مزامير 39

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

from Biblica
1 به خود گفتم: «مواظب رفتارم خواهم بود و احتياط خواهم كرد تا با زبان خود خطا نورزم. مادامی كه آدم بدكار نزديک من است سخن نخواهم گفت.»2 من گنگ و خاموش بودم، حتی از سخن گفتن دربارهٔ چيزهای خوب خودداری میكردم؛ ولی درد من باز هم شديدتر شد.3 اضطرابی در دلم بوجود آمد؛ هر چه بيشتر میانديشيدم آتش درونم بيشتر شعله میكشيد. سرانجام به سخن آمدم و گفتم:4 «خداوندا، پايان عمرم را بر من معلوم ساز و اينكه ايام زندگانی من چقدر است تا بدانم كه چقدر فانی هستم!»5 تو عمرم را به اندازهٔ يک وجب ساختهای و زندگانيم در نظر تو هيچ است. عمر انسان همچون نفسی است كه برمیآيد و نيست میگردد!6 عمر انسان مانند سايه زودگذر است و او بيهوده خود را مشوش میكند. او مال و ثروت جمع میكند، ولی نمیداند چه كسی از آن استفاده خواهد كرد.7 خداوندا، اكنون ديگر به چه اميدوار باشم؟ تنها اميدم تو هستی.8 مرا از همهٔ گناهانم برهان و نگذار احمقان به من بخندند.9 من سكوت اختيار میكنم و زبان به شكايت نمیگشايم، زيرا اين مصيبت را تو بر من عارض كردهای.10 بلای خود را از من دور كن، زيرا از ضرب دست تو تلف میشوم.11 تو انسان را به سبب گناهانش توبيخ و تاديب میكنی؛ آنچه را كه او به آن دل بسته است نابود میكنی، درست همانگونه كه بيد لباس را نابود میكند. آری، عمر انسان بادی بيش نيست.12 خداوندا، دعای مرا بشنو و به فريادم برس؛ اشكهايم را ناديده نگير. در اين دنيا مسافری بيش نيستم؛ غريبم، غريب مانند اجداد خود؛ مرا نزد خود پناه بده.13 غضب خود را از من برگردان؛ بگذار پيش از مردنم بار ديگر روی شادی و نشاط را ببينم!

مزامير 39

English Standard Version

from Crossway
1 To the choirmaster: to Jeduthun. A Psalm of David. I said, “I will guard my ways, that I may not sin with my tongue; I will guard my mouth with a muzzle, so long as the wicked are in my presence.” (1پادشاهان 2:4; 2پادشاهان 10:31; 1تواريخ 16:41; 1تواريخ 25:1; ايوب‌ 2:10; مزامير 34:13; مزامير 62:1; مزامير 77:1)2 I was mute and silent; I held my peace to no avail, and my distress grew worse. (ايوب‌ 40:4; مزامير 38:13; مزامير 39:9)3 My heart became hot within me. As I mused, the fire burned; then I spoke with my tongue: (ايوب‌ 32:18; اِرميا 20:9; نوشته‌ء لوقا 24:32)4 “O Lord, make me know my end and what is the measure of my days; let me know how fleeting I am! (مزامير 90:12)5 Behold, you have made my days a few handbreadths, and my lifetime is as nothing before you. Surely all mankind stands as a mere breath! (ايوب‌ 14:2; مزامير 39:11; مزامير 89:47; مزامير 90:4)6 Surely a man goes about as a shadow! Surely for nothing[1] they are in turmoil; man heaps up wealth and does not know who will gather! (ايوب‌ 27:16; مزامير 49:10; جامعه 2:18; جامعه 2:21; جامعه 2:26; اِرميا 17:11; نوشته‌ء لوقا 12:20; 1‏قرنتس 7:31; نامهء يعقوب‌ 4:14)7 “And now, O Lord, for what do I wait? My hope is in you. (مزامير 38:15)8 Deliver me from all my transgressions. Do not make me the scorn of the fool! (مزامير 44:13)9 I am mute; I do not open my mouth, for it is you who have done it. (2سموئيل 16:10; ايوب‌ 2:10; مزامير 39:2)10 Remove your stroke from me; I am spent by the hostility of your hand. (ايوب‌ 9:34; ايوب‌ 13:21)11 When you discipline a man with rebukes for sin, you consume like a moth what is dear to him; surely all mankind is a mere breath! (ايوب‌ 13:28; مزامير 39:5; مزامير 49:14; مزامير 80:16; اشعيا 50:9)12 “Hear my prayer, O Lord, and give ear to my cry; hold not your peace at my tears! For I am a sojourner with you, a guest, like all my fathers. (پيدايش 47:9; لاويان‌ 25:23; 1تواريخ 29:15; مزامير 102:1; مزامير 119:19; يهودى نژاد 11:13; ‏1پطرس 2:11)13 Look away from me, that I may smile again, before I depart and am no more!” (ايوب‌ 7:8; ايوب‌ 7:19; ايوب‌ 10:21; ايوب‌ 14:10; ايوب‌ 20:9)