Jakobus 3 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

O odpowiedzialności nauczycieli i o grzechach języka

1 Nauczycielami zostawajcie* nieliczni, bracia moi, wiedząc, że otrzymamy surowszy wyrok. 2 Często bowiem potykamy się wszyscy. Kto nie potyka się w słowie, ten jest człowiekiem doskonałym, zdolnym opanowywać całe ciało. 3 Jeśli zaś koniom wkładamy w pyski wędzidła, aby nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. 4 Oto i okręty, choć są tak wielkie i gnane przez silne wiatry, kierowane są przez maleńki ster, dokąd zechce wola sternika. 5 Tak samo i język jest małym członkiem, a pyszni się wielkim. Oto jak wielki las podpala tak mały ogień! 6 I język jest ogniem. Świat nieprawości to język umieszczony wśród naszych członków; plami [on] całe ciało i rozpala cykl* życia,* [sam] rozpalony przez Gehennę.* 7 Bo wszelki rodzaj* [dzikich] zwierząt i ptaków, i płazów, i stworzeń morskich ujarzmiany jest i został ujarzmiony przez rodzaj ludzki. 8 Nikt z ludzi natomiast nie jest w stanie ujarzmić języka, krnąbrnego zła, pełnego śmiercionośnego jadu. 9 Nim sławimy Pana i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na Boże podobieństwo; 10 z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Nie trzeba, bracia moi, aby tak się działo. 11 Czy źródło z tego samego otworu wydaje słodycz i gorycz? 12 Czy figowiec, bracia moi, może rodzić oliwki, a winorośl figi? Tak też słone nie może uczynić wody słodką.

O prawdziwej mądrości

13 Kto mądry* i uczony między wami? Niech dokaże ze szlachetnego postępowania* czynów swoich w łagodności mądrości.* 14 Jeśli jednak macie w waszych sercach gorzką zazdrość* i samolubstwo, nie chwalcie się i nie kłamcie wbrew prawdzie. 15 Nie jest to mądrość zstępująca z góry, lecz ziemska, zmysłowa, demoniczna. 16 Bo gdzie zazdrość i samolubstwo, tam zamieszanie* i wszelki zły czyn.* 17 Mądrość z góry natomiast jest przede wszystkim czysta, następnie pokojowo usposobiona, uprzejma, dająca się przekonać, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, niestronnicza, nieobłudna. 18 A owoc sprawiedliwości zasiewany jest w pokoju tym, którzy pokój czynią.*