1Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, pozostałbym miedzią, co dźwięczy, lub głośnym cymbałem. (1 Kor 12,10; 1 J 4,7; 1 J 4,11; 1 J 4,16; 1 J 4,20)2Choćbym też miał [dar] prorokowania, pojął wszystkie tajemnice, [posiadł] wszelkie poznanie i choćbym miał całą wiarę, tak że przenosiłbym góry, ale nie miał miłości – byłbym niczym. (Mt 7,22; Mt 17,20; Mt 21,21; Mk 11,23; 1 Kor 12,8)3I choćbym część po części rozdał całą mą własność, i choćbym swoje ciało wydał, by się chlubić,[1] lecz miłości bym nie miał, nic bym nie osiągnął. (Mt 6,2)4Miłość czeka cierpliwie, miłość postępuje uprzejmie, nie zazdrości, miłość się nie wynosi, nie jest nadęta, (Rz 13,8; 1 Kor 3,3; 1 Kor 4,6; 1 Kor 5,6; 1 Kor 8,1; 2 Kor 6,6; Ga 5,22; Ef 4,2; Kol 3,12; 1 Tes 5,14)5nie zachowuje się niestosownie, nie szuka swego, nie jest porywcza, nie zlicza sobie[2] złego, (Mt 5,22; 1 Kor 10,24; 1 Kor 10,33; Flp 2,1)6nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz dzieli radość z prawdy; (Rz 1,32; 2 Tes 2,12; 2 J 1,4; 3 J 1,3)7wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, ze wszystkim wiąże nadzieję, wszystko przetrzyma. (1 Kor 9,12; Jk 5,19; 1 P 4,8)8Miłość nigdy nie ustaje. A proroctwa? Zostaną spełnione. A języki? Ustaną. A poznanie? Straci ważność.9Bo cząstkowo poznajemy i cząstkowo prorokujemy; (1 Kor 8,2; 1 Kor 13,12)10a gdy przyjdzie doskonałe, to, co cząstkowe, przestanie mieć znaczenie.11Kiedy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko; gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem dziecięcych spraw. (1 Kor 3,1; 1 Kor 14,20; Ef 4,14)12[Mówię tak], gdyż teraz widzimy przez odbicie w zagadce,[3] potem jednak – twarzą w twarz. Teraz poznaję cząstkowo, potem poznam tak, jak zostałem poznany. (2 Kor 5,7; Jk 1,23; 1 J 3,2)13Teraz zatem zostają: wiara, nadzieja, miłość – te trzy; a z nich największa jest miłość. (Mt 22,38; Ga 5,6; Kol 1,4; Kol 3,14; 1 Tes 1,3; 1 J 4,16)