Zapisz się darmowo

Dzieje Apostolskie 26

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

od Ewangeliczny Instytut Biblijny
1 Agryppa zaś zwrócił się do Pawła: Pozwala ci się mówić o sobie. Wówczas Paweł wyciągnął rękę i zaczął się bronić: (Dz 24,10; Dz 25,8) 2 Uważam się za szczęśliwego, królu Agryppo, że mogę dziś wobec ciebie bronić się w związku ze wszystkim, o co jestem oskarżany przez Żydów, (Dz 25,16; Dz 26,7) 3 szczególnie że jesteś znawcą wszystkich zwyczajów, jak też spornych zagadnień Żydów. Dlatego proszę, wysłuchaj mnie cierpliwie. (Dz 6,14; Dz 25,19) 4 A zatem moją drogę życia, która od młodości, od początku toczyła się pośród mojego narodu, a też w Jerozolimie, znają wszyscy Żydzi; (Dz 24,17; Dz 28,19; Ga 1,13) 5 od dawna wiedzą – gdyby chcieli poświadczyć – że żyłem według najsurowszego stronnictwa naszej religii jako faryzeusz. (Dz 15,5; Dz 23,6) 6 A teraz stoję sądzony z powodu nadziei związanej z daną przez Boga naszym ojcom obietnicy, (Dz 23,6; Dz 24,15; Dz 28,20) 7 której spełnienia spodziewa się dostąpić naszych dwanaście pokoleń, gdy nocą i dniem z wytrwałością odprawia służbę,[1] i z powodu której to nadziei jestem oskarżany przez Żydów, królu. (Mt 19,28; Łk 2,25; Łk 2,37; Dz 26,2; Jk 1,1) 8 Dlaczego uważane jest przez was za niewiarygodne, że Bóg wzbudza umarłych? (Dz 2,24; Rz 4,17; 1 Kor 15,12; Hbr 11,19) 9 Ja sam też uważałem, że należy gwałtownie wystąpić przeciw imieniu Jezusa z Nazaretu, (Dz 22,8; 1 Tm 1,13) 10 co też zrobiłem w Jerozolimie, gdzie wielu spośród świętych ja w więzieniach zamknąłem, gdy od arcykapłanów otrzymałem władzę,[2] a przy skazywaniu ich na śmierć – rzucałem kamyk przeciw.[3] (Dz 8,1; Dz 8,3; Dz 9,14; Dz 22,4; Dz 22,19; Dz 22,20; 1 Kor 7,7; Ap 2,17) 11 Często karząc ich po wszystkich synagogach, zmuszałem do bluźnierstwa, szalejąc aż nadto, prześladowałem ich nawet w obcych miastach. (Dz 22,5) 12 W związku z tym właśnie, udając się do Damaszku z pełnomocnictwem i poleceniem arcykapłanów, (Dz 9,3; Dz 22,6) 13 w środku dnia, na drodze, zobaczyłem, królu, światło z nieba, przewyższające jasność słońca, które zewsząd oświeciło mnie oraz tych, którzy szli ze mną. 14 A gdy wszyscy upadliśmy na ziemię, usłyszałem głos, który mówił do mnie w dialekcie hebrajskim: Saulu, Saulu, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci przeciw ościeniowi wierzgać.[4] (Dz 21,40; Dz 22,2) 15 A ja zapytałem: Kto jesteś, Panie? A Pan odpowiedział: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. 16 Ale powstań i stań na swoich nogach, na to bowiem ci się ukazałem, by z góry wybrać cię na podwładnego i świadka tego, w czym Mnie zobaczyłeś, i tego, w czym ci się ukażę. (Dz 1,8; Dz 22,14; Dz 22,15) 17 Wyrwę cię od tego ludu i od narodów, do których Ja cię posyłam, (Dz 9,15; Rz 10,15; Rz 11,13) 18 aby otworzyć ich oczy, odwrócić od ciemności do światła i od władzy szatana do Boga, aby otrzymali oni odpuszczenie grzechów oraz dział wśród uświęconych przez wiarę we Mnie. (Łk 1,79; Łk 4,18; Łk 24,47; Dz 5,31; Dz 20,32; Dz 26,23; Ef 1,11; Ef 1,18; Ef 2,2; Ef 5,8; Kol 1,12; Kol 1,13; 1 P 2,9; 1 J 2,8; 1 J 2,11) 19 Dlatego też, królu Agryppo, nie byłem nieposłuszny temu widzeniu z nieba, 20 ale najpierw tym w Damaszku, następnie w Jerozolimie, potem na całym obszarze Judei i wśród narodów głosiłem, aby się opamiętali, zwrócili do Boga i spełniali uczynki godne opamiętania. (Mt 3,2; Mt 3,5; Mt 3,8; Mt 4,17; Łk 13,3; Łk 24,47; Dz 1,8; Dz 2,38; Dz 3,19; Dz 9,19; Dz 9,26; Dz 13,46; Dz 14,15; Dz 17,30; Dz 22,17; Rz 2,4; 1 Tes 1,9; 2 P 3,9; Ap 2,16; Ap 3,3) 21 Z tych powodów Żydzi schwytali mnie, gdy byłem w świątyni, i usiłowali zamordować. (Dz 21,30; Dz 21,31) 22 Ponieważ jednak doznałem pomocy od Boga aż do dnia dzisiejszego, ostałem się i świadczę zarówno małemu, jak i wielkiemu, nie mówiąc nic oprócz tego, co powiedzieli prorocy, że ma się stać, oraz Mojżesz, (Łk 24,27; Łk 24,44; Dz 2,40; Dz 28,23; Hbr 13,6) 23 że Chrystus będzie cierpiał, że jako pierwszy ze zmartwychwstania umarłych ma głosić światło zarówno ludowi, jak i narodom. (Łk 24,26; Łk 24,46; Dz 3,18; Dz 26,18; 1 Kor 15,20) 24 A gdy on to mówił w swojej obronie, Festus zawołał donośnym głosem: Szalejesz, Pawle! Wielka uczoność przywodzi cię do szaleństwa. (Mk 3,21; 1 Kor 4,10) 25 Paweł na to: Nie szaleję, najdostojniejszy Festusie, lecz wypowiadam słowa prawdy i rozsądku. (2 Kor 6,7; 2 Kor 7,14) 26 Wie bowiem o tych sprawach król, do którego też z ufną odwagą mówię, gdyż jestem przekonany, że nic z tych rzeczy nie umknęło jego uwadze, bo też nie dokonało się to w jakimś zakątku. 27 Czy wierzysz, królu Agryppo, prorokom? Wiem, że wierzysz. 28 A na to Agryppa do Pawła: Wkrótce mnie przekonasz, by zrobić chrześcijanina.[5] (Dz 11,26; 1 P 4,16) 29 A Paweł: Chciałbym, by Bóg sprawił, aby – zaraz czy później – nie tylko ty, ale i wszyscy, którzy mnie dziś słuchają, stali się tacy, jak ja jestem, oprócz tych więzów. (1 Kor 7,7) 30 Wtedy powstał król, namiestnik, Berenike oraz ci, którzy z nimi siedzieli, 31 a gdy się oddalili, rozmawiali między sobą: Człowiek ten nie robi nic, co by zasługiwało na śmierć lub więzienie. (Dz 23,29; Dz 25,25) 32 Agryppa zaś powiedział do Festusa: Człowiek ten mógłby być zwolniony, gdyby nie odwołał się do cesarza. (Dz 25,11; Dz 28,19) 

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny ©
2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).