1Maskil[1] Asafa.[2] Słuchaj, mój ludu, mego Prawa, Skłońcie ucho[3] ku słowom moich ust! (2 Krl 17,7; 2 Krl 22,15; Ps 32,1; Ps 105,1; Ps 114,1; Ps 135,1; Ps 136,1; Jer 31,1)2Do przypowieści[4] otworzę moje usta, Sprawię, że trysną zagadki sprzed wieków – (Lb 23,7; Lb 23,18; Lb 24,3; Lb 24,15; Lb 24,21; Lb 24,23; Pwt 28,37; Job 13,12; Job 27,1; Job 29,1; Ps 49,5; Przyp 1,1; Przyp 1,6; Przyp 10,1; Przyp 25,1; Przyp 26,7; Przyp 26,9; Iz 14,4; Jer 24,9; Ez 17,2; Mi 2,4; Ha 2,6; Mt 13,35)3Tego, czego słuchaliśmy i co poznaliśmy,[5] O czym opowiadali nam nasi ojcowie, (1 J 1,1)4Nie zataimy przed ich synami! Przyszłemu pokoleniu opowiemy[6] o przejawach chwały JHWH i o Jego mocy, Oraz o cudach, których On dokonał. (Wj 12,26; Wj 13,14; Jan 1,1)5Utwierdził świadectwo[7] w Jakubie I ustanowił w Izraelu Prawo, Które nadał naszym ojcom, Aby w nie wprowadzali swoich synów, (Wj 10,2; Pwt 4,9; Pwt 6,20; Ps 25,10; Ps 93,5; Ps 132,12; Przyp 22,6)6Tak, aby je znało następne pokolenie, A synowie, którzy zostaną zrodzeni, Powstali i przekazali je swoim dzieciom, (Pwt 6,7)7Aby złożyli nadzieję[8] w Bogu I nie zapominali o Bożych dziełach, Ale strzegli Jego przykazań; (Pwt 4,9)8Żeby nie byli, jak ich ojcowie, Pokoleniem upartym i zbuntowanym, Pokoleniem niestałego serca,[9] Niewiernym Bogu w swoim duchu. (Pwt 32,5)9Synowie Efraima,[10] zbrojni łucznicy, Uciekli w dniu bitwy.[11]10Nie dotrzymali przymierza z Bogiem I odmówili postępowania według Jego Prawa.11Zapomnieli o Jego czynach I o cudach, które im ukazał.12Wobec ich ojców dokonał cudu W ziemi egipskiej, na polach Soanu.[12] (Wj 1,11; Wj 7,8; Lb 13,22; Iz 19,11; Iz 19,13; Iz 30,4; Ez 30,14)13Rozdzielił morze i ich przeprowadził, Ustawił wody niczym ścianę. (Wj 14,21)14Za dnia prowadził ich w obłoku, A całą noc w świetle ognia. (Wj 13,21; Ps 105,39)15Rozłupał skały na pustyni I dał im pić niczym z wielkich głębi.16Sprawił, że ze skały popłynęły strumienie I spłynęły niczym potoki wód. (Wj 17,6; Lb 20,11; Ps 105,41; 1 Kor 10,4)17Lecz oni wciąż mnożyli grzech wobec Niego, Buntując się przeciw Najwyższemu [jeszcze] na pustyni.18Poddawali Boga próbie w swoim sercu,[13] Domagając się pożywienia dla [pragnień] swojej duszy.[14] (Lb 11,4; Pwt 21,14; Pwt 23,25; Ps 35,25; Ps 105,22; Jer 34,16; 1 Kor 10,6)19Mówili przeciw Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na pustyni?20Owszem, uderzył w skałę, Trysnęły wody i popłynęły rzeki – Ale czy może dać również chleb? Czy przygotuje mięso swojemu ludowi?21Dlatego JHWH to usłyszał i rozgniewał się,[15] Ogień został rozniecony przeciw Jakubowi, Gniew wybuchł również przeciw Izraelowi, (Lb 11,1)22Ponieważ nie uwierzyli Bogu Ani nie zaufali Jego zbawieniu. (Rdz 15,6; Wj 4,31; Wj 14,31; Pwt 9,23; Ps 119,66)23Rozkazał więc obłokom w górze I otworzył bramy niebios.24Skropił ich manną, aby jedli, I dał im zboże niebios. (Wj 16,14; Wj 16,31; Lb 11,7; Pwt 8,3; Pwt 8,16; Joz 5,12; Neh 9,20; Jan 6,31; Jan 6,49; 1 Kor 10,3; Ap 2,17)25Człowiek jadł chleb anielski – Zesłał im na prowiant chleba w obfitości.26Wzbudził na niebie wiatr wschodni I swoją mocą sprowadził południowy.27Spuścił na nich mięso niczym pył, Ptactwo skrzydlate niczym piasek morski. (Wj 16,12)28Spadło ono w środku Jego obozu, Wokół Jego namiotów.29Jedli i nasycili się bardzo; I zaspokoił ich zachciankę.30Nie porzucili jednak swej zachcianki, Pomimo że pokarm wciąż jeszcze mieli w swych ustach,31Dlatego spadł na nich gniew Boga I dokonał zniszczenia między najtęższymi[16] spośród nich, I powalił młodzież Izraela. (Wj 16,12; Lb 11,31; Lb 16,1; Lb 16,31; 1 Kor 10,5)32Ale mimo tego wszystkiego nadal grzeszyli I nie uwierzyli Jego cudom.33Dlatego doprowadził do końca ich dni jak tchnienie,[17] A ich lata – w trwodze. (Lb 14,22; Jk 4,14)34Gdy ich zabijał, szukali Go, Nawracali się i pragnęli znaleźć Boga.35Przypominali sobie, że Bóg jest ich opoką, Że