1با صدايی بلند به سوی خدا فرياد برمیآورم! به سوی خدا فرياد برمیآورم تا صدای مرا بشنود.2به هنگام زحمت از خدا كمک میطلبم. تمام شب به سوی او دست نياز دراز میكنم. تا دعايم را مستجاب نكند آرام نخواهم گرفت.3خدا را به ياد میآورم و از حسرت مینالم. به فكر فرو میروم و پريشان میشوم.4او نمیگذارد خواب بچشمانم بيايد. از شدت ناراحتی نمیتوانم حرف بزنم.5به روزهای گذشته فكر میكنم، به سالهايی كه پشت سر نهادهام میانديشم.6تمام شب را در تفكر میگذرانم و از خود میپرسم:7«مگر خدا مرا برای هميشه ترک كرده است؟ آيا او ديگر هرگز از من راضی نخواهد شد؟8آيا ديگر هرگز به من رحم نخواهد كرد؟ آيا ديگر هرگز به قول خود وفا نخواهد كرد؟9آيا خدا مهربانی و دلسوزی را فراموش كرده است؟ آيا غضب او باعث شده در رحمت او بسته شود؟»10سپس به خود میگويم: «اين از ضعف من است كه چنين فكر میكنم. پس سالهايی را كه دست خداوند قادر متعال در كار بوده است به ياد خواهم آورد.»11بلی، معجزات و كارهای بزرگی را كه خداوند انجام داده است به ياد خواهم آورد12و در كارهای شگفتانگيز او تفكر خواهم كرد.13ای خدا، تمام راههای تو پاک و بیعيب است! خدايی به بزرگی و عظمت تو وجود ندارد.14تو آن خدايی هستی كه معجزه میكنی و قدرت خود را بر قومها نمايان میسازی.15با دست توانای خود بنیاسرائيل را رهانيدی.16آبها وقتی تو را ديدند به عقب رفتند و اعماق دريا به لرزه درآمد.17از ابرها باران باريد. در آسمان رعد و برق پديد آمد و تيرهای آتشين به هر سو جهيد.18در ميان گردباد صدای رعد شنيده شد و برقهای آسمان دنيا را روشن كرد. زمين تكان خورد و لرزيد.19-20از ميان دريا جايی كه هرگز به فكر كسی نمیرسيد راهی پديد آوردی و مانند يک شبان، بنیاسرائيل را به رهبری موسی و هارون از آن عبور دادی.