1Ze względu na Syjon nie będę milczał i ze względu na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jak blask nie wzejdzie jej sprawiedliwość i jak pochodnia nie zapłonie jej zbawienie.2Narody ujrzą twoją sprawiedliwość, a wszyscy królowie twą chwałę i nazwą cię nowym imieniem — takim, które PAN ustali.3Będziesz wspaniałą koroną w ręku PANA i królewskim zawojem w dłoni swego Boga.4Nie będą już o tobie mówić: Opuszczona, a o twojej ziemi: Pustkowie. Nazwą cię raczej: W-niej-moja-rozkosz,[1] a twoją ziemię: Poślubiona. Gdyż PAN się w tobie rozkochał i poślubi twą ziemię jak żonę. (2 Krl 21,1)5Tak jak młodzieniec poślubia pannę, tak poślubią cię twoi synowie, i jak cieszy się pan młody z panny młodej, tak twój Bóg będzie cieszył się tobą.6Na twoich murach, Jerozolimo, postawiłem stróżów: dzień i noc — nigdy nie umilkną. Wy, którzy się powołujecie na PANA, odmówcie sobie wytchnienia!7I nie dajcie Jemu wytchnienia, dopóki nie umocni i nie uczyni Jerozolimy pieśnią chwały dla ziemi!8PAN przysiągł swoją prawicą i swoim mocnym ramieniem: Już nigdy nie dam twego zboża na stół nieprzyjaciołom, a wina, nad którym się trudziłaś, nie będą już pić cudzoziemcy.9Przeciwnie! Spożyją je żniwiarze — i uwielbią PANA,[2] skosztują go winiarze w przedsionkach mej świątyni.10Przechodźcie! Przechodźcie przez bramy! Róbcie drogę ludowi! Torujcie! Torujcie trakt bity! Usuwajcie kamienie![3] Podnieście sztandar dla ludów!11Oto PAN ogłasza — aż po krańce ziemi: Powiedzcie córce Syjonu: Nadchodzi już twoje zbawienie! Ma On z sobą zapłatę, a przed sobą wynagrodzenie!12Wtedy nazwą ich ludem świętym, odkupionymi przez PANA, a ciebie nazwą: Poszukiwaną, Miastem Nieporzuconym!