1Ten bowiem[1] Melchizedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego,[2] który wyszedł na spotkanie Abrahamowi powracającemu po rozgromieniu królów i pobłogosławił mu, (Hbr 5,1; Hbr 5,6; Hbr 5,10; Hbr 6,20; Hbr 7,2; Hbr 7,10; Hbr 7,11; Hbr 7,15; Hbr 7,17)2a któremu Abraham wydzielił dziesięcinę ze wszystkiego, [nosi imię], które po pierwsze znaczy król sprawiedliwości, a po drugie król Salemu, czyli król pokoju.3Bez ojca, bez matki, bez rodowodu,[3] nie mający początku dni ani końca życia – podobny Synowi Bożemu – pozostaje kapłanem na zawsze. (Mt 1,1; Mt 4,3; Łk 3,23; Hbr 1,12)4Zauważcie zatem, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał dziesięcinę z najlepszego łupu. (Hbr 10,21)5Wprawdzie i ci z synów Lewiego, którzy otrzymują urząd kapłański, mają nakaz – zgodnie z Prawem – pobierania dziesięciny od ludu, to jest od swoich braci, choć także wyszli z lędźwi Abrahama;6ten jednak, niepochodzący od nich, przyjął dziesięcinę od Abrahama i pobłogosławił mającego obietnicę. (Rz 4,13)7Bez żadnej zaś wątpliwości to, co mniejsze, jest błogosławione przez lepsze.8I tutaj dziesięciny przyjmują śmiertelni ludzie, a tam ten, o którym poświadczono, że żyje. (Ap 1,18)9I – jak można by powiedzieć – przez Abrahama również Lewi, który pobiera dziesięcinę, złożył dziesięcinę;10wciąż bowiem był w lędźwiach swego ojca, gdy Melchizedek wyszedł mu na spotkanie. (Hbr 5,6; Hbr 5,10; Hbr 6,20; Hbr 7,1; Hbr 7,11; Hbr 7,15; Hbr 7,17)
Kapłaństwo a Prawo
11Jeśli więc doskonałość[4] była za pośrednictwem kapłaństwa lewickiego[5] – a w oparciu o nie lud otrzymał Prawo – to jaka jeszcze była potrzeba ustanawiać innego kapłana, według porządku Melchizedeka, a nie ogłaszać według porządku Aarona?[6] (Mt 5,48; Mt 19,21; 2 Kor 13,11; Ef 4,13; Flp 3,15; Kol 1,28; 2 Tm 3,17; Hbr 5,6; Hbr 5,10; Hbr 6,20; Hbr 7,16; Hbr 7,17; Hbr 7,20; Hbr 7,24; Hbr 7,25; Hbr 7,26; Hbr 8,1; Hbr 8,6; Jk 1,4; Jk 2,22; 1 J 2,1)12Przy zmianie kapłaństwa z konieczności dochodzi przecież do zmiany Prawa.[7] (Rz 8,2; Rz 14,23; 1 Kor 11,1; Ga 5,16; Ef 4,30; 1 Tm 1,8; Hbr 7,11; Hbr 7,14; Hbr 8,7; Hbr 8,8; Hbr 8,13)13Ten zaś, o którym mowa, miał udział w innym plemieniu, z którego nikt nie trudnił się ołtarzem;14bo wiadomo, że nasz Pan pochodzi z Judy, z którego to plemienia o kapłanach Mojżesz nic nie powiedział. (Mt 2,6; Ap 5,5)15I jest to tym bardziej oczywiste, że na podobieństwo Melchizedeka ustanawiany jest inny kapłan, (Hbr 7,3)16który stał się [nim] nie według przykazania Prawa [dotyczącego] cielesnego [pochodzenia], ale mocą niezniszczalnego życia. (2 Tm 1,10)17Świadczy się bowiem o Nim: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka. (Hbr 5,6; Hbr 5,10; Hbr 6,20)18Z jednej więc strony dochodzi do unieważnienia wcześniej obowiązującego przykazania z powodu jego słabości i bezużyteczności – (Ga 4,9; Kol 2,14)19Prawo bowiem niczego nie udoskonaliło[8] – z drugiej zaś strony do wprowadzenia lepszej nadziei,[9] dzięki której zbliżamy się do Boga. (Rz 7,7; Rz 7,8; Rz 7,12; Rz 7,13; Rz 8,3; Ga 3,23; Ef 2,18; Kol 1,5; Kol 1,27; Hbr 4,14; Hbr 4,16; Hbr 6,18; Hbr 9,9; Hbr 10,1; Hbr 10,23)20I co więcej, [stało się to] nie bez złożenia przysięgi; o ile bowiem tamci zostawali kapłanami bez złożenia przysięgi,21o tyle Ten – ze złożeniem przysięgi ze strony Tego, który do Niego mówi: Przysiągł Pan i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki.[10] (Rz 11,29; Hbr 5,6; Hbr 5,10; Hbr 6,20; Hbr 7,17)22O tyle więc lepszego przymierza Jezus stał się poręczeniem. (Łk 22,20; Hbr 8,6; Hbr 8,8; Hbr 9,15; Hbr 12,24)23I podczas gdy liczni stają się kapłanami, ponieważ śmierć przeszkadza [im] trwać;24Ten, przez swoje trwanie na wieki, sprawuje kapłaństwo niezmienne. (Rz 6,9; Ap 1,18)25Dlatego też może na zawsze zbawić tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga, ponieważ zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi. (Rz 8,34; 1 Tm 2,5; Hbr 4,16; 1 J 2,1)26Taki właśnie potrzebny nam Arcykapłan: święty, niewinny, niesplamiony, odłączony od grzeszników i wywyższony ponad niebiosa; (Hbr 2,17; Hbr 3,1; Hbr 4,14; Hbr 4,15; Hbr 6,20; Hbr 8,1; Hbr 9,11; 1 P 2,22)27który nie ma potrzeby codziennie, jak arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a następnie [za grzechy] ludu; uczynił to bowiem raz na zawsze, gdy ofiarował siebie samego. (Hbr 5,3; Hbr 9,12; Hbr 9,14; Hbr 9,26; Hbr 9,28; Hbr 10,10)28Prawo bowiem ustanawia arcykapłanami ludzi mających słabości, lecz słowo przysięgi, złożonej po [nadaniu] Prawa – Syna uczynionego doskonałym na wieki. (Hbr 2,10; Hbr 5,1; Hbr 5,9)