Offenbarung 10 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

1 I zobaczyłem innego potężnego anioła* zstępującego z nieba, odzianego w obłok. Nad swoją głową miał tęczę,* jego twarz była jak słońce, a jego nogi jak słupy ognia; 2 a w swojej ręce miał rozwinięty mały zwój.* I postawił swoją prawą nogę na morzu, lewą* zaś na ziemi. 3 I zawołał głosem donośnym, jak [gdy] ryczy lew. A gdy zawołał, swoim głosem przemówiło siedem gromów. 4 A gdy przemówiło [tych] siedem gromów, zamierzałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to [wszystko], co powiedziało tych siedem gromów, i nie spisuj tego. 5 Anioł zaś, którego widziałem stojącego na morzu i na ziemi, podniósł swoją prawą rękę ku niebu 6 i poprzysiągł na Tego, który żyje na wieki wieków, który stworzył niebo oraz to, co w nim, ziemię oraz to, co na niej, i morze oraz to, co w nim, że nie będzie już więcej czasu, 7 ale w dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał trąbić, dopełniona zostanie tajemnica Boża,* jak to ogłosił swoim sługom, prorokom. 8 A głos, który usłyszałem z nieba, znowu odezwał się do mnie i powiedział: Idź, weź rozwinięty zwój, który jest w ręce anioła stojącego na morzu i na lądzie. 9 Poszedłem więc do anioła i powiedziałem mu, aby dał mi ten mały zwój. Wtedy on powiedział mi: Weź i zjedz go; będzie gorzki w twoim żołądku, ale w twoich ustach będzie słodki niczym miód. 10 Wziąłem zatem mały zwój z ręki anioła i zjadłem go; i był w moich ustach słodki jak miód, a gdy go zjadłem, zrobiło mi się gorzko na żołądku.* 11 I powiedzieli mi: Trzeba ci znów prorokować o ludach, narodach, językach i wielu królach.