1Wiemy przecież, że gdy runie doczesny dom, którym jest nasze ciało, otrzymamy od Boga nowe mieszkanie w niebie, które nie będzie zbudowane przez ludzi.2Obecne ciało sprawia nam wiele trudności, dlatego tęsknimy za tym nowym ciałem w niebie.3Nie będziemy bowiem bezcielesnymi duchami, ale otrzymamy nowe ciała.4Chociaż trudno nam żyć w naszych obecnych ciałach, to nie chcielibyśmy umrzeć i rozstać się z nimi. Wolelibyśmy, aby zostały one od razu zastąpione przez te nowe ciała niebiańskie.5Pamiętajcie, że to Bóg jest Tym, który to wszystko dla nas przygotował, a jako gwarancję już teraz dał nam Ducha Świętego.6Dlatego możemy być pewni, że da nam to, co przygotował. Teraz bowiem, żyjąc w naszych śmiertelnych ciałach, nie jesteśmy jeszcze w naszym prawdziwym domu—u Pana.7Idziemy więc przez życie kierując się wiarą, a nie tym, co widzimy.8Wiedząc o tym wszystkim, nie boimy się śmierci i wolelibyśmy już pożegnać nasze ciała i odejść do Pana.9Zawsze pragniemy też czynić to, co Mu się podoba—niezależnie od tego, czy jeszcze żyjemy w tych ciałach, czy nie.10Wszyscy bowiem staniemy przed sądem Chrystusa. I każdy otrzyma wtedy to, na co zasłużył dobrymi lub złymi czynami, dokonanymi w ziemskim ciele.
Misja pojednania
11Wiemy, że Bóg oczekuje respektu, dlatego zachęcamy ludzi do przyjęcia dobrej nowiny. Bóg wie, dlaczego to czynimy, a mamy nadzieję, że nasze intencje są jasne także dla was i że nie budzą waszych zastrzeżeń.12Nie chcemy zabiegać o waszą przychylność. Pragniemy jedynie, abyście mogli być z nas dumni i byście mieli argument przeciwko tym, którzy szczycą się sprawami powierzchownymi, a nie zwracają uwagi na stan swojego serca.13Jeśli postępujemy jak szaleńcy, robimy to dla Boga. A jeśli zachowujemy rozsądek, czynimy to ze względu na was.14Jesteśmy bowiem owładnięci miłością Chrystusa i twierdzimy, że skoro On jeden umarł za wszystkich, to znaczy, że wszyscy poumierali.15Taka bowiem jest prawda: Jezus umarł za wszystkich, aby ci, którzy dzięki Niemu żyją, odtąd żyli już nie dla siebie, ale dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.16Dlatego my nie patrzymy już na nikogo z ludzkiego punktu widzenia. A nawet jeśli poznaliśmy Chrystusa jako człowieka, to już w ten sposób na Niego nie patrzymy.17Jeśli ktoś bowiem uwierzył Chrystusowi, jest zupełnie nową istotą. To, co było kiedyś, minęło. Teraz zaczęło się coś zupełnie nowego.18A wszystko to pochodzi od Boga, który dzięki Chrystusowi pojednał nas ze sobą i—co więcej—powierzył nam misję jednania z Nim innych ludzi.19Bóg przez Chrystusa pojednał bowiem ze sobą świat, nie wypominając ludziom ich grzechów, nam zaś polecił przekazywać innym wieść o tym pojednaniu.20Mając więc za sobą autorytet Chrystusa, jesteśmy wysłannikami samego Boga, który przez nas przemawia do ludzi. Dlatego w imieniu Chrystusa błagamy: Pojednajcie się z Bogiem!21Chrystus nigdy nie zgrzeszył, ale Bóg obciążył Go karą za nasze grzechy, abyśmy dzięki Niemu mogli zostać uniewinnieni przez Boga.
1For we know that if the tent that is our earthly home is destroyed, we have a building from God, a house not made with hands, eternal in the heavens. (Mk 14,58; 2 Kor 4,7; 2 P 1,13)2For in this tent we groan, longing to put on our heavenly dwelling, (Rz 8,23; 1 Kor 15,53)3if indeed by putting it on[1] we may not be found naked.4For while we are still in this tent, we groan, being burdened—not that we would be unclothed, but that we would be further clothed, so that what is mortal may be swallowed up by life. (1 Kor 15,54)5He who has prepared us for this very thing is God, who has given us the Spirit as a guarantee. (Rz 8,23; 2 Kor 1,22)6So we are always of good courage. We know that while we are at home in the body we are away from the Lord, (Hbr 11,13)7for we walk by faith, not by sight. (Jan 20,29; 1 Kor 13,12; 2 Kor 4,18)8Yes, we are of good courage, and we would rather be away from the body and at home with the Lord. (Flp 1,23)9So whether we are at home or away, we make it our aim to please him. (Kol 1,10; 1 Tes 4,1)10For we must all appear before the judgment seat of Christ, so that each one may receive what is due for what he has done in the body, whether good or evil. (Ps 62,12; Mt 25,31; Dz 10,42; Rz 14,10)
The Ministry of Reconciliation
11Therefore, knowing the fear of the Lord, we persuade others. But what we are is known to God, and I hope it is known also to your conscience. (Job 31,23; Dz 9,31; 2 Kor 4,2; Hbr 10,31; Jud 1,23)12We are not commending ourselves to you again but giving you cause to boast about us, so that you may be able to answer those who boast about outward appearance and not about what is in the heart. (2 Kor 1,14; 2 Kor 3,1)13For if we are beside ourselves, it is for God; if we are in our right mind, it is for you. (2 Kor 11,1; 2 Kor 11,16; 2 Kor 12,6; 2 Kor 12,11)14For the love of Christ controls us, because we have concluded this: that one has died for all, therefore all have died; (Dz 18,5; Rz 5,15)15and he died for all, that those who live might no longer live for themselves but for him who for their sake died and was raised. (Rz 6,11; Rz 14,7; 2 Kor 12,10)16From now on, therefore, we regard no one according to the flesh. Even though we once regarded Christ according to the flesh, we regard him thus no longer. (Ga 2,6; Flp 3,7; Kol 2,11; 1 Tm 5,21)17Therefore, if anyone is in Christ, he is a new creation.[2] The old has passed away; behold, the new has come. (Iz 43,18; Iz 65,17; Jan 3,3; Rz 6,4; Rz 16,7; 2 Kor 12,2; Ga 1,22; Ef 2,15; Ef 4,24; Hbr 8,13; Ap 21,5)18All this is from God, who through Christ reconciled us to himself and gave us the ministry of reconciliation; (Rz 5,10; Rz 5,11; Kol 1,20; 1 J 2,2)19that is, in Christ God was reconciling[3] the world to himself, not counting their trespasses against them, and entrusting to us the message of reconciliation. (Ps 32,2; Rz 4,8; 2 Kor 5,18)20Therefore, we are ambassadors for Christ, God making his appeal through us. We implore you on behalf of Christ, be reconciled to God. (Ml 2,7; 2 Kor 6,1; Ga 4,14; Ef 6,20)21For our sake he made him to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God. (Rz 1,17; Rz 4,25; Rz 8,3; 1 Kor 1,30; Ga 3,13; 1 P 2,22)