1De Filistijnen trokken hun legers samen en sloegen hun kamp op tussen Socho in Juda en Azeka in Efes-Dammim.2Daarop mobiliseerde Saul zijn leger bij het Terebintendal.3Het dal lag tussen beide kampen in, zodat de Filistijnen en de Israëlieten elkaar konden zien.4Op een dag kwam Goliat, een kampvechter uit Gat, uit het Filistijnse kamp gelopen tot hij binnen gehoorsafstand van de Israëlitische troepen was. Hij was een reusachtige man met een lengte van bijna drie meter!5Hij droeg een koperen helm, een koperen borstpantser van vijfenvijftig kilo en6koperen beenkappen. Ook had hij een koperen speer van enige centimeters dik bij zich.7De speerpunt was van ijzer en woog meer dan zes kilo. Voor hem uit liep zijn wapenknecht met een reusachtig schild.8Hij bleef staan en schreeuwde naar de Israëlieten: ‘Zouden jullie wel optrekken en vechten? Ik vertegenwoordig de Filistijnen, kiezen jullie uit de mannen van Saul ook een vertegenwoordiger, dan zullen wij dit in een man-tegen-mangevecht uitvechten!9Als jullie man erin slaagt mij te doden, zullen wij jullie slaven worden! Maar als ik hem dood, moeten jullie onze slaven worden!10Ik daag de legers van Israël uit! Stuur mij een man die tegen mij wil vechten!’11Toen Saul en zijn mannen dit hoorden, raakten zij ontmoedigd en werden bang.12David was de zoon van de hoogbejaarde Isaï, die in Bethlehem in Juda woonde en acht zonen had.13De drie oudsten—Eliab, Abinadab en Samma—hoorden al bij Sauls leger dat tegen de Filistijnen moest strijden.14-15David was de jongste en maakte deel uit van Sauls staf aan het hof. Hij ging geregeld naar Bethlehem om zijn vader met de schapen te helpen.16Veertig dagen lang, ʼs morgens en ʼs avonds, daagde de Filistijnse reus de Israëlitische legers uit.17Op een dag zei Isaï tegen David: ‘Breng een grote zak geroosterd koren en deze tien broden naar je broers.18Geef deze tien stukken kaas aan hun commandanten en vraag hoe je broers het maken. Neem een levensteken van hen mee terug!’19Saul, de broers van David en de rest van het Israëlitische leger lagen nog steeds bij het Terebintendal.20De volgende morgen in alle vroegte liet David de schapen onder de hoede van een andere herder achter en vertrok met de geschenken. Hij bereikte de rand van het kamp net op het moment dat het Israëlitische leger onder het slaken van oorlogskreten naar het strijdtoneel trok.21Even later stonden de Israëlitische en Filistijnse troepen oog in oog met elkaar, leger tegenover leger.22David liet zijn bagage achter bij een kwartiermeester en mengde zich snel onder de soldaten, op zoek naar zijn broers.23Terwijl hij met hen praatte en informeerde hoe het met hen ging, zag hij hoe Goliat tussen de Filistijnse troepen naar voren kwam en zijn uitdaging naar het Israëlitische leger uitschreeuwde.24Zodra zij hem zagen, begonnen de Israëlitische strijders zich uit angst terug te trekken.25‘Heb je die kerel gezien?’ vroegen de soldaten. ‘Hij beledigt voortdurend het hele leger van Israël. En heb je gehoord van de enorme beloning die de koning heeft uitgeloofd voor de man die hem doodt? De koning zal hem een van zijn dochters als vrouw geven en hem en zijn hele familie vrijstellen van belastingen!’26-27David wendde zich tot enkele anderen die in de buurt stonden om te horen of dit werkelijk waar was. ‘Wat krijgt de man die deze Filistijn doodt en een eind maakt aan zijn beledigingen aan het adres van Israël?’ vroeg hij hun. ‘Wie is die heidense Filistijn trouwens, dat hij de legers van de levende God uitdaagt?’ En ook hier kreeg hij hetzelfde antwoord.28Maar toen Davids oudste broer Eliab hem zo hoorde praten, werd hij boos. ‘Wat doe jij hier eigenlijk?’ wilde hij weten. ‘Moet jij niet op die paar schapen passen? Ik weet wel wat jij van plan bent, je wilt natuurlijk de gevechten zien!’29‘Wat heb ik misdaan?’ vroeg David. ‘Ik stelde alleen een paar vragen!’30Hij liep naar enkele anderen, stelde hun dezelfde vraag en kreeg opnieuw hetzelfde antwoord.31Toen men eindelijk doorhad wat David bedoelde en iemand dat aan koning Saul had verteld, liet Saul hem bij zich brengen.32David zei: ‘Wees niet bezorgd over deze Filistijn. Ik zal met hem afrekenen.’33‘Je weet niet wat je zegt,’ bracht Saul ertegenin. ‘Hoe kan een jongen als jij vechten tegen deze Filistijn? Jij bent nog veel te jong en hij is al van jongs af aan soldaat!’34Maar David hield voet bij stuk. Hij zei: ‘Ik heb wel meegemaakt, toen ik de schapen van mijn vader hoedde, dat een leeuw of een beer opdook die een lam greep.35Ik ging hem achterna met een stok om het lam te bevrijden. Toen hij mij aanviel, greep ik hem bij zijn kaak en sloeg hem dood.36Ik heb dat gedaan met leeuwen en beren en ik zal het ook met deze heidense Filistijn doen, omdat hij de legers van de levende God heeft uitgedaagd!37De HERE, die mij beschermde tegen de klauwen van leeuwen en beren, zal mij ook beschermen tegen deze Filistijn!’ Ten slotte gaf Saul toe. ‘Goed, ga je gang maar,’ zei hij, ‘De HERE zal je beschermen!’38Hierna gaf hij David zijn eigen wapenrusting: een koperen helm en een pantser.39David trok het aan, gordde zijn zwaard om en deed enkele stappen om te voelen hoe het zat, want hij had nog nooit een wapenrusting aangehad. ‘Ik kan me niet bewegen,’ zei hij tegen Saul en trok alles weer uit.40Toen nam hij zijn stok, pakte vijf gladde kiezelstenen uit een beekje en deed die in zijn herderstas. Zo ging hij op Goliat af, slechts gewapend met zijn slinger.41-42Goliat kwam ook naar voren, luid commentaar gevend op dat jonge ventje met zijn rossige haar.43‘Ben ik soms een hond,’ donderde hij tegen David, ‘dat je met een stok op mij afkomt?’ En hij vervloekte David in de naam van zijn goden.44‘Kom maar eens hier, dan zal ik je vlees aan de vogels en de wilde dieren geven,’ brulde Goliat.45David riep ten antwoord: ‘U komt op mij af met een zwaard, een speer en een schild, maar ik kom in de naam van de HERE van de hemelse legers en van Israël, dezelfde God die u hebt beledigd.46De HERE zal u vandaag overwinnen. Ik zal u doden en uw hoofd afhakken, de lijken van uw mannen zal ik aan de vogels en de wilde dieren geven. De hele wereld zal weten dat er een God is in Israël!47En iedereen hier zal weten dat de HERE niet afhankelijk is van wapens om zijn plannen uit te voeren, onze God heeft de strijd volledig onder controle! Hij zal u in onze macht geven!’48-49Terwijl Goliat dichterbij kwam, rende David hem tegemoet. Al lopend pakte hij een kiezelsteen uit zijn herderstas en deed die in zijn slinger. Hij slingerde de kiezel weg en raakte de Filistijn op het voorhoofd. De steen drong de schedel binnen en de man viel met zijn gezicht op de grond.50-51Zo versloeg David de Filistijnse reus met een slinger en een kiezelsteen. Omdat hij geen zwaard had, rende hij naar Goliat, doodde hem met zijn eigen zwaard en hakte zijn hoofd af. Toen de Filistijnen zagen dat hun beste kampvechter dood was, draaiden zij zich om en sloegen op de vlucht.52Uit het Israëlitische kamp klonk een luide triomfkreet en iedereen zette de achtervolging in op de vluchtende Filistijnen, tot aan Gat en de poorten van Ekron. De lichamen van de gewonde en gedode Filistijnen lagen overal langs de weg naar Saäraïm.53Daarna keerde het Israëlitische leger terug en plunderde het Filistijnse kamp.54Later bracht David Goliats hoofd naar Jeruzalem, maar diens wapens bewaarde hij in zijn tent.55Terwijl Saul toekeek hoe David op Goliat afging, had hij zijn opperbevelhebber Abner gevraagd: ‘Abner, uit wat voor familie komt deze jongeman?’ ‘Ik zou het werkelijk niet weten,’ moest Abner toegeven.56Koning Saul zei: ‘Ik wil weten wie de vader van deze jongen is.’57Nadat David Goliat had gedood, bracht Abner hem naar Saul. David had het hoofd van de Filistijn nog in zijn handen.58‘Vertel mij eens iets over je vader, mijn jongen,’ zei Saul. David antwoordde: ‘Ik ben de zoon van uw knecht Isaï en wij wonen in Bethlehem.’
1Now the Philistines gathered their armies for battle. And they were gathered at Socoh, which belongs to Judah, and encamped between Socoh and Azekah, in Ephes-dammim. (Joz 10:10; Joz 15:35; 1 Sam 13:5; 1 Kron 11:13; Neh 11:30)2And Saul and the men of Israel were gathered, and encamped in the Valley of Elah, and drew up in line of battle against the Philistines. (1 Sam 17:19; 1 Sam 21:9)3And the Philistines stood on the mountain on the one side, and Israel stood on the mountain on the other side, with a valley between them.4And there came out from the camp of the Philistines a champion named Goliath of Gath, whose height was six[1] cubits[2] and a span. (Joz 11:22; Joz 13:3; 1 Sam 21:10; 2 Sam 21:19; 1 Kron 20:4)5He had a helmet of bronze on his head, and he was armed with a coat of mail, and the weight of the coat was five thousand shekels[3] of bronze.6And he had bronze armor on his legs, and a javelin of bronze slung between his shoulders. (1 Sam 17:45)7The shaft of his spear was like a weaver’s beam, and his spear’s head weighed six hundred shekels of iron. And his shield-bearer went before him. (1 Sam 17:41)8He stood and shouted to the ranks of Israel, “Why have you come out to draw up for battle? Am I not a Philistine, and are you not servants of Saul? Choose a man for yourselves, and let him come down to me. (1 Sam 8:17)9If he is able to fight with me and kill me, then we will be your servants. But if I prevail against him and kill him, then you shall be our servants and serve us.” (1 Sam 11:1)10And the Philistine said, “I defy the ranks of Israel this day. Give me a man, that we may fight together.” (1 Sam 17:25; 1 Sam 17:36; 1 Sam 17:45; 2 Sam 21:21)11When Saul and all Israel heard these words of the Philistine, they were dismayed and greatