Psalm 36,6 | Lutherbibel 2017

Lutherbibel 2017

Die Quelle des Lebens

1 Von David, dem Knecht des HERRN, vorzusingen. 2 Es sinnt der Sünder auf Frevel / im Grund seines Herzens, er kennt kein Erschrecken vor Gott. (Röm 3,18) 3 Er schmeichelt Gott vor dessen Augen und findet doch seine Strafe für seinen Hass. 4 Seine Worte sind falsch und erlogen, verständig und gut handelt er nicht mehr. 5 Er trachtet auf seinem Lager nach Schaden und steht fest auf dem bösen Weg und scheut kein Arges. (Mi 2,1) 6 HERR, deine Güte reicht, so weit der Himmel ist, und deine Wahrheit, so weit die Wolken gehen. 7 Deine Gerechtigkeit steht wie die Berge Gottes / und dein Recht wie die große Tiefe. HERR, du hilfst Menschen und Tieren. 8 Wie köstlich ist deine Güte, Gott, dass Menschenkinder unter dem Schatten deiner Flügel Zuflucht haben! (Ps 17,8) 9 Sie werden satt von den reichen Gütern deines Hauses, und du tränkst sie mit Wonne wie mit einem Strom. 10 Denn bei dir ist die Quelle des Lebens, und in deinem Lichte sehen wir das Licht. (Jer 2,13; Joh 4,14) 11 Breite deine Güte über die, die dich kennen, und deine Gerechtigkeit über die Frommen. 12 Lass mich nicht kommen unter den Fuß der Stolzen, und die Hand der Frevler vertreibe mich nicht! 13 Da sind gefallen die Übeltäter, sind gestürzt und können nicht wieder aufstehen.

Schlachter 2000

von Genfer Bibelgesellschaft

1 Dem Vorsänger. Von David, dem Knecht des Herrn. (Ps 18,1) 2 Ein Urteil über die Abtrünnigkeit des Gottlosen [kommt] aus der Tiefe meines Herzens: Die Gottesfurcht gilt nichts vor seinen Augen! (Ps 10,4; Ps 14,1; Ps 53,2; Ps 119,158; Jer 39,5; Röm 3,18; Jud 1,4; Jud 1,9)

Ps 10,4Ps 14,1Ps 53,2Ps 119,158Jer 39,5Röm 3,18Jud 1,4Jud 1,9

3 Denn es schmeichelt ihm in seinen Augen, seine Missetat zu vollbringen, zu hassen. (5Mo 29,18; Spr 14,12; Hebr 12,15) 4 Die Worte seines Mundes sind Lug und Trug; er hat aufgehört, verständig zu sein und Gutes zu tun. (Ps 10,7; Ps 12,3; Ps 109,17; Jer 5,3; Jer 19,15)

Ps 10,7Ps 12,3Ps 109,17Jer 5,3Jer 19,15

5 Auf seinem Lager brütet er Bosheit aus, er stellt sich auf einen Weg, der nicht gut ist; das Böse verabscheut er nicht. — (Ps 97,10; Spr 2,14; Jes 59,5; Jes 65,2; Mi 2,1; Röm 12,9)

Ps 97,10Spr 2,14Jes 59,5Jes 65,2Mi 2,1Röm 12,9

6 HERR, deine Gnade reicht bis zum Himmel, deine Treue bis zu den Wolken! (Ps 57,11; Ps 108,5) 7 Deine Gerechtigkeit ist wie die Berge Gottes, deine Gerichte sind wie die große Flut; du, o HERR, rettest Menschen und Tiere. (Ps 9,8; Ps 71,19; Ps 89,15; Ps 145,19; Pred 11,9; Jer 9,23; Jer 25,31; Dan 7,10; Dan 7,22; Mt 6,26; Röm 8,20; Röm 11,33)

Ps 9,8Ps 71,19Ps 89,15Ps 145,19Pred 11,9Jer 9,23Jer 25,31Dan 7,10Dan 7,22Mt 6,26Röm 8,20Röm 11,33

8 Wie köstlich ist deine Gnade, o Gott, dass Menschenkinder Zuflucht finden unter dem Schatten deiner Flügel! (Rut 2,12; Ps 17,7; Ps 31,2; Ps 31,8; Ps 91,1)

Rut 2,12Ps 17,7Ps 31,2Ps 31,8Ps 91,1

9 Sie laben sich an den reichen Gütern deines Hauses, mit dem Strom deiner Wonne tränkst du sie. (Ps 16,11; Ps 63,6; Ps 84,7; Jes 58,11)

Ps 16,11Ps 63,6Ps 84,7Jes 58,11

10 Denn bei dir ist die Quelle des Lebens, in deinem Licht schauen wir das Licht. (Ps 27,1; Spr 14,27; Jes 2,5; Jes 60,1; Jer 2,13; Joh 1,9; Joh 4,10; Joh 4,14; Joh 8,12; Offb 21,6)

Ps 27,1Spr 14,27Jes 2,5Jes 60,1Jer 2,13Joh 1,9Joh 4,10Joh 4,14Joh 8,12Offb 21,6

11 Erweise deine Gnade auch weiterhin denen, die dich kennen, und deine Gerechtigkeit denen, die aufrichtigen Herzens sind! (1Sam 1,18; Ps 7,11; Ps 103,11; Ps 109,21; Ps 109,26; Jes 54,8; Jes 54,10)

1Sam 1,18Ps 7,11Ps 103,11Ps 109,21Ps 109,26Jes 54,8Jes 54,10

12 Lass den Fuß der Hochmütigen mich nicht erreichen, und die Hand der Gottlosen mich nicht vertreiben! (Ps 71,4; Ps 140,5) 13 Dort sind die Übeltäter gefallen; sie wurden niedergestoßen und konnten nicht mehr aufstehen. (Ps 27,2; Ps 37,2; Ps 101,8; Spr 4,19)

Ps 27,2Ps 37,2Ps 101,8Spr 4,19

الكتاب المقدس

von Biblica

لِقَائِدِ الْمُنْشِدِينَ، لِعَبْدِ الرَّبِّ دَاوُدَ

1 يُنْبِئُنِي قَلْبِي فِي دَاخِلِي بِمَعْصِيَةِ الشِّرِّيرِ، الَّذِي لَا يَرْتَدِعُ خَوْفاً مِنَ اللهِ. 2 فَإِنَّهُ يَتَمَلَّقُ نَفْسَهُ (لِيُقْنِعَهَا) أَنَّ خَطِيئَتَهُ الْمَمْقُوتَةَ لَنْ تُكْتَشَفَ وَتُدَانَ. 3 كَلامُ فَمِهِ إِثْمٌ وَنِفَاقٌ، وَقَدْ كَفَّ عَنِ التَّعَقُّلِ لأَجْلِ عَمَلِ الْخَيْرِ. 4 يَتَفَكَّرُ فِي الْبَاطِلِ عَلَى سَرِيرِه لَيْلاً. وَيَسْلُكُ فِي سَبِيلِ السُّوءِ لَا يَسْتَنْكِرُ الشَّرَّ. 5 يَا رَبُّ، إِنَّ رَحْمَتَكَ فِي السَّمَاوَاتِ، وَأَمَانَتَكَ تَبْلُغُ الْغُيُومَ. 6 عَدْلُكَ ثَابِتٌ مِثْلُ الْجِبَالِ الشَّامِخَةِ، وَأَحْكَامُكَ كَالْعُمْقِ السَّحِيقِ. وَأَنْتَ يَا رَبُّ تَحْفَظُ النَّاسَ وَالْبَهَائِمَ جَمِيعاً. 7 اللهُمَّ، مَا أَثْمَنَ رَحْمَتَكَ! فَإِنَّ بَنِي الْبَشَرِ يَحْتَمُونَ فِي ظِلِّ جَنَاحَيْكَ. 8 يَرْتَوُونَ مِنْ خَيْرَاتِ بَيْتِكَ، وَمِنْ نَهْرِ نِعَمِكَ تَسْقِيهِمْ. 9 لأَنَّ عِنْدَكَ نَبْعَ الْحَيَاةِ، وَبِنُورِكَ نَرَى النُّورَ. 10 أَدِمْ رَحْمَتَكَ لِعَارِفيِكَ، وَعَدْلَكَ لِذَوِي الْقُلُوبِ الْمُسْتَقِيمَةِ. 11 لَا تَدَعْ قَدَمَ الْمُتَكَبِّرِ تَبْلُغُنِي، وَيَدَ الأَشْرَارِ تُزَحْزِحُنِي. 12 هُنَاكَ سَقَطَ فَاعِلُو الإِثْمِ، طُرِحُوا، عَجَزُوا عَنِ النُّهُوضِ.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

von Biblica

شرارت انسان و نيكی خداوند

1 گناه در عمق دل انسان شرور لانه كرده است و ترس خدا در دل او جای ندارد. 2 او چنان از خود راضی است كه فكر میكند گناهش برملا نخواهد شد و او از مجازات فرار خواهد كرد. 3 سخنانش شرارتآميز و مملو از دروغ است؛ خِرَد و نيكی در وجودش نيست. 4 به راههای كج میرود و از كارهای خلاف دست نمیكشد. 5 رحمت تو، ای خداوند، تا به آسمانها میرسد و وفاداری تو به بالاتر از ابرها! 6 عدالت تو همچون کوههای بزرگ پابرجاست؛ احكام تو مانند دريا عميق است. ای خداوند، تو حافظ انسانها و حيوانات هستی. 7 خدايا، رحمت تو چه عظيم است! آدميان زير سايهٔ بالهای تو پناه میگيرند. 8 آنها از بركت خانهٔ تو سير میشوند و تو از چشمهٔ نيكويی خود به آنها مینوشانی. 9 تو سرچشمهٔ حيات هستی؛ از نور تو است كه ما نور حيات را میبينيم! 10 خداوندا، رحمت تو هميشه بر كسانی كه تو را میشناسند باقی بماند و نيكويی تو پيوسته همراه درستكاران باشد. 11 نگذار متكبران به من حمله كنند و شروران مرا متواری سازند. 12 ببينيد چگونه بدكاران افتادهاند! آنها نقش زمين شدهاند و ديگر نمیتوانند برخيزند!