1Pamiętaj o swoim Stwórcy w kwiecie swojego wieku, zanim nadejdą dni trudne i zbliżą się lata, o których powiesz: Nie są mi one rozkoszą.2Zanim zaćmi się słońce, światło księżyca i gwiazd, i wrócą[1] chmury po deszczu;3zanim zaczną drżeć strzegący niegdyś domu i pochylą się silni mężczyźni, ustaną młynarki,[2] bo ich zostanie niewiele, a wyglądającym oknami przygaśnie wzrok;4zanim zamkną się drzwi wzdłuż ulicy, przycichnie odgłos młyna, wybudzać zacznie nawet głos ptaka, a dźwięki pieśni zaczną dochodzić przytępione.5Zanim zaczną bać się pagórka i innych strachów na drodze, i migdałowiec zakwitnie na biało,[3] i wlec się będzie szarańcza,[4] i zawiodą[5] jagody kaparu[6] — bo człowiek zmierza do swego wiecznego domu,[7] a płaczący idą przy nim ulicami. (Pnp 6,11)6Zanim zerwie się srebrny sznur, popęka złota czasza, potłucze się dzban nad zdrojem, a kołowrót, złamany, spadnie na dno studni —7i wróci proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś wróci do Boga, który go dał.8Marność nad marnościami, mówi Kaznodzieja, wszystko jest marnością.
Końcowy wniosek
9Poza tym, że Kaznodzieja był mędrcem, uczył on lud wiedzy. Rozważał i badał,[8] i uporządkował wiele przypowieści.10Kaznodzieja szukał słów, by znaleźć najtrafniejsze, aby jak najlepiej wyrazić nimi prawdę.11Słowa mędrców są jak ościenie, a autorzy ich zbiorów jak powbijane gwoździe[9] — podarowane przez jednego Pasterza.[10]12Poza tymi, strzeż się, mój synu.[11] Pisaniu wielu ksiąg nie ma bowiem końca, a rozległe studia mogą męczyć ciało.13Słowo na koniec, gdy wszystko już powiedziane: Boga się bój i Jego przykazań przestrzegaj — to odnosi się do każdego człowieka.[12]14Gdyż nad każdym czynem Bóg dokona sądu, nad każdą rzeczą skrytą[13] — czy to dobrą, czy złą.