1I stało się Słowo JHWH do Jonasza,[1] syna Amitaja,[2] tej treści: (2 Krl 14,25)2Wstań, idź[3] do Niniwy,[4] tego wielkiego miasta,[5] i wołaj przeciwko[6] niemu,[7] gdyż ich zło wzniosło się przed moje oblicze.[8] (Rdz 6,13; Rdz 10,8; Rdz 10,11; Iz 65,6; Jer 2,22; Lm 1,22; Jon 3,3)3Lecz Jonasz wstał,[9] aby uciec do Tarszisz[10] sprzed oblicza[11] JHWH. Zszedł zatem do Jafy,[12] znalazł okręt płynący do Tarszisz, uiścił jego opłatę i zszedł na niego, aby udać się z nimi do Tarszisz sprzed oblicza JHWH. (Rdz 13,9; Rdz 24,51; Rdz 34,10; Rdz 43,33; Joz 19,46; 2 Krn 2,15; 2 Krn 9,21; 2 Krn 14,6; 2 Krn 20,36; 2 Krn 20,37; Ezd 3,7; Ps 72,10; Iz 23,6; Iz 23,10; Iz 66,19; Jer 10,9; Jer 40,4; Ez 27,12; Ez 38,13; Jon 4,2)4Jednak JHWH zrzucił wielki wiatr na morze,[13] powstał wielki sztorm na morzu i okręt liczył się z rozbiciem.[14]5I przestraszyli się żeglarze, każdy zawołał do swojego boga; wrzucili też do morza sprzęty,[15] które były na okręcie, aby odciążyć go od nich. A Jonasz zszedł na tyły[16] statku,[17] położył się i twardo zasnął. (Rdz 49,13; Wj 26,22; Wj 26,27; Wj 36,27; Wj 36,32; Sdz 19,1; Sdz 19,18; 1 Sm 17,22; 1 Sm 24,4; 1 Krl 6,16; 1 Krl 10,21; 2 Krl 17,29; 2 Krl 19,23; 1 Krn 15,16; Ps 48,3; Ps 128,3; Iz 14,13; Iz 14,15; Iz 18,2; Iz 37,24; Jer 22,7; Ez 32,23; Ez 38,6; Ez 38,15; Ez 39,2; Ez 46,19; Am 6,10)6Wtedy podszedł do niego dowódca załogi[18] i powiedział do niego: Co tobie, że tak twardo śpisz? Wstań, wołaj do swojego Boga! Może Bóg pomyśli[19] o nas i nie zginiemy. (Job 12,5; Ps 40,18)7I powiedzieli każdy do swego bliźniego: Chodźmy, rzućmy losy, aby się dowiedzieć, kto jest powodem, że spotkało nas to zło![20] Rzucili więc losy i los padł na Jonasza. (Lb 26,55; Joz 7,14; Joz 14,2; Joz 18,6; 1 Sm 10,20; 1 Sm 14,41; Przyp 16,33; Jon 1,2; Jon 1,8; Jon 3,8; Jon 3,10; Jon 4,1; Jon 4,2; Dz 1,26)8Wtedy zapytali go: Powiedzże nam, kto jest powodem, że spotkało nas to zło? Jaki jest twój zawód? Skąd pochodzisz? Gdzie twój kraj? I z któregoś ty ludu?9I odpowiedział im: Jestem Hebrajczykiem, czczę[21] ja JHWH, Boga niebios,[22] który uczynił morze i ląd. (Rdz 1,9; Rdz 40,15; Wj 1,19; 1 Sm 4,6; Ezd 1,2; Neh 2,20; Dn 2,37)10Wtedy ogarnął tych ludzi wielki strach i powiedzieli do niego: Co ty zrobiłeś?! Bo dowiedzieli się ci ludzie, że ucieka on sprzed oblicza JHWH, gdyż im to powiedział.11Powiedzieli mu też: Co mamy z tobą zrobić, aby morze uspokoiło się i odstąpiło od nas, bo morze coraz bardziej szaleje?[23]12Wtedy powiedział do nich: Weźcie mnie i wrzućcie do morza, a morze uspokoi się i odstąpi od was, gdyż ja wiem,[24] że z mojego powodu jest ten wielki sztorm nad wami.13Lecz ci mężczyźni wiosłowali, aby wrócić na ląd, nie byli jednak w stanie, gdyż morze coraz bardziej szalało.14Wówczas zawołali do JHWH i powiedzieli: Ach, JHWH! Niech nie zginiemy przez duszę tego człowieka i nie wkładaj na nas krwi niewinnej, gdyż Ty, JHWH, tak, jak ci się spodobało, uczyniłeś.[25] (Ps 115,3; Ps 135,6; Jer 26,15)15Wzięli więc Jonasza i wrzucili go do morza; wówczas morze przestało się burzyć.16I ogarnął tych ludzi wielki lęk przed JHWH, dlatego przygotowali dla JHWH ofiarę[26] i złożyli śluby.[27] (Ps 61,6; Ps 76,12)