Dzieje Apostolskie 4,32

Słowo Życia

32 Wszystkich wierzących łączyło jedno serce i jedna myśl. Nikt nie uważał tego, co posiadał, za swoją wyłączną własność, ale każdy dzielił się wszystkim z innymi.

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)

32 A u rzeszy tych, którzy uwierzyli, było jedno serce i dusza i ani jeden nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.[1] (Mt 28,19; Dz 2,44; Dz 4,12; Dz 4,33; Dz 4,34; Dz 5,4; 1 Kor 3,3; Ef 4,28; Flp 1,27; Flp 2,2; 1 Tm 6,6; 1 P 3,8; 1 J 3,16)

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

32 Cała rzesza tych, którzy uwierzyli, miała jakby jedno serce i jedną duszę. Nikt też nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.