عيسی را با سؤالات مختلف درگير سازند و از جوابهای او، بهانهای به دست آورده، او را بازداشت كنند. 14 پس جاسوسان آمدند و گفتند: «استاد، ما میدانيم كه شما هر چه باشد، حقيقت را میگوييد، و هرگز تحت تأثير عقايد و خواستههای مردم قرار نمیگيريد، بلكه راه خدا را با درستی تعليم میدهيد. حالا بفرماييد آيا درست است كه ما به دولت روم باج و خراج بدهيم؟» 15 عيسی متوجهٔ نيرنگ ايشان شد و فرمود: «چرا میخواهيد مرا آزمايش كنيد. سكهای به من نشان دهيد تا بگويم.» 16 وقتی سكه را به او دادند، پرسيد: «عكس و اسم چه كسی روی اين سكه است؟» جواب دادند: «امپراتور روم.» 17 فرمود: «مال امپراتور را به امپراتور بدهيد، و مال خدا را به خدا!» جواب عيسی ايشان را حيران كرد. 18 سپس يک دسته ديگر به اسم صدوقیها كه منكر روز قيامت هستند، جلو آمدند و سؤال كرده، گفتند: 19 «استاد، موسی فرموده است هرگاه مردی بميرد و فرزندی نداشته باشد، برادرش همسر او را به زنی بگيرد تا صاحب اولاد شده، آنها را فرزندان و نسل برادر مردهٔ خود بداند. 20 اما هفت برادر بودند؛ اولی زنی گرفت و بیاولاد درگذشت. 21 پس دومی همسر او را به زنی گرفت، ولی او هم بیفرزند مرد. سومی هم او را گرفت و بیاولاد فوت كرد. 22 و به همين ترتيب، همهٔ برادرها مردند ولی هيچكدام صاحب فرزند نشدند. سرانجام آن زن نيز مرد. 23 حال، آنچه ما میخواهيم بدانيم اينست كه در روز قيامت، آن زن، همسر كدام يک از آن هفت برادر خواهد شد، چون هر هفت برادر او را به زنی گرفته بودند؟» 24 عيسی جواب داد: «شما چقدر گمراهيد، زيرا نه از كلام خدا چيزی میدانيد نه از قدرت خدا. 25 وقتی آن هفت برادر و آن زن در روز قيامت زنده شوند، ديگر ازدواج نخواهند كرد بلكه مانند فرشتگان خدا خواهند بود. 26 «ولی دربارهٔ روز قيامت و زنده شدن مردگان، مگر سرگذشت موسی و بوتهٔ سوزان را در كتاب تورات نخواندهايد؟ در آنجا خدا به موسی فرمود: من خدای ابراهيم، خدای اسحاق و خدای يعقوب هستم. 27 «در واقع خدا به موسی میگفت كه اين اشخاص با اينكه صدها سال از مرگشان میگذرد، ولی ايشان در نظر او زندهاند، و گرنه برای شخصی كه در قيد حيات نيست، لازم نيست بگويد من خدای او هستم. حالا میبينيد چقدر در اشتباهيد!» 28 يكی از علمای مذهبی كه آنجا ايستاده بود و به گفت و گوی ايشان گوش میداد، وقتی ديد عيسی چه جواب دندانشكنی به آنان داد، پرسيد: «از تمام احكام خدا، كدام از همه مهمتر است؟» 29 عيسی جواب داد: «آنكه میگويد: ای قوم اسرائيل گوش كن، تنها خدايی كه وجود دارد خداوند ماست. 30 و بايد او را با تمام قلب و جان و فكر و نيروی خود دوست بداری. 31 «دومين حكم مهم اين است: ديگران را به اندازهٔ خودت دوست داشته باش. «هيچ دستوری مهمتر از اين دو نيست.» 32 عالِم مذهبی در جواب عيسی گفت: «استاد، كاملاً درست فرموديد. فقط يک خدا وجود دارد و غير از او خدای ديگری نيست. 33 و من قبول دارم كه بايد او را با تمام قلب و فهم و قوتم دوست بدارم و ديگران را نيز به اندازهٔ خودم دوست بدارم. اين كار حتی از قربانی كردن حيوانات در خانهٔ خدا بسيار مهمتر است.» 34 عيسی كه ديد اين شخص متوجهٔ حقيقت شده است، فرمود: «تو از ملكوت خدا دور نيستی.» از آن پس، ديگر هيچكس جرأت نكرد از او چيزی بپرسد. 35 يک روز كه عيسی در خانهٔ خدا به مردم تعليم میداد، پرسيد: «چرا روحانیون شما میگويند كه مسيح بايد از نسل داوود باشد؟ 36 در حالی که داوود خودش، وقتی از روح خدا به او الهام شد، چنين گفت: خدا به خداوند من فرمود به دست راست من بنشين تا دشمنانت را زير پايت بيندازم. 37 داوود خودش مسيح را خداوند خود میخواند، پس چطور ممكن است مسيح، پسر او باشد؟» مردم از اين گونه سؤالات بسيار لذت میبردند و با شور و علاقهٔ فراوان به سخنان او گوش میدادند. 38 باز خطاب به مردم فرمود: «از اين روحانیون متظاهر دوری كنيد! ايشان در قباهای بلند خود احساس بزرگی میكنند و وقتی در بازار قدم میزنند دوست دارند همه در مقابلشان سر تعظيم فرود آورند. 39 دوست دارند در عبادتگاه در بهترين جایها بنشينند و در ضيافتها در صدر مجلس باشند. 40 ولی در همان حال، اموال خانهٔ بيوهزنان را تصاحب میكنند و بعد برای اينكه كسی متوجه كارهای كثيفشان نشود، در برابر چشم مردم نمازشان را طول میدهند. به همين خاطر خدا ايشان را به شديدترين وضع مجازات خواهد كرد.» 41 سپس عيسی به مكانی از خانهٔ خدا رفت كه در آنجا صندوق اعانات بود. او به مردمی كه پول خود را در صندوق میانداختند چشم دوخته بود. بعضی كه ثروتمند بودند مبلغ زيادی تقديم میكردند. 42 در آن ميان يک بيوهزن فقير هم آمد و دو سكهٔ كمارزش در صندوق انداخت. 43-44 عيسی شاگردان خود را فرا خواند و به ايشان فرمود: «آنچه اين بيوهزن فقير در صندوق انداخت، از تمام آنچه كه اين ثروتمندان هديه كردند، بيشتر بود. چون آنان جزئی از ثروت خود را به خدا دادند، ولی اين زن تمام دارايی خود را داد.» 

Persian Contemporary Bible TM
Copyright © 1995, 2005, 2018 by Biblica, Inc.
Used with permission. All rights reserved worldwide.

“Biblica”, “International Bible Society” and the Biblica Logo are trademarks registered in the United States Patent and Trademark Office by Biblica, Inc. Used with permission.