Apokalipsa 14 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Wizja Baranka i 144.000 odkupionych

1 I zobaczyłem,^[1] a oto Baranek stał na górze Syjon,^[2] a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli na czole wypisane Jego imię i imię Jego Ojca.^[3] (Ga 4,26; Hbr 12,22; Ap 3,12; Ap 5,6; Ap 7,3; Ap 7,4; Ap 14,3; Ap 14,12; Ap 21,2; Ap 22,4)

Ga 4,26Hbr 12,22Ap 3,12Ap 5,6Ap 7,3Ap 7,4Ap 14,3Ap 14,12Ap 21,2Ap 22,4

2 I usłyszałem głos z nieba, jak szum wielu wód i jak głos wielkiego grzmotu; a głos, który usłyszałem, [brzmiał] jak harfiarze grający na swoich harfach. (Ap 1,15; Ap 5,8; Ap 6,1; Ap 15,2; Ap 19,6)

Ap 1,15Ap 5,8Ap 6,1Ap 15,2Ap 19,6

3 I śpiewali jakby nową pieśń przed tronem i przed czterema stworzeniami, i przed starszymi; i nikt nie był w stanie nauczyć się tej pieśni,^[4] jak tylko sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi. (Dz 20,28; 1 Kor 6,20; 1 P 1,18; Ap 4,4; Ap 4,6; Ap 5,9; Ap 7,4; Ap 14,1; Ap 15,3)

Dz 20,281 Kor 6,201 P 1,18Ap 4,4Ap 4,6Ap 5,9Ap 7,4Ap 14,1Ap 15,3

4 Są to ci, którzy nie splamili się z kobietami;^[5] są bowiem dziewiczy. Idą oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni kupieni spośród ludzi jako pierwociny^[6] dla Boga i dla Baranka. (Mt 4,19; Mt 10,38; Mt 16,24; Mt 19,12; Łk 9,23; Łk 14,27; Rz 16,5; 1 Kor 7,37; 1 Kor 15,20; 2 Kor 11,2; Jk 1,18; Ap 2,20; Ap 2,24; Ap 3,4)

Mt 4,19Mt 10,38Mt 16,24Mt 19,12Łk 9,23Łk 14,27Rz 16,51 Kor 7,371 Kor 15,202 Kor 11,2Jk 1,18Ap 2,20Ap 2,24Ap 3,4

5 I w ich ustach nie znaleziono kłamstwa^[7] – są bez skazy. (Rz 1,25; 2 Kor 11,2; Ef 1,4; Ef 4,25; Ef 5,27; Kol 3,9; 1 Tes 3,13; 1 Tes 5,23)

Rz 1,252 Kor 11,2Ef 1,4Ef 4,25Ef 5,27Kol 3,91 Tes 3,131 Tes 5,23

Sąd i upadek Wielkiego Babilonu

6 I zobaczyłem innego anioła, jak leciał środkiem nieba. Miał on ewangelię wieczną,^[8] aby ją głosić mieszkańcom ziemi i każdemu narodowi, plemieniu, językowi i ludowi. (Mt 24,14; Ap 8,13; Ap 13,5; Ap 13,8)

Mt 24,14Ap 8,13Ap 13,5Ap 13,8

7 Wołał on donośnym głosem: Zacznijcie bać się Boga i oddajcie Mu chwałę, gdyż nadeszła godzina Jego sądu, i pokłońcie się Temu, który uczynił niebo i ziemię, morze i źródła wód. (Mt 4,10; Mt 25,31; Dz 4,24; Dz 10,42; Dz 14,15; Dz 17,31; Rz 15,6; 2 Tm 4,1; Ap 4,11; Ap 10,6; Ap 11,13; Ap 11,18; Ap 15,4)

Mt 4,10Mt 25,31Dz 4,24Dz 10,42Dz 14,15Dz 17,31Rz 15,62 Tm 4,1Ap 4,11Ap 10,6Ap 11,13Ap 11,18Ap 15,4

8 A inny anioł, drugi,^[9] szedł za nim, mówiąc: Upadł, upadł wielki Babilon,^[10] który winem szaleństwa swojego nierządu^[11] napoił wszystkie narody. (Ap 16,9; Ap 17,2; Ap 17,5; Ap 18,2; Ap 18,3; Ap 18,10; Ap 18,21)

