1א Ach! Okrył w swym gniewie ciemną chmurą[1] Pan córkę Syjonu! Zrzucił z nieba na ziemię wspaniałość Izraela i nie pamiętał o podnóżku swoich stóp[2] w dniu swojego gniewu.2ב Pochłonął Pan, nie żałował żadnej siedziby[3] Jakuba. W swej porywczości zburzył twierdze córki judzkiej. Zrzucił na ziemię, sponiewierał[4] królestwo[5] i jego książąt.3ג Ściął w żarze swego gniewu wszelki róg Izraela.[6] Cofnął swoją prawicę sprzed oblicza wroga i zapłonął w Jakubie niczym płomień ognia pożerający wokoło.4ד Naciągnął swój łuk jak wróg. Postawił prawicę jak przeciwnik i wyciął wszystkie kosztowności oka[7] w namiocie córki Syjonu, rozlał jak ogień swą wściekłość.5ה Pan stał się jak wróg. Pochłonął Izraela. Pochłonął wszystkie jego pałace, zburzył umocnienia i pomnożył u córki Syjonu płacz i narzekanie.6ו Splądrował jak w ogrodzie[8] jego[9] szałas,[10] zrujnował miejsce jego spotkań. Sprawił, że zapomniano na Syjonie o święcie i szabacie – i odtrącił[11] w porywie swego gniewu[12] króla oraz kapłana.7ז Odrzucił Pan swój ołtarz, obrzydził sobie swą świątynię. Przekazał w rękę wroga mury jej pałaców – wydali głos w domu JHWH jak w dniu święta.8ח JHWH przeznaczył na zniszczenie mur córki Syjonu. Rozciągnął sznur, nie cofnął swej ręki przed pochłonięciem, sprawił, że płakał [w żałobie] wał obronny i mur – razem posłabły.[13]9ט Zapadły się w ziemię jej bramy. Zniszczył i połamał ich rygle. Jej król i książęta – u narodów. Nie ma już Prawa; również jej prorocy nie znajdą już widzenia u JHWH.10י Usiedli w milczeniu na ziemi starsi córki Syjonu. Wznieśli proch na swoje głowy, opasali się worami. Pochyliły do ziemi swą głowę dziewice Jerozolimy.11כ Wylane we łzach moje oczy, przewraca się w mym wnętrzu. Wylana na ziemię moja wątroba[14] – z powodu zagłady córki mego ludu. Omdlewa niemowlę i dziecko na ulicach miasta.12ל Mówiły do matek: Gdzie ziarno i wino? – gdy mdlały niczym przebite [mieczem] na ulicach miasta, gdy wylewały duszę na łono swych matek.13מ Co mam zaświadczyć[15] o tobie? Co przypomina ciebie, córko jerozolimska? Co równa się z tobą, a zlituję się nad tobą,[16] dziewico, córko Syjonu? Bo wielka jak morze[17] twa zagłada. Kto cię uzdrowi?[18]14נ Twoi prorocy wieszczyli ci puste [słowa] i mdłe [sprawy],[19] i nie obnażali twojej winy, by przywrócić ci powodzenie.[20] Wieszczyli raczej mowy marne[21] i przynęty do odstępstwa.[22]15ס Klaskali nad tobą w dłonie wszyscy przechodzący drogą. Gwizdali i potrząsali swą głową nad córką jerozolimską: Oto miasto, o którym mówili: Pełnia piękna! Radość dla całej ziemi!16פ Otworzyli nad tobą swoje usta wszyscy twoi wrogowie. Gwizdali i zgrzytali zębami; powiedzieli: Pochłonęliśmy! Ach! To jest dzień, na który czekaliśmy! Doczekaliśmy się! Zobaczyliśmy!17ע JHWH uczynił to, co zamyślał. Spełnił swą zapowiedź;[23] to, co ogłaszał od dni dawnych – zburzył i nie żałował! I cieszył się nad tobą wróg – wywyższył róg twoich nieprzyjaciół.[24]18צ Wołało[25] ich serce do Pana: [O,] Murze córki Syjonu! Spraw, niech płyną łzy jak potok, dniami i nocami. Nie dawaj sobie wytchnienia, niech twa źrenica nie spocznie.19ק Powstań, krzycz w nocy, na początku nocnych straży. Wylewaj jak wodę swe serce przed obliczem Pana. Wznieś do Niego swe dłonie za duszę swych niemowląt, omdlewających z głodu na rogu każdej ulicy.20ר Spójrz, JHWH, i przyjrzyj się: Z kim tak postąpiłeś? Czy kobiety mają jeść swój owoc,[26] wypieszczone dzieci?[27] Czy w świątyni Pana ma być zabijany kapłan i prorok?21ש Polegli w prochu[28] ulicy chłopiec oraz starzec; moje dziewice i moi młodzieńcy padli od miecza.[29] Zabiłeś [ich] w dniu swego gniewu – ściąłeś, nie pożałowałeś.22ת Zawołaj jak w dzień zgromadzenia – otaczają mnie lęki. I nie było w dniu gniewu JHWH uciekiniera ani ocalonego. Tych, których wychowałam[30] i wykarmiłam, zniszczył mój wróg.