Bóg Najwyższy jest ich Odkupicielem. (Rdz 49,24; Pwt 32,4; Pwt 32,15; Pwt 32,18; Pwt 32,30; Pwt 32,31; Ps 18,3; Ps 18,32; Ps 18,47; Ps 19,15; Ps 28,1; Ps 42,10; Ps 62,3; Ps 62,7; Ps 89,27; Ps 92,16; Iz 44,8; Ha 1,12)36Schlebiali Mu ustami I okłamywali Go językiem, (Przyp 26,22)37Ich serce nie było szczere wobec Niego I nie byli wierni Jego przymierzu. (Dz 8,21)38Lecz On, miłosierny, przykrywał ich winę i nie zniszczył. Często powstrzymywał swój gniew i nie rozniecał swej zapalczywości.39Pamiętał, że są tylko ciałem, Duchem,[18] który wychodzi i nie wraca. (Rdz 6,3; Ps 103,14; Iz 40,6; Jk 4,14)40Ile razy buntowali się przeciw Niemu na pustyni I sprawiali Mu ból na pustkowiu! (Lb 14,22; Iz 63,10)41Wciąż na nowo poddawali Boga próbie I prowokowali Świętego Izraela.42Nie pamiętali Jego ręki – Dnia, w którym ich wyzwolił od ciemięzcy,43Kiedy to czynił w Egipcie swoje znaki I swoje cuda na polach Soanu,44Kiedy przemienił w krew ich potoki Oraz kanały – tak, że nie mogli pić. (Wj 7,17; Wj 7,24; Ps 105,29; Ap 16,4)45Zesłał na nich roje [owadów], które ich pożerały, I żaby, które ich niszczyły. (Wj 8,1; Wj 8,16; Wj 8,20; Ps 105,30; Ps 105,31)46Wydał chrząszczom ich plony I owoce ich trudu – szarańczy. (Wj 10,12; Ps 105,34; Jl 1,4)47Zniszczył gradem ich winnice, A ich sykomory szronem.48Wydał na pastwę gradu ich bydło, A ich stada – błyskawicom. (Wj 9,18; Ps 105,32)49Spuścił na nich żar swego gniewu, Złość, oburzenie i udrękę, Oddział złych aniołów.[19] (Wj 12,23)50Zrobił ścieżkę swojemu gniewowi, Nie ochronił od śmierci ich duszy, A ich życie wydał zarazie. (Wj 9,1; Wj 9,8)51Pobił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwociny męskiej tężyzny w namiotach Chama. (Rdz 10,6; Wj 12,29; Ps 105,23; Ps 105,27; Ps 105,36; Ps 106,22)52Następnie wyprowadził jak owce swój lud I prowadził jak stado po pustyni.53Prowadził ich bezpiecznie – i nie bali się, A ich wrogów przykryło morze! (Wj 14,24)54Wprowadził ich w swoje święte granice, Do góry, którą nabyła Jego prawa ręka. (Wj 15,17; Joz 3,17)55Wypędził przed nimi narody, Przydzielił im sznurem dziedzictwo I osadził w ich namiotach plemiona Izraela. (Joz 11,23; Ps 105,44)56Lecz oni prowokowali i lekceważyli Boga, Najwyższego, I nie przestrzegali Jego świadectw,57Raczej odstępowali i postępowali zdradliwie jak ich ojcowie; Zawiedli jak łuk z obwisłą [cięciwą].[20]58Drażnili Go swoimi wzgórzami i swoimi bożkami budzili Jego zazdrość. (Pwt 32,16; Pwt 32,21)59Bóg usłyszał to i rozgniewał się – I całkowicie odrzucił Izraela. (1 Sm 12,22; Ps 94,14; Jer 31,37; Rz 11,1)60Porzucił siedzibę w Szilo,[21] Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi. (Joz 18,1; 1 Sm 1,9; Jer 7,12; Jer 7,14; Jer 26,6; Jer 26,9)61Oddał w niewolę swą[22] siłę, Swą[23] wspaniałość w ręce nieprzyjaciela. (1 Sm 4,10)62Wydał swój lud na pastwę miecza I rozgniewał się na swoje dziedzictwo.63Jego młodzieńców pochłonął ogień, A jego dziewic nie podziwiano.[24]64Jego kapłani padli od miecza, A wdowy po nich ich nie opłakiwały. (1 Sm 4,11; 1 Sm 4,17)65Lecz Pan obudził się jakby ze snu, Niczym wojownik pokonany przez wino,[25] (Ps 7,7; Ps 35,23; Ps 44,24; Ps 59,5; Iz 42,13)66I uderzył na tył[26] swoich nieprzyjaciół, Ściągnął na nich wieczną hańbę. (1 Sm 5,6; 1 Sm 6,4)67Wzgardził namiotem Józefa I nie wybrał plemienia Efraima.68Wybrał natomiast plemię Judy I górę Syjon, którą pokochał.69Zbudował sobie świątynię niczym wysokość,[27] Niczym ziemię, którą posadowił na wieki. (Ps 132,13; Ps 148,1)70Wybrał też Dawida, swego sługę, Wziął go z zagrody dla owiec, (1 Sm 16,11; 2 Sm 6,21; 2 Sm 7,8; 1 Krl 8,16; 2 Krn 6,6)71Sprowadził go od [chodzenia] za karmiącymi, Aby pasł Jakuba, Jego lud, I Izraela, Jego dziedzictwo. (2 Sm 5,2)72I on pasł ich w prawości[28] swego serca, Przewodził im według zręczności swojej dłoni. (Joz 24,14; Sdz 9,16; Sdz 9,19; Job 1,1; Job 1,8; Job 2,3; Ps 101,2)