Zapisz się darmowo

Dzieje Apostolskie 16

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 Dotarł też do Derbe i do Listry. A oto był tam pewien uczeń, imieniem Tymoteusz, syn kobiety Żydówki, wierzącej, ojca zaś Greka,[1] (Dz 3,1; Dz 14,6; Dz 17,14; Dz 18,5; Dz 19,22; Dz 20,4; Rz 16,21; 1 Kor 4,17; 1 Tes 3,2; 1 Tm 1,2; 1 Tm 1,18; 2 Tm 1,5; 2 Tm 3,15; Hbr 13,23) 2 któremu bracia z Listry i Ikonium wystawili dobre świadectwo. (Dz 22,12; Rz 1,8; Flp 2,19) 3 Paweł postanowił zabrać go z sobą, dlatego wziął go i obrzezał ze względu na Żydów, którzy przebywali w tych okolicach; wszyscy bowiem byli świadomi, że jego ojciec był Grekiem. (1 Kor 9,20; Ga 2,3) 4 A gdy przechodzili przez miasta, przekazywali im do przestrzegania postanowienia powzięte przez apostołów i starszych w Jerozolimie. (Dz 15,23; Dz 21,25) 5 Zgromadzenia zatem rzeczywiście utwierdzały się w wierze i z każdym dniem rosły w liczbę. (Dz 2,42; Dz 2,47; Dz 5,14; Dz 6,7; Dz 9,31; Dz 14,22) 6 I przeszli przez frygijską[2] i galacką[3] krainę, powstrzymani przez Ducha Świętego od głoszenia Słowa w Azji. (Dz 13,2; Dz 13,4; Dz 18,23) 7 A gdy podeszli do Mizji,[4] próbowali udać się do Bitynii,[5] lecz Duch Jezusa nie pozwolił im, (Rz 8,9; Ga 4,6; Flp 1,19; 1 P 1,11) 8 a zatem po przejściu obok Mizji doszli do Troady.[6] (Dz 20,5; 2 Kor 2,12; 2 Tm 4,13) 9 Paweł zaś oglądał w nocy widzenie: jakiś Macedończyk stał i prosił go: Przepraw się do Macedonii i pomóż nam. (Dz 9,12; Dz 10,3; Dz 10,17; Dz 18,9; Dz 19,21; Rz 15,26; 2 Kor 2,13) 10 Zaraz po tym widzeniu staraliśmy się wyruszyć do Macedonii, dochodząc wspólnie do wniosku, że Bóg nas wezwał, abyśmy im głosili ewangelię. (Dz 26,19) 11 Odbiliśmy zatem z Troady i skierowaliśmy się na Samotrakę,[7] następnego dnia do Neapolu,[8] 12 a stamtąd do Filippi,[9] które jest miastem pierwszego okręgu Macedonii,[10] kolonią [rzymską]. W tym mieście zatrzymaliśmy się na kilka dni. (Flp 1,1; 1 Tes 2,2) 13 A w dzień szabatu wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie, jak sądziliśmy, było miejsce modlitwy;[11] tam usiedliśmy i rozmawialiśmy z kobietami, które się zeszły. (Dz 13,14) 14 Przysłuchiwała się też temu pewna bogobojna kobieta, imieniem Lidia,[12] sprzedawczyni purpury z miasta Tiatyry,[13] której Pan otworzył serce, aby przyjmowała to, co mówił Paweł. (Łk 24,45; Dz 13,43; Ap 2,18) 15 A gdy została ochrzczona, wraz ze swoim domem, poprosiła: Skoro uznaliście, że jestem wierząca[14] w Panu, wstąpcie i zamieszkajcie w moim domu – i wymogła to na nas. (Dz 11,14; Dz 16,31; Dz 16,33; Dz 18,8) 16 I stało się, że gdy szliśmy na modlitwę, spotkała nas pewna młoda służąca,[15] mająca ducha wieszczego,[16] która swoim wróżeniem przynosiła duży zysk swoim panom. (Mk 1,34; Dz 19,24) 17 Ta, idąc blisko za Pawłem i za nami, krzyczała, mówiąc: Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego! Oni głoszą wam drogę zbawienia! (Mk 1,24; Mk 1,34; Mk 5,7; Łk 4,34; Łk 4,41) 18 A to czyniła przez wiele dni. Zmęczony zaś Paweł zwrócił się do ducha i powiedział: Rozkazuję ci w imieniu Jezusa Chrystusa, żebyś z niej