Zapisz się darmowo

Marka 12

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 I zaczął mówić do nich w przypowieściach:[1] Pewien człowiek zasadził winnicę, otoczył ją murem,[2] wykuł zbiornik, wzniósł wieżę, wynajął ją rolnikom – i odjechał. (Mt 21,28; Mt 21,33; Mt 25,14; Mk 4,2; Mk 13,34; Łk 20,9) 2 W czasie [winobrania] posłał do rolników sługę, aby przyjął od rolników część z owoców winnicy. (Mt 23,37) 3 A oni wzięli go, ubiczowali i odesłali z niczym. 4 I znów posłał do nich innego sługę. Temu rozbili głowę i znieważyli go. 5 Posłał jeszcze innego; tego zabili – i wielu innych, których albo wychłostali, albo pozabijali. (Mt 23,37; Dz 7,52) 6 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna; posłał go do nich jako ostatniego, mówiąc: Mojego syna uszanują. (Mk 9,7; Hbr 1,1) 7 Rolnicy ci zaś powiedzieli sobie: To jest dziedzic, chodźmy, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze. 8 Chwycili go zatem, zabili i wyrzucili go poza winnicę. (Mk 8,31; Mk 9,31; Mk 10,34; Dz 2,23; Dz 3,15; Hbr 13,12) 9 Co więc uczyni pan winnicy? Przyjedzie i wygubi rolników, a winnicę odda innym. (Mt 25,19; Mk 13,2; Dz 13,46) 10 Czy nie czytaliście tego [fragmentu] Pisma: Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się głowicą naroża.[3] (Dz 4,11; 1 P 2,7) 11 Stało się to za sprawą Pana ito jest cudowne w naszych oczach.[4] 12 I starali się Go schwytać – ale bali się tłumu; zrozumieli bowiem, że przeciw nim wypowiedział tę przypowieść. Opuścili Go więc i odeszli. (Mt 22,22; Mk 11,18; Mk 11,32) 13 Posłali więc do Niego niektórych spośród faryzeuszów i herodianów,[5] aby schwytali Go za słowo.[6] (Mt 22,15; Mk 3,6; Mk 8,15; Łk 11,54; Łk 20,20) 14 Przyszli więc i mówią do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i nie zabiegasz o nikogo; nie masz bowiem względu na osobę,[7] ale w prawdzie nauczasz drogi Bożej; czy wolno płacić podatek[8] cesarzowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?[9] (Mt 17,25; Mk 2,14; Łk 2,1; Łk 3,1; Dz 13,10; Dz 18,25) 15 A On, świadom ich obłudy, powiedział do nich: Dlaczego poddajecie Mnie próbie? Przynieście Mi denara,[10] abym [go] obejrzał. (Mt 23,28; Mk 8,11; Mk 10,2; Łk 12,1) 16 Przynieśli zatem, a On ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? A oni Mu odpowiedzieli: Cesarza. 17 Wtedy Jezus im powiedział: Co cesarskie, oddajcie cesarzowi, a co Boże – Bogu. I byli Nim zadziwieni. (Mt 17,24; Mt 17,27; Rz 13,7) 18 Wtedy przyszli do Niego saduceusze,[11] którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go, mówiąc: (Mt 3,7; Mt 22,23; Łk 20,27; Dz 4,1; Dz 4,2; Dz 5,17; Dz 23,8; 1 Kor 15,12) 19 Nauczycielu! Mojżesz napisał nam, że jeśliby czyjś brat umarł i pozostawił żonę, a nie pozostawił dziecka, wówczas jego brat ma wziąć tę żonę i wzbudzić potomstwo[12] swojemu bratu. 20 [Otóż] było siedmiu braci; pierwszy pojął żonę, a umierając, nie pozostawił potomstwa. 21 Wtedy pojął ją drugi i umarł, nie pozostawiwszy potomstwa. Tak samo trzeci – 22 i siedmiu nie zostawiło potomstwa. W końcu, po wszystkich, zmarła także ta kobieta. 23 Przy zmartwychwstaniu, kiedy zmartwychwstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę. 24 Jezus im odpowiedział: Czy nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pism ani mocy Boga? (Rz 1,16; Ef 1,19; 2 Tm 3,15) 25 Bo gdy powstaną z martwych, nie będą się żenić ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie na niebiosach. (1 Kor 15,42; 1 Kor 15,52) 26 Co do umarłych natomiast, że zostaną wzbudzeni,[13] czy nie czytaliście w zwoju Mojżesza, jak to Bóg przy cierniowym krzaku wypowiedział do niego słowa: Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba? (Dz 7,30; Dz 7,32) 27 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, ale żywych. Bardzo błądzicie. 28 Wtedy podszedł jeden ze znawców Prawa,[14] który usłyszał, jak ze sobą rozprawiali, a gdy zobaczył, że trafnie im odpowiedział, zapytał Go: Które przykazanie jest pierwsze[15] ze wszystkich? (Mt 22,34; Mt 23,2; Łk 10,25; Dz 19,35) 29 Jezus odpowiedział: Pierwsze przykazanie jest takie: Słuchaj, Izraelu! Pan, nasz Bóg, jest Panem jedynym,[16] (1 Kor 8,4; 1 Tm 1,17; Jud 1,24) 30 będziesz więc kochał Pana, swojego Boga, z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całej swojej myśli i z całej swojej siły.[17] (Łk 10,27; 1 J 4,21) 31 A drugie jest takie: Będziesz kochał swojego bliźniego jak samego siebie.[18] Innego przykazania, większego od tych, nie ma. (Mt 19,19; Rz 13,8; 1 Kor 13,13; Ga 5,14; Jk 2,8) 32 I powiedział do Niego znawca Prawa: Wspaniale, Nauczycielu! Prawdę powiedziałeś, że jest jedynym[19] i poza Nim nie ma innego; (Łk 20,39) 33 i że kochać Go z całego serca i z całej myśli, i z całej siły, a bliźniego kochać jak samego siebie, znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary. (Hbr 10,8) 34 A Jezus, widząc, że on rozumnie odpowiedział, powiedział do niego: Niedaleko jesteś od Królestwa Bożego. I nikt nie ośmielał się Go już więcej pytać. (Mt 3,2; Mt 22,46; Mk 1,15; Łk 20,40) 35 Odpowiadając, Jezus powiedział, ucząc w świątyni: Jak znawcy Prawa mogą mówić, że Chrystus jest synem Dawida? (Mt 22,41; Mt 26,55; Mk 14,49; Łk 20,41) 36 Sam Dawid powiedział w Duchu Świętym:[20] Pan powiedział mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy! (Mt 22,44; Dz 2,34; 1 Kor 12,3; 1 Kor 15,25; Hbr 1,13) 37 Sam Dawid nazywa Go Panem, jak więc może On być jego synem? A liczny tłum chętnie Go słuchał. (Mk 6,20; Rz 1,3) 38 W swoim nauczaniu powiedział też: Strzeżcie się znawców Prawa, pragnących chodzenia w długich szatach, pozdrowień na rynkach, (Mt 23,1; Mk 2,6; Mk 4,2; Mk 12,28; Łk 11,37; Łk 20,45) 39 pierwszych krzeseł w synagogach i zaszczytnych miejsc na ucztach. (Łk 14,7) 40 Pożerają oni domy[21] wdów i dla pozoru długo się modlą; ci dostaną surowszy wyrok. (Jk 3,1) 41 Usiadłszy naprzeciw skarbony,[22] przyglądał się, jak tłum wrzuca do skarbony pieniądze,[23] a wielu bogatych dużo wrzucało. (Łk 21,1) 42 Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa leptony, czyli kodrantes.[24] (2 Kor 6,10; 2 Kor 8,2) 43 Wówczas przywołał swoich uczniów i powiedział im: Zapewniam was, ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy rzucający do skarbony. 44 Bo wszyscy wrzucili ze swojego nadmiaru, ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje[25] życie. (2 Kor 8,12) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).

Marka 12

Słowo Życia

od Biblica
1 Wtedy opowiedział im następującą przypowieść: —Pewien człowiek założył winnicę. Ogrodził ją murem, zbudował tłocznię i wieżę strażniczą, po czym wynajął ją rolnikom i wyjechał. 2 Gdy nastał czas zbiorów, wysłał jednego ze swoich ludzi, aby odebrał należną mu część plonów. 3 Lecz rolnicy pobili posłańca i odesłali go z pustymi rękami. 4 Właściciel wysłał więc innego pełnomocnika, lecz z nim postąpili podobnie, a nawet gorzej, raniąc go poważnie w głowę. 5 Kolejnego posłańca zabito, a i następnych spotkała śmierć lub pobicie. 6 W końcu pozostał mu tylko jego jedyny syn. Posłał go więc, sądząc, że przynajmniej jemu okażą szacunek. 7 Lecz rolnicy, widząc nadchodzącego syna, powiedzieli sobie: „To ten, który ma przejąć winnicę. Zabijmy go, a winnica będzie nasza!”. 8 Napadli go więc i zabili, a ciało wyrzucili poza winnicę. 9 Jak sądzicie, co zrobi właściciel, gdy się o tym dowie? Przyjdzie i ukarze wszystkich śmiercią, a winnicę da innym! 10 Przypomnijcie sobie następujące słowa z Pisma: „Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym, najważniejszym w całym budynku! 11 Dokonał tego Pan i jest to zdumiewające”. 12 Przywódcy zrozumieli, że to ich Jezus miał na myśli, opowiadając przypowieść o złych rolnikach. Dlatego chcieli Go natychmiast aresztować, ale obawiali się reakcji tłumu. Ostatecznie jednak zostawili Go i odeszli. 13 Chcąc sprowokować Jezusa do jakiejś niefortunnej wypowiedzi, wysłali do Niego faryzeuszy i zwolenników rodziny królewskiej. Potrzebny był im bowiem pretekst do oskarżenia Go. Gdy przybyli na miejsce, zapytali Jezusa: 14 —Nauczycielu! Wiemy, że nie boisz się mówić prawdy. Nie dostosowujesz się też do opinii ludzi ani do ich oczekiwań, lecz uczciwie nauczasz Bożych prawd. Powiedz nam więc, czy słusznie płacimy podatki Rzymowi, czy nie? 15 Jezus zdając sobie sprawę z ich podstępu, powiedział: —Chcecie Mnie pogrążyć?! Pokażcie Mi najpierw monetę! Chciałbym ją zobaczyć. 16 Gdy Mu ją podano, zapytał: —Czyją podobiznę i tytuł na niej widzicie? —Cezara—odpowiedzieli. 17 —Oddawajcie więc cezarowi to, co jego, a Bogu—co należy do Boga! Odpowiedź ta zupełnie ich zaskoczyła. 18 Wtedy przyszli do Jezusa saduceusze—przedstawiciele ugrupowania nauczającego, że nie będzie zmartwychwstania: 19 —Nauczycielu!—zwrócili się do Jezusa. —Prawo Mojżesza naucza: „Jeśli umrze mężczyzna, nie pozostawiając potomstwa, jego brat powinien ożenić się z wdową po zmarłym i mieć z nią potomstwo”. 20 Otóż żyło kiedyś siedmiu braci. Najstarszy z nich ożenił się, ale wkrótce zmarł, nie pozostawiając dzieci. 21 Wówczas z wdową ożenił się drugi brat, lecz i on wkrótce zmarł bezdzietnie. 22 Potem ożenił się z nią następny i kolejny—i wszyscy poumierali bezdzietnie. W końcu umarła także ta kobieta. 23 Jeśli rzeczywiście umarli zmartwychwstaną, to czyją będzie wtedy żoną, skoro wszyscy bracia się z nią ożenili? 24 —Cała trudność polega na tym—odparł Jezus—że nie znacie Pisma ani mocy Bożej. 25 Po zmartwychwstaniu więzy małżeńskie nie będą obowiązywać ani tych siedmiu braci, ani kobiety, bo wszyscy pod tym względem będą podobni do aniołów. 26 Jeśli zaś chodzi o samo zmartwychwstanie, to czy nigdy nie czytaliście historii o Mojżeszu i płonącym krzaku? Bóg powiedział wtedy: „Jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. 27 Przecież nie nazwałby siebie Bogiem tych, którzy już nie istnieją!! Jesteście w wielkim błędzie. 28 Pewien przywódca religijny przysłuchiwał się tej dyskusji i był pełen uznania dla odpowiedzi Jezusa. Zadał Mu więc kolejne pytanie: —Które z przykazań jest najważniejsze? 29 Jezus odpowiedział: —Najważniejsze jest to, które mówi: „Słuchaj, Izraelu! Twój Pan i Bóg jest jedynym Bogiem. 30 Kochaj Go całym sercem, całą duszą i całym umysłem—z całych swoich sił”. 31 I drugie, które brzmi: „Kochaj innych tak, jak kochasz samego siebie”. Te dwa przykazania są najważniejsze ze wszystkich. 32 —Masz rację—powiedział rozmówca. —Jest tylko jeden Bóg i nie ma innego. 33 I jestem przekonany, że kochanie Go całym sercem i umysłem, ze wszystkich sił, a innych ludzi tak, jak samego siebie, jest o wiele ważniejsze niż składanie ofiar na ołtarzu w świątyni. 34 —Jesteś blisko królestwa Bożego!—powiedział Jezus, widząc jego mądrość. I nikt więcej nie śmiał zadawać Mu pytań. 35 Później, w dalszym ciągu nauczając na terenie świątyni, Jezus zapytał ludzi: —Dlaczego wasi przywódcy religijni twierdzą, że Mesjasz ma pochodzić z rodu króla Dawida? 36 Przecież sam Dawid, a przez jego usta Duch Święty, powiedział: „Bóg rzekł do mojego Pana: Zasiądź po mojej prawej stronie, dopóki nie rzucę Ci pod nogi Twoich nieprzyjaciół”. 37 Skoro więc Dawid nazwał Go Panem—kontynuował Jezus—to jak Mesjasz może być jego potomkiem? Tłum ludzi słuchał tych nauk z wielkim zainteresowaniem. 38 Jezus przemawiał więc dalej: —Strzeżcie się przywódców religijnych! Oni lubią nosić wytworne szaty, oczekują wyrazów szacunku ze strony innych ludzi 39 oraz najlepszych miejsc w synagogach i na przyjęciach. 40 Bezwstydnie okradają biedne wdowy! Udają przy tym pobożnych i wygłaszają długie modlitwy, aby ukryć, kim są naprawdę. Tym większa spotka ich kara! 41 Jezus zbliżył się do skarbony świątynnej i usiadł, obserwując ludzi, którzy wrzucali tam pieniądze. I chociaż przychodzili bogaci ludzie i wrzucali duże sumy, On zwrócił uwagę na pewną wdowę. 42 Była biedna i wrzuciła tylko dwie małe monety. 43 Wtedy przywołał swoich uczniów i powiedział: —Zapewniam was: Ta biedna wdowa dała więcej niż wszyscy bogacze razem wzięci! 44 Oni bowiem wrzucili tylko część tego, co mieli w nadmiarze, ona zaś oddała wszystko, co miała na życie. 

Polish Living New Testament TM
(Słowo Życia TM)
Copyright © 1991, 2005, 2016 by Biblica, Inc.
Used with permission. All rights reserved worldwide.

“Biblica”, “International Bible Society” and the Biblica Logo are trademarks registered in the United States Patent and Trademark Office by Biblica, Inc. Used with permission.