Galatów 2

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny

Stosunek przywódców Kościoła do posługi Pawła

1 Potem, po czternastu latach, wraz z Barnabą znów udałem się do Jerozolimy, zabierając też z sobą Tytusa; (Dz 4,36; Dz 9,27; Dz 11,22; Dz 11,30; Dz 12,25; Dz 13,1; Dz 13,2; Dz 13,7; Dz 13,43; Dz 13,46; Dz 13,50; Dz 14,12; Dz 14,14; Dz 14,20; Dz 15,1; Dz 15,2; Dz 15,12; Dz 15,22; Dz 15,25; Dz 15,35; Dz 15,39; 1 Kor 9,6; 2 Kor 2,13; 2 Kor 7,6; 2 Kor 7,13; 2 Kor 7,14; 2 Kor 8,6; 2 Kor 8,16; 2 Kor 8,23; 2 Kor 12,18; Ga 2,13; Kol 4,10; 2 Tm 4,10; Tt 1,4; Tt 1,5) 

2 a udałem się tam w związku z objawieniem; przedstawiłem im ewangelię, którą głoszę wśród narodów, na osobności zaś znaczniejszym, aby się czasem nie okazało, że biegnę czy biegłem na próżno. (Dz 15,12; 1 Kor 9,24; 1 Kor 9,26; Ga 1,12; Ga 4,11; Ga 5,7; Flp 2,16; 1 Tes 3,5; Hbr 12,1) 

3 Ale nawet Tytusa, który był ze mną, jako Greka nie zmuszono do obrzezania, (Dz 16,3) 

4 pomimo fałszywych braci, wprowadzonych potajemnie, aby wyszpiegować naszą wolność, którą mamy w Chrystusie, żeby nas podbić w niewolę, (Dz 15,1; Dz 15,5; Dz 15,24; Rz 8,15; 2 Kor 11,26; Ga 1,7; Ga 2,20; Ga 4,9; Ga 5,1; Ga 5,13; Ga 5,16; 2 P 2,1) 

5 a którym ani na chwilę nie ustąpiliśmy poddańczo, aby prawda ewangelii przetrwała ze względu na was. (1 Kor 9,21; Ga 5,1) 

6 Ze strony zaś tych, którzy zdawali się coś znaczyć – czym oni byli wcześniej, nie robi mi to żadnej różnicy, Bóg nie ma względu na osobę – ci znaczniejsi zatem niczego mi dodać nie doradzili; (Dz 10,34; Rz 2,11; Ef 6,9; Kol 3,25; 1 P 1,17) 

7 raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona ewangelia [dla] nieobrzezania, tak jak Piotrowi [dla] obrzezania – (Mt 4,18; Mt 10,5; Mt 16,16; Dz 1,15; Dz 2,14; Dz 9,15; Dz 22,21; 1 Kor 9,17; Ga 1,16; 1 Tes 2,4; 1 Tm 1,11; Tt 1,3; 1 P 1,1) 

8 bo Ten, który działał w Piotrze w apostolstwie między obrzezanymi, działał i we mnie wśród narodów – (Dz 15,12) 

9 i gdy poznali daną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy uchodzą za filary, podali mi i Barnabie prawicę [na znak] wspólnoty, abyśmy [szli] do narodów, a oni do obrzezanych; (Mt 4,21; Dz 3,1; Dz 4,19; Rz 1,5; 1 Kor 15,10; Ga 1,15; Ga 1,18; Ga 1,19; Flp 2,1; 1 Tm 3,15; 1 J 1,3; 1 J 1,7; Ap 3,12) 

10 abyśmy tylko pamiętali o ubogich, co też pilnie starałem się wykonać. (Mt 26,11; Dz 11,29; Dz 24,17; Rz 12,13; Rz 15,26; 1 Kor 16,1; 2 Kor 9,1; 2 Kor 9,12) 

Wystąpienie Pawła w obronie ewangelii łaski i wiary

11 A gdy Kefas przyszedł do Antiochii, w twarz mu się przeciwstawiłem, bo też był winny. (Dz 11,19; Dz 13,1; Dz 15,30; Dz 15,35; Ga 1,18) 

12 Zanim bowiem przyszli niektórzy od Jakuba, jadał razem z poganami; a gdy przyszli, zaczął [od nich] stronić i odcinać się z obawy przed tymi z obrzezania. (Dz 10,28; Dz 11,3; Dz 15,1) 

13 W tym obłudnym postępowaniu dołączyli do niego i inni Żydzi; Barnaba również dał się wciągnąć w ich obłudę. (Dz 4,36) 

14 Ale gdy zauważyłem, że nie idą prawidłowo, zgodnie z prawdą ewangelii, powiedziałem do Kefasa wobec wszystkich: Jeśli ty, będąc Żydem, żyjesz po pogańsku, a nie po żydowsku, jak chcesz zmusić pogan do życia po żydowsku? (Ga 1,18; 1 Tm 5,20; Hbr 12,13) 

15 My jesteśmy Żydami z natury, a nie grzesznikami z pogan, (Dz 22,3; Flp 3,5) 

16 przekonani jednak, że człowiek jest usprawiedliwiany nie z uczynków Prawa, a tylko przez wiarę Jezusa Chrystusa, i my w Chrystusa Jezusa uwierzyliśmy, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków Prawa, gdyż z uczynków Prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało. (Dz 13,38; Dz 13,39; Rz 1,1; Rz 3,20; Rz 3,22; Rz 3,26; Rz 3,28; Rz 4,5; Rz 5,1; Rz 6,1; Rz 9,30; Ga 2,20; Ga 3,11; Ga 3,22; Ef 2,8; Flp 3,9) 

17 Jeśli zaś szukając dostąpienia usprawiedliwienia w Chrystusie, i my sami okazaliśmy się grzesznikami, to czy Chrystus jest na usługach grzechu? W żadnym razie. (Rz 3,24) 

18 Bo jeśli znów odbudowuję to, co zburzyłem, stwierdzam o sobie, że jestem przestępcą. 

19 Ja bowiem przez Prawo umarłem dla Prawa, abym żył dla Boga. (Rz 7,6; Ef 2,1; 1 Tes 5,10) 

20 Wraz z Chrystusem jestem ukrzyżowany, żyję zaś już nie ja, żyje we mnie Chrystus; teraz zaś, żyjąc w ciele, żyję w wierze w Syna Bożego, który mnie pokochał i wydał za mnie samego siebie. (Rz 6,6; Rz 8,10; Ga 1,4; Ga 3,22; Ga 3,26; Ga 6,14; 1 Tm 2,6; Tt 2,14; 1 J 3,16) 

21 Nie lekceważę łaski Bożej; bo jeśli sprawiedliwość jest przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo. (Rz 9,31; Ga 3,21; Ga 5,4; 1 P 2,24; 1 P 3,18) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).

Galatów 2

Słowo Życia

od Biblica

Paweł uznany przez apostołów

1 Dopiero po czternastu latach powtórnie udałem się do Jerozolimy, tym razem z Barnabą. Zabraliśmy też ze sobą Tytusa. 

2 Poszedłem tam ze względu na wyraźny nakaz Boga. Będąc na miejscu, przedstawiłem tamtejszym wierzącym dobrą nowinę, którą głoszę poganom. Wcześniej jednak spotkałem się z ich przywódcami, nie chciałem bowiem, aby moja wcześniejsza lub obecna praca poszła na marne. 

3 Ostatecznie uznano, że Tytus, który przybył ze mną, nie musi poddawać się obrzędowi obrzezania, chociaż był z pochodzenia poganinem. 

Kontrowersje dotyczące żydowskich nakazów

4 Kwestia ta w ogóle nie zostałaby poruszona, gdyby nie kilku ludzi, którzy podszyli się pod wierzących. Wślizgnęli się oni na nasze spotkanie, aby zobaczyć, jak korzystamy z wolności, którą otrzymaliśmy od Jezusa Chrystusa. Chcieli bowiem nakłonić nas do przestrzegania nakazów judaizmu. 

5 W niczym jednak nie ustąpiliśmy im. Chcieliśmy bowiem zachować dla was prawdę dobrej nowiny. 

6 Wspomniani wcześniej przywódcy z Jerozolimy nie nałożyli na nas żadnych dodatkowych obowiązków. A trzeba dodać, że cieszą się oni ogromnym autorytetem. Jednak dla mnie pozycja człowieka ani jego przeszłość nie jest istotna—Bóg przecież traktuje wszystkich ludzi jednakowo. 

7 Nie nałożono więc na nas dodatkowych ciężarów, a wręcz przeciwnie! Przywódcy ci stwierdzili, że podobnie jak Piotrowi powierzono głoszenie dobrej nowiny wśród Żydów, tak mi powierzono głoszenie jej wśród pogan. 

8 A sprawcą tego wszystkiego jest Bóg, który najpierw posłał Piotra—do Żydów, a potem mnie—do pogan. 

9 Tak więc Jakub, Piotr i Jan, uważani za filary kościoła, potwierdzili, że Bóg zlecił mi tę szczególną misję. Dlatego podali mi i Barnabie dłoń na znak jedności. Odtąd my nadal mieliśmy głosić dobrą nowinę wśród pogan, a oni—wśród Żydów. 

10 Przypomnieli nam jedynie o potrzebie pomocy biednym, starałem się więc pamiętać o tym w mojej służbie. 

Paweł przeciwstawia się Piotrowi

11 Gdy jednak Piotr odwiedził pewnego dnia Antiochię, otwarcie mu się sprzeciwiłem, ponieważ na to zasłużył. 

12 Spożywał bowiem posiłek razem z wierzącymi pochodzenia pogańskiego, ale gdy nagle przybyli żydowscy wierzący, przysłani przez Jakuba, Piotr przerwał posiłek i odsunął się od nich. Bał się bowiem, że żydowscy wierzący zobaczą, że—jedząc z poganami—łamie Prawo Mojżesza. Przybysze uważali je bowiem za wiążące. 

13 Widząc to, inni wierzący Żydzi, zastani przy tym posiłku, zaczęli naśladować obłudę Piotra, tak że w końcu dał się w to wciągnąć nawet Barnaba. 

14 Stwierdziwszy, że nie postępują zgodnie z prawdą dobrej nowiny, powiedziałem Piotrowi przy wszystkich: „Jesteś Żydem, ale będąc wśród pogan nie przestrzegasz żydowskich praw. Jak więc możesz narzucać je poganom? 

15 Od urodzenia jesteśmy Żydami, a nie poganami, którzy nie przestrzegają Prawa Mojżesza. 

16 Wiemy jednak, że Bóg uniewinnia nie tych, którzy przestrzegają Prawa, ale tych, którzy wierzą Jezusowi Chrystusowi. Dlatego uwierzyliśmy Mu, pragnąc zostać uniewinnieni przez Boga. Nie mogliśmy bowiem osiągnąć tego dzięki przestrzeganiu Prawa. Na tej podstawie bowiem nikt nigdy nie zostanie uniewinniony ze swoich grzechów. 

17 Dlatego właśnie zabiegaliśmy o uniewinnienie dzięki Chrystusowi. W ten sposób przyznaliśmy, że my również jesteśmy grzesznikami i potrzebujemy ratunku. Czy to jednak znaczy, że Chrystus nakłonił nas do grzechu? Absolutnie nie! 

18 To ja sam czynię siebie przestępcą, na nowo stawiając coś, co wcześniej zburzyłem. 

19 Ale to właśnie dzięki Prawu przestałem istnieć dla Prawa, a żyję dla Boga. Razem z Chrystusem zostałem bowiem przybity do krzyża. 

20 Sam nie kieruję już swoim życiem, lecz Chrystus żyje we mnie i prowadzi mnie. Teraz żyję bowiem wierząc Synowi Bożemu, który ukochał mnie i oddał za mnie życie. 

21 I nigdy nie zrezygnuję z łaski Boga! Jeśli ktoś twierdzi, że dzięki przestrzeganiu Prawa można zostać uniewinnionym przez Boga, to w takim razie po co umarł Chrystus?”. 

Polish Living New Testament TM
(Słowo Życia TM)
Copyright © 1991, 2005, 2016 by Biblica, Inc.
Used with permission. All rights reserved worldwide.

“Biblica”, “International Bible Society” and the Biblica Logo are trademarks registered in the United States Patent and Trademark Office by Biblica, Inc. Used with permission.