wyszedł. I w tej godzinie wyszedł. (Mt 17,18; Mk 1,25; Mk 16,17) 19 A gdy jej panowie spostrzegli, że nadzieja ich zysku odeszła, schwytali Pawła i Sylasa, zawlekli ich na rynek przed przełożonych, (Dz 8,3; Dz 15,22; Dz 17,6; Dz 18,12; Dz 19,25; Dz 21,30) 20 wprowadzili ich przed pretorów[17] i powiedzieli: Ci oto ludzie bardzo niepokoją nasze miasto, będąc Żydami,[18] (Mt 10,18; Dz 17,6; Dz 18,2) 21 i głoszą zwyczaje, których nie wolno nam, jako Rzymianom,[19] przyjmować ani zachowywać. (Dz 16,37) 22 Wraz z nimi wystąpił też przeciw nim tłum, a pretorzy zdarli z nich szaty i kazali wychłostać. (2 Kor 11,25; 1 Tes 2,2) 23 A gdy im zadali wiele razów, wrzucili ich do więzienia i nakazali stróżowi więziennemu, aby ich bacznie strzegł. (Łk 21,12; Dz 12,4) 24 Ten, po otrzymaniu takiego rozkazu, wtrącił ich do wewnętrznego lochu i ich nogi zakuł w dyby. 25 A około północy Paweł i Sylas, modląc się, śpiewali hymny Bogu, więźniowie zaś przysłuchiwali się im. (2 Kor 6,10) 26 Nagle powstało wielkie trzęsienie ziemi, tak że zachwiały się fundamenty więzienia; natychmiast też otworzyły się wszystkie drzwi i rozwiązały się więzy wszystkich. (Dz 4,31; Dz 5,19; Dz 12,10; Ap 11,19) 27 A gdy stróż więzienny został zbudzony[20] i zobaczył otwarte drzwi więzienia, dobył miecza i chciał się zabić,[21] sądząc, że więźniowie uciekli. (Dz 12,18) 28 Lecz Paweł głośno zawołał: Nie czyń sobie nic złego, bo wszyscy tu jesteśmy. 29 Wtedy poprosił o światło, wskoczył do środka i zdjęty przerażeniem, przypadł do Pawła i Sylasa, 30 a gdy ich wyprowadził na zewnątrz, zapytał: Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony? (Łk 3,10; Łk 3,12; Łk 3,14; Dz 2,37; Dz 22,10) 31 Oni zaś odpowiedzieli: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom. (Mk 16,16; Dz 2,21; Dz 4,12; Dz 13,39; Dz 15,11; Rz 10,13; 1 J 5,10) 32 I opowiedzieli mu Słowo Pana – [jemu] oraz wszystkim, którzy byli w jego domu. 33 Wtedy wziął ich w tej godzinie, w nocy, obmył od ran, i zaraz został ochrzczony on sam i wszyscy jego [domownicy]. (Dz 2,38; Dz 8,12; Dz 10,47; Dz 16,15; Dz 18,8) 34 Wprowadził ich też do swojego domu, zastawił stół i wraz z całym domem cieszył się, że uwierzył Bogu. (Łk 1,47; Łk 5,29; 1 P 1,6; 1 P 1,8) 35 A gdy nastał dzień, posłali pretorzy siepaczy z poleceniem: Zwolnij tych ludzi. 36 Stróż więzienny z kolei oznajmił te słowa Pawłowi: Pretorzy przysłali polecenie, że macie być zwolnieni; teraz zatem wyjdźcie i idźcie w pokoju. 37 Paweł jednak powiedział do nich: Wychłostali nas, ludzi będących Rzymianami,[22] publicznie bez sądu, wrzucili nas do więzienia; a teraz potajemnie nas wypędzają? O, nie! Niech tu sami przyjdą i nas wyprowadzą. (Dz 22,25) 38 Siepacze donieśli pretorom te słowa. A ci, gdy usłyszeli, że są Rzymianami, przestraszyli się. (Dz 22,29) 39 Przybyli więc, przeprosili ich, wyprowadzili i prosili, aby odeszli z miasta. (Mt 8,34; Mk 5,17; Łk 8,37) 40 Po wyjściu więc z więzienia, wstąpili do Lidii, a gdy zobaczyli braci, dodali im otuchy i odeszli. (Dz 16,2; Dz 16,14; Dz 17,10) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).

Dzieje Apostolskie 16

Słowo Życia

od Biblica
1 Najpierw udał się do Derbe i Listry. Spotkał tam pewnego ucznia imieniem Tymoteusz, będącego synem Żydówki, która uwierzyła w Jezusa, oraz ojca poganina. 2 Wierzący z Listry i Ikonium wydawali mu dobrą opinię. 3 Paweł zaproponował mu więc, aby przyłączył się niego w podróży. Najpierw jednak poddał go obrzędowi obrzezania—ze względu na Żydów zamieszkujących te okolice. Wszyscy bowiem wiedzieli, że jego ojciec był poganinem. 4 Odwiedzając miasta, zachęcali wierzących do przestrzegania postanowień apostołów i starszych z Jerozolimy. 5 A kościoły z dnia na dzień wzrastały liczebnie i coraz bardziej wierzyły Panu. 6 Następnie podróżowali przez Frygię i Galację, gdyż tym razem Duch Święty nie pozwolił im nauczać w Azji. 7 Szli wzdłuż granicy Myzji i chcieli skierować się do prowincji zwanej Bitynią, lecz Duch Jezusa znowu na to nie pozwolił. 8 Poszli więc przez Myzję do Troady. 9 W nocy Paweł miał widzenie. Ujrzał Macedończyka, który stał i błagał: „Przybądź do Macedonii i pomóż nam!”. 10 To sprawiło, że postanowiliśmy udać się do Macedonii. Uznaliśmy bowiem, że to sam Bóg posyła nas, abyśmy głosili tam dobrą nowinę. 11 Z Troady popłynęliśmy prosto do Samotraki, a następnego dnia—do Neapolis. 12 W końcu dotarliśmy do Filippi, miasta będącego stolicą tej części Macedonii i rzymską kolonią. Tam zatrzymaliśmy się na kilka dni. 13 W szabat udaliśmy się za miasto, nad rzekę, gdzie—jak sądziliśmy—ludzie zbierają się na modlitwę. Usiedliśmy i rozmawialiśmy z zebranymi tam kobietami. 14 Przysłuchiwała się nam niejaka Lidia z Tiatyry, która handlowała purpurą. Znała już Boga, a Pan sprawił, że chętnie słuchała tego, o czym mówił Paweł. 15 Została ochrzczona razem ze swoimi domownikami, a potem zaprosiła nas do siebie. —Jeśli wierzycie w moją wierność Panu—powiedziała—przyjdźcie i zamieszkajcie w moim domu. Zgodziliśmy się więc i zatrzymaliśmy się u niej. 16 Pewnego dnia, w drodze na miejsce modlitwy, natknęliśmy się na niewolnicę, opanowaną przez demona. Przynosiła ona swoim właścicielom niezłe dochody, bo przepowiadała przyszłość. 17 Szła za Pawłem i za nami, krzycząc: —Ci ludzie to słudzy Najwyższego Boga! Oni głoszą wam drogę do zbawienia! 18 Powtarzało się to przez wiele dni. W końcu Paweł, zmęczony tą sytuacją, odwrócił się i rzekł do demona: —W imieniu Jezusa Chrystusa rozkazuję ci: Wyjdź z niej! Wówczas demon natychmiast ją opuścił. 19 Gdy jednak właściciele niewolnicy zobaczyli, że przepadła ich nadzieja na dalsze dochody, schwytali Pawła oraz Sylasa i zaciągnęli ich na rynek, do władz miasta. 20 Następnie postawili ich przed sędziami i powiedzieli: —Ci ludzie zakłócają porządek publiczny w naszym mieście! 21 Są Żydami i propagują styl życia, którego nam, Rzymianom, nie wolno przyjmować! 22 Cały tłum zwrócił się wtedy przeciwko Pawłowi i Sylasowi, a sędziowie nakazali zedrzeć z nich ubranie i ubiczować ich. 23 Gdy już im wymierzono karę, wtrącili ich do więzienia, a strażnikowi nakazali dobrze ich strzec. 24 Słysząc taki rozkaz, strażnik umieścił ich w celi mieszczącej się w środku budynku, a ich nogi zakuł w dyby. 25 Około północy Paweł i Sylas wielbili Boga modlitwą i pieśniami, a wszyscy współwięźniowie przysłuchiwali się im. 26 Nagle powstało tak wielkie trzęsienie ziemi, że zadrżały fundamenty więzienia. Wszystkie drzwi same się otworzyły, a kajdany wszystkich więźniów rozerwały się. 27 Obudziło to również strażnika. Gdy zobaczył otwarte bramy, uznał, że więźniowie uciekli, i z przerażenia chwycił miecz, aby się zabić. 28 Wtedy Paweł głośno zawołał: —Nie rób sobie krzywdy! Wszyscy tu jesteśmy! 29 Strażnik zażądał światła i drżąc ze strachu padł do nóg Pawła i Sylasa. 30 Wyprowadził ich z celi na zewnątrz i zapytał: —Panowie! Co mam robić, żeby osiągnąć zbawienie? 31 —Uwierz w Jezusa jako Pana—odpowiedzieli—a będziesz zbawiony ty i cały twój dom. 32 I przedstawili jemu i wszystkim jego domownikom dobrą nowinę. 33 Zaraz też strażnik zaprosił ich do siebie i opatrzył rany po biczowaniu, a następnie dał się ochrzcić wraz z całą rodziną. 34 Następnie ugościł ich w swoim domu, razem ze wszystkimi ciesząc się z tego, że uwierzył Bogu. 35 Następnego dnia sędziowie wysłali do strażnika żołnierzy z rozkazem: —Uwolnij tych ludzi! 36 —Sędziowie wydali rozkaz, żeby was uwolnić—powiedział strażnik do Pawła. —Idźcie więc w pokoju. 37 —O nie!—zaprotestował Paweł. —Nie zważając na to, że jesteśmy rzymskimi obywatelami, bez wyroku kazali nas ubiczować i wtrącić do więzienia. A teraz ukradkiem próbują się nas pozbyć? Niech sami przyjdą i nas uwolnią. 38 Żołnierze przekazali tę odpowiedź sędziom. Ci zaś przestraszyli się, słysząc, że apostołowie mają rzymskie obywatelstwo. 39 Przyszli więc osobiście i prosili ich o opuszczenie więzienia, a następnie błagali ich, aby wyjechali z miasta. 40 Paweł i Sylas, po wyjściu z więzienia, udali się jednak do domu Lidii. Spotkali się tam z wierzącymi, dodali im otuchy i dopiero wtedy opuścili miasto. 

Polish Living New Testament TM
(Słowo Życia TM)
Copyright © 1991, 2005, 2016 by Biblica, Inc.
Used with permission. All rights reserved worldwide.

“Biblica”, “International Bible Society” and the Biblica Logo are trademarks registered in the United States Patent and Trademark Office by Biblica, Inc. Used with permission.