1.Korinther 14 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Dar języków na tle daru prorokowania

1 Zabiegajcie o miłość, [gorąco] pragnijcie duchowych [darów],* a najbardziej tego, aby prorokować. 2 Bo kto mówi językiem, mówi nie do ludzi, lecz do Boga; nikt bowiem nie rozumie,* gdyż w Duchu wypowiada tajemnice.* 3 Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi dla zbudowania, zachęty i pociechy. 4 Kto mówi językiem, buduje siebie; a kto prorokuje, buduje zgromadzenie.* 5 Pragnę, abyście wy wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali; gdyż ten, kto prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami, chyba żeby wykładał, aby zgromadzenie doznało zbudowania. 6 A teraz, bracia, jeśli przyszedłbym do was, mówiąc językami, na co bym wam się przydał, gdybym wam nie przemówił czy to w objawieniu, czy w poznaniu, czy w proroctwie, czy w pouczeniu? 7 Podobnie przedmioty martwe, które wydają dźwięk, jak flet czy cytra: gdyby nie wydawały różnych dźwięków, jak można by rozpoznać, co grają na flecie, a co na cytrze? 8 Również jeśliby trąba wydała dźwięk niewyraźny, kto przygotowywałby się do bitwy? 9 Tak i wy, jeśli za pomocą języka zrozumiałego nie wydacie słowa, jak da się rozpoznać, co zostało powiedziane? Będziecie raczej mówić w powietrze. 10 Na świecie jest niewątpliwie tak wiele różnego rodzaju dźwięków i nic nie jest bez dźwięku; 11 gdybym więc nie poznał znaczenia dźwięku,* byłbym dla tego, który mówi, cudzoziemcem, a ten, który mówi, byłby cudzoziemcem dla mnie. 12 Podobnie i wy, ponieważ jesteście zapaleńcami* duchowych [darów], szukajcie [darów] dla zbudowania zgromadzenia, abyście [w takie] obfitowali. 13 W tym celu, kto mówi językiem, niech się modli, aby wykładał. 14 Jeśli bowiem modlę się językiem, mój duch się modli, rozum mój natomiast pozostaje bezowocny. 15 Co zatem pozostaje? Będę modlił się duchem, ale także będę modlił się rozumem; będę śpiewał duchem, ale także będę śpiewał rozumem.* 16 Bo jeśli błogosławisz w duchu, to w jaki sposób zajmujący miejsce* nie obeznanego* powie „Amen” przy twoim dziękczynieniu, skoro nie rozumie, co mówisz? 17 Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie buduje. 18 Dziękuję Bogu, że mówię językami więcej niż wy wszyscy, 19 ale w zgromadzeniu wolę powiedzieć pięć słów moim rozumem, aby też innych pouczyć, niż dziesiątki tysięcy słów językiem. 20 Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale w złem zachowujcie się jak niemowlęta – w myśleniu bądźcie dojrzali.* 21 W Prawie jest napisane: Przez ludzi obcego języka oraz obcych warg przemówię do tego ludu, ale i tak Mnie nie usłuchają – mówi Pan. 22 Języki zatem są na znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących,* a proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących. 23 Jeśli więc schodzi się całe zgromadzenie i wszyscy mówią językami, a wejdą nie obeznani albo niewierzący, to czy nie powiedzą, że szalejecie? 24 Jeśli natomiast wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący albo nie obeznany, to rozpoznawany* przez wszystkich, badany przez wszystkich, 25 z tajnikami swego serca wychodzącymi na jaw* – tak padnie na twarz, odda pokłon Bogu i oznajmi: Rzeczywiście Bóg jest pośród was.

Sprawa porządku na zgromadzeniach

26 Co zatem, bracia? Gdy się schodzicie, każdy [coś ma]: ma psalm, ma pouczenie, ma objawienie, ma język, ma przekład – wszystko niech się dzieje dla zbudowania. 27 Jeśli ktoś mówi językiem, niech [to czyni] po dwóch lub najwyżej trzech, i z osobna, a jeden niech przekłada; 28 jeśli natomiast nie ma tłumacza, niech w zgromadzeniu zamilknie, niech mówi sobie i Bogu. 29 Prorocy niech mówią dwaj lub trzej, a inni niech rozsądzają;* 30 jeśli zaś kolejnemu siedzącemu zostało dane objawienie, poprzedni niech zamilknie. 31 Możecie bowiem pojedynczo wszyscy prorokować, aby wszyscy mogli się uczyć i wszyscy doznać zachęty. 32 A duchy proroków* poddają się* prorokom, 33 gdyż [Bóg] nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju. Jak we wszystkich zgromadzeniach świętych, 34 kobiety niech w zgromadzeniach milczą, gdyż nie pozwala się im mówić;* lecz niech będą poddane, jak i Prawo mówi. 35 Jeśli natomiast chcą się czegoś nauczyć, niech pytają w domu swoich własnych mężów; gdyż w zgromadzeniu nie przystoi kobiecie mówić.* 36 Czy od was Słowo Boga wyszło albo czy tylko do was samych dotarło? 37 Jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo [człowiekiem] duchowym, niech zauważy, że to, co wam piszę, jest przykazaniem Pana; 38 a jeśli ktoś [tego] nie uznaje, nie jest uznany. 39 Tak więc, bracia moi, gorąco pragnijcie prorokować i językami mówić nie przeszkadzajcie; 40 a wszystko niech się dzieje godnie i według porządku.