4Taką zatem mamy ufność przez Chrystusa względem Boga. (Ef 3,12)5Nie że sami jesteśmy zdolni przedsięwziąć coś jakby z samych siebie, lecz nasza zdolność jest z Boga, (Mt 10,20; Jan 15,5; 1 Kor 15,10)6który też uzdolnił nas do bycia sługami nowego przymierza, nie litery, lecz Ducha, gdyż litera zabija, Duch zaś ożywia. (Jer 31,31; Jer 32,40; Łk 22,20; Jan 6,63; Rz 2,29; Rz 7,6; 1 Kor 11,25; 1 Kor 15,45; Ef 3,7; Kol 1,23; Kol 1,25; Hbr 8,8; Hbr 9,15)7Jeśli zaś posługa śmierci, wyryta literami na kamieniach, została zapoczątkowana w chwale, tak że synowie Izraela nie byli w stanie spojrzeć w twarz Mojżesza z powodu chwały jego twarzy – [chwały] przemijającej – (Wj 34,1; Wj 34,29; Pwt 10,1; Rz 7,9; Rz 7,11; Rz 7,13; 2 Kor 4,6)8czy w ten sposób tym bardziej posługa Ducha nie będzie w chwale? (Ga 3,2; Ga 3,5)9Jeśli bowiem w posłudze potępienia jest chwała, o wiele bardziej obfituje w chwałę posługa sprawiedliwości. (Pwt 27,26; Rz 1,17; Rz 3,20; Rz 3,21; Rz 5,13; Rz 5,17; Rz 5,19; Rz 5,20; Rz 5,21; Rz 7,7)10W tym względzie bowiem nie zostało obdarzone chwałą to, co zostało obdarzone chwałą – z powodu chwały przewyższającej. (Wj 34,29)11Jeśli bowiem to, co przemija, [rozpoczęło się] za sprawą chwały, tym bardziej jest w chwale to, co trwa.12Mając więc taką nadzieję, poczynamy sobie z wielką śmiałością, (2 Kor 7,4; Ef 6,19)13a nie tak, jak Mojżesz, który kładł zasłonę na swoją twarz, aby synowie Izraela nie patrzyli na koniec tego, co przemijające. (Wj 34,33)14Ale ich umysły przestały być wrażliwe. Gdyż aż do dnia dzisiejszego ta sama zasłona pozostaje przy czytaniu starego przymierza, nieodsłonięta, ponieważ usuwana jest w Chrystusie. (Iz 6,9; Mk 6,52; Rz 11,7; Rz 11,25; 2 Kor 4,4)15Tak jest aż do dzisiaj: ilekroć czytany jest Mojżesz, zasłona leży na ich sercu;16ilekroć zaś nawróci się do Pana,[1] zasłona zostaje usunięta. (Wj 34,34; Iz 25,7)17Pan natomiast jest Duchem; gdzie zaś Duch Pana, tam wolność. (Jan 7,39; Jan 8,32; Rz 8,2; Ga 5,1; Ga 5,13)18My wszyscy zaś, odsłoniętym obliczem odzwierciedlający chwałę Pana,[2] przeobrażamy się na obraz jej samej, z chwały w chwałę,[3] dokładnie tak jak od Pańskiego Ducha.[4] (Wj 16,7; Wj 24,17; Ps 27,4; Jan 1,14; Rz 12,2; 1 Kor 13,12; 1 Kor 15,49; 2 Kor 3,7; 2 Kor 4,4; 2 Kor 4,6; Kol 3,10; Hbr 1,3; Hbr 2,9; Hbr 2,10; 2 P 1,17)