6I zobaczyłem innego anioła, jak leciał środkiem nieba. Miał on ewangelię wieczną,[8] aby ją głosić mieszkańcom ziemi i każdemu narodowi, plemieniu, językowi i ludowi. (Mt 24,14; Ap 8,13; Ap 13,5; Ap 13,8)7Wołał on donośnym głosem: Zacznijcie bać się Boga i oddajcie Mu chwałę, gdyż nadeszła godzina Jego sądu, i pokłońcie się Temu, który uczynił niebo i ziemię, morze i źródła wód. (Mt 4,10; Mt 25,31; Dz 4,24; Dz 10,42; Dz 14,15; Dz 17,31; Rz 15,6; 2 Tm 4,1; Ap 4,11; Ap 10,6; Ap 11,13; Ap 11,18; Ap 15,4)8A inny anioł, drugi,[9] szedł za nim, mówiąc: Upadł, upadł wielki Babilon,[10] który winem szaleństwa swojego nierządu[11] napoił wszystkie narody. (Ap 16,9; Ap 17,2; Ap 17,5; Ap 18,2; Ap 18,3; Ap 18,10; Ap 18,21)9I kolejny anioł, trzeci, szedł za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeżeli ktoś kłania się zwierzęciu i jego podobiźnie i przyjmuje znamię na swoje czoło lub na swoją rękę, (Ap 13,12; Ap 14,11; Ap 16,2; Ap 19,20)10to i on będzie pił wino szaleństwa Boga, zmieszane, nierozcieńczone, w kielichu Jego gniewu[12] i będzie męczony w ogniu i w siarce[13] wobec świętych aniołów i wobec Baranka. (Ap 14,19; Ap 15,7; Ap 16,19; Ap 18,6; Ap 19,20; Ap 20,10; Ap 20,14; Ap 21,8)11A dym ich męki unosi się na wieki wieków i nie mają wytchnienia we dnie i w nocy ci, którzy kłaniają się zwierzęciu i jego posągowi, ani nikt, kto przyjmie znamię jego imienia. (Ap 13,12; Ap 14,9; Ap 16,2; Ap 19,3; Ap 19,20)12Tu jest wytrwałość świętych, którzy zachowują przykazania Boga i wiarę Jezusa.[14] (1 Tm 1,4; 2 Tm 4,7; Hbr 6,12; Ap 1,9; Ap 2,13; Ap 3,10; Ap 12,17; Ap 13,10)13I usłyszałem głos z nieba, mówiący: Napisz: Szczęśliwi są od teraz umarli,[15] którzy w Panu umierają. Tak, mówi Duch, by mogli odpocząć po swych trudach, bo ich czyny idą za nimi. (1 Kor 15,58; Flp 1,21; 1 Tes 4,16; 2 Tes 1,7; 1 Tm 5,25; Hbr 4,10; Ap 2,7; Ap 6,11; Ap 22,17)
Żniwo ostateczne
14I zobaczyłem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego. Na swej głowie miał złoty wieniec, a w swojej ręce ostry sierp.[16] (Mt 13,30; Mt 13,39; Mt 17,5; Mt 24,30; Mt 26,64; Dz 7,56; Hbr 2,9; Ap 1,13; Ap 14,17)15I inny anioł wyszedł z przybytku, wołając donośnym głosem do Tego, który siedział na obłoku: Zapuść swój sierp i żnij, gdyż nadeszła pora żniwa, gdyż dojrzało żniwo ziemi! (Mt 13,39; Mk 4,29; Ap 11,19)16I rzucił Ten, który siedział na obłoku, swój sierp na ziemię, i ziemia została zżęta.17I wyszedł inny anioł ze świątyni, która jest w niebie. On również miał ostry sierp.18I [jeszcze] inny anioł wyszedł[17] od ołtarza. Ten miał władzę nad ogniem.[18] Zawołał on donośnym głosem do tego, który miał ostry sierp, mówiąc: Zapuść swój ostry sierp i obetnij kiście winorośli ziemi, gdyż dojrzały jej grona.[19] (Mt 18,8; Łk 9,54; 2 Tes 1,7; Ap 6,9; Ap 16,7)19I anioł rzucił swój sierp na ziemię, i obciął winogrona ziemi, i wrzucił je do wielkiej tłoczni Bożego gniewu.[20] (Ap 19,15)20I deptano tłocznię na zewnątrz miasta, i popłynęła z tłoczni krew, aż do wędzideł koni[21] na przestrzeni tysiąca sześciuset[22] stadiów.[23] (Hbr 13,12; Ap 11,8; Ap 16,19; Ap 19,15)