Ap 16,9Ap 17,2Ap 17,5Ap 18,2Ap 18,3Ap 18,10Ap 18,21

9 I kolejny anioł, trzeci, szedł za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeżeli ktoś kłania się zwierzęciu i jego podobiźnie i przyjmuje znamię na swoje czoło lub na swoją rękę, (Ap 13,12; Ap 14,11; Ap 16,2; Ap 19,20)

Ap 13,12Ap 14,11Ap 16,2Ap 19,20

10 to i on będzie pił wino szaleństwa Boga, zmieszane, nierozcieńczone, w kielichu Jego gniewu^[12] i będzie męczony w ogniu i w siarce^[13] wobec świętych aniołów i wobec Baranka. (Ap 14,19; Ap 15,7; Ap 16,19; Ap 18,6; Ap 19,20; Ap 20,10; Ap 20,14; Ap 21,8)

Ap 14,19Ap 15,7Ap 16,19Ap 18,6Ap 19,20Ap 20,10Ap 20,14Ap 21,8

11 A dym ich męki unosi się na wieki wieków i nie mają wytchnienia we dnie i w nocy ci, którzy kłaniają się zwierzęciu i jego posągowi, ani nikt, kto przyjmie znamię jego imienia. (Ap 13,12; Ap 14,9; Ap 16,2; Ap 19,3; Ap 19,20)

Ap 13,12Ap 14,9Ap 16,2Ap 19,3Ap 19,20

12 Tu jest wytrwałość świętych, którzy zachowują przykazania Boga i wiarę Jezusa.^[14] (1 Tm 1,4; 2 Tm 4,7; Hbr 6,12; Ap 1,9; Ap 2,13; Ap 3,10; Ap 12,17; Ap 13,10)

1 Tm 1,42 Tm 4,7Hbr 6,12Ap 1,9Ap 2,13Ap 3,10Ap 12,17Ap 13,10

13 I usłyszałem głos z nieba, mówiący: Napisz: Szczęśliwi są od teraz umarli,^[15] którzy w Panu umierają. Tak, mówi Duch, by mogli odpocząć po swych trudach, bo ich czyny idą za nimi. (1 Kor 15,58; Flp 1,21; 1 Tes 4,16; 2 Tes 1,7; 1 Tm 5,25; Hbr 4,10; Ap 2,7; Ap 6,11; Ap 22,17)

1 Kor 15,58Flp 1,211 Tes 4,162 Tes 1,71 Tm 5,25Hbr 4,10Ap 2,7Ap 6,11Ap 22,17

Żniwo ostateczne

14 I zobaczyłem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego. Na swej głowie miał złoty wieniec, a w swojej ręce ostry sierp.^[16] (Mt 13,30; Mt 13,39; Mt 17,5; Mt 24,30; Mt 26,64; Dz 7,56; Hbr 2,9; Ap 1,13; Ap 14,17)

Mt 13,30Mt 13,39Mt 17,5Mt 24,30Mt 26,64Dz 7,56Hbr 2,9Ap 1,13Ap 14,17

15 I inny anioł wyszedł z przybytku, wołając donośnym głosem do Tego, który siedział na obłoku: Zapuść swój sierp i żnij, gdyż nadeszła pora żniwa, gdyż dojrzało żniwo ziemi! (Mt 13,39; Mk 4,29; Ap 11,19) 16 I rzucił Ten, który siedział na obłoku, swój sierp na ziemię, i ziemia została zżęta. 17 I wyszedł inny anioł ze świątyni, która jest w niebie. On również miał ostry sierp. 18 I [jeszcze] inny anioł wyszedł^[17] od ołtarza. Ten miał władzę nad ogniem.^[18] Zawołał on donośnym głosem do tego, który miał ostry sierp, mówiąc: Zapuść swój ostry sierp i obetnij kiście winorośli ziemi, gdyż dojrzały jej grona.^[19] (Mt 18,8; Łk 9,54; 2 Tes 1,7; Ap 6,9; Ap 16,7)

Mt 18,8Łk 9,542 Tes 1,7Ap 6,9Ap 16,7

19 I anioł rzucił swój sierp na ziemię, i obciął winogrona ziemi, i wrzucił je do wielkiej tłoczni Bożego gniewu.^[20] (Ap 19,15) 20 I deptano tłocznię na zewnątrz miasta, i popłynęła z tłoczni krew, aż do wędzideł koni^[21] na przestrzeni tysiąca sześciuset^[22] stadiów.^[23] (Hbr 13,12; Ap 11,8; Ap 16,19; Ap 19,15)

Hbr 13,12Ap 11,8Ap 16,19Ap 19,15