1Daarom is het niet goed telkens weer terug te gaan naar wat wij in het begin over Christus hebben geleerd. Wij moeten verdergaan en volwassen christenen worden. Het heeft weinig zin er nog eens over te beginnen dat wij ons moeten afkeren van daden die tot de dood leiden, maar dat wij op God moeten vertrouwen.2Wij hoeven ook niets meer te leren over de verschillende dopen en het handopleggen, over het opstaan van doden en een eeuwig oordeel.3Als de Here het goedvindt, zullen wij nu verdergaan met andere dingen.4Als iemand God de rug heeft toegekeerd, kan hij niet weer van voren af aan beginnen. Hij heeft het goede nieuws gehoord en iets van het hemelse leven geproefd. Hij heeft aan de Heilige Geest deel gekregen.5Hij weet dat het goed is wat God heeft gezegd en hij heeft ervaren wat voor krachten er in de komende wereld werken.6Door God de rug toe te keren, kruisigt zo iemand de Zoon van God eigenlijk opnieuw en maakt hij Hem bespottelijk.7Als op een stuk bouwland flink wat regen is gevallen en het een goede oogst heeft gegeven, is het duidelijk dat God het heeft gezegend.8Maar als er niets anders dan dorens en distels opkomen, is het land niets waard. Het zal worden afgekeurd en afgebrand.9Beste vrienden, ook al zeggen wij dit, wij geloven niet dat het voor u geldt. Wij zijn ervan overtuigd dat u iets beters te wachten staat, u zult gered worden.10God is niet onrechtvaardig. Hoe zou Hij al uw werk voor Hem kunnen vergeten of de liefde die u Hem hebt gegeven en nog steeds geeft door zijn kinderen te helpen?11Wij verlangen ernaar dat ieder van u tot het einde toe ijverig zal doorgaan, zodat het goede waarop u zo geduldig wacht, mag plaatsvinden.12En ook dat u de moed niet laat zakken, maar het voorbeeld volgt van de mensen die, door hun geloof en geduld, ontvingen wat God hun had beloofd.13Toen God aan Abraham een belofte deed, zwoer Hij bij zijn eigen naam, omdat er niemand hoger is dan Hijzelf voor wie Hij een eed kan afleggen.14‘Abraham,’ zei Hij, ‘Ik zal u telkens weer zegenen en Ik zal u veel nakomelingen geven.’15Abraham bleef geduldig wachten tot God hem een zoon gaf, zoals Hij had beloofd.16Als iemand zweert, doet hij dat bij iemand die hoger is dan hijzelf, en een eed is het einde van alle tegenspraak.17God heeft ook een eed afgelegd om duidelijk te maken dat Hij niet anders kan dan zijn woord houden, Hij wilde dat de mensen aan wie Hij de belofte deed, niet zouden twijfelen.18Omdat God een belofte heeft gedaan én een eed heeft afgelegd, valt er aan zijn woorden niet te twijfelen. Daarbij is het uitgesloten dat Hij zou liegen. Dat geeft moed en hoop aan ieder die naar Hem vlucht om gered te worden.19De zekerheid dat wij gered zullen worden, is een sterk en betrouwbaar anker voor ons leven. Daardoor zijn wij verbonden met God Zelf, achter het gordijn van de hemelse tempel.20Jezus is daar vóór ons binnengegaan om voor ons te pleiten. Hij is voor altijd hogepriester geworden, op dezelfde wijze als Melchisedek.
Hebreeën 6
English Standard Version
van Crossway1Therefore let us leave the elementary doctrine of Christ and go on to maturity, not laying again a foundation of repentance from dead works and of faith toward God, (Fil 3:12; Heb 5:12; Heb 9:14)2and of instruction about washings,[1] the laying on of hands, the resurrection of the dead, and eternal judgment. (Hand 8:17; Hand 10:42; Hand 17:31; Hand 19:4; Hand 19:6)3And this we will do if God permits. (1 Cor 16:7)4For it is impossible, in the case of those who have once been enlightened, who have tasted the heavenly gift, and have shared in the Holy Spirit, (Joh 4:10; Gal 3:2; Gal 3:5; Ef 2:8; Heb 2:4; Heb 10:32)5and have tasted the goodness of the word of God and the powers of the age to come, (Ps 34:8)6and then have fallen away, to restore them again to repentance, since they are crucifying once again the Son of God to their own harm and holding him up to contempt. (Mat 19:26; Heb 10:29; 1 Joh 5:16)7For land that has drunk the rain that often falls on it, and produces a crop useful to those for whose sake it is cultivated, receives a blessing from God. (Ps 65:10)8But if it bears thorns and thistles, it is worthless and near to being cursed, and its end is to be burned. (Gen 3:17; Deut 29:22; Jes 5:1; Jer 44:22; Mal 4:1; Luk 13:6; Joh 15:6)9Though we speak in this way, yet in your case, beloved, we feel sure of better things—things that belong to salvation.10For God is not unjust so as to overlook your work and the love that you have shown for his name in serving the saints, as you still do. (Spr 19:17; Mat 10:42; Mat 25:40; Mar 9:41; Rom 15:31; 2 Cor 8:4; 2 Cor 9:1; 2 Cor 9:12; 1 Tess 1:3; 2 Tim 1:18; Op 2:19)11And we desire each one of you to show the same earnestness to have the full assurance of hope until the end, (Rom 5:2)12so that you may not be sluggish, but imitators of those who through faith and patience inherit the promises. (Heb 10:36; Heb 13:7)
The Certainty of God’s Promise
13For when God made a promise to Abraham, since he had no one greater by whom to swear, he swore by himself, (Gen 22:16)14saying, “Surely I will bless you and multiply you.” (Gen 22:17)15And thus Abraham,[2] having patiently waited, obtained the promise. (Rom 4:13; Heb 6:12; Heb 6:17; Heb 7:6)16For people swear by something greater than themselves, and in all their disputes an oath is final for confirmation. (Ex 22:11)17So when God desired to show more convincingly to the heirs of the promise the unchangeable character of his purpose, he guaranteed it with an oath, (Ps 110:4; Spr 19:21; Gal 3:20; Heb 6:18; Heb 11:9)18so that by two unchangeable things, in which it is impossible for God to lie, we who have fled for refuge might have strong encouragement to hold fast to the hope set before us. (Tit 1:2; Heb 12:1)19We have this as a sure and steadfast anchor of the soul, a hope that enters into the inner place behind the curtain, (Lev 16:15; Heb 9:7)20where Jesus has gone as a forerunner on our behalf, having become a high priest forever after the order of Melchizedek. (Heb 3:1; Heb 4:14; Heb 5:6; Heb 5:10; Heb 7:17; Heb 7:21; Heb 8:1; Heb 9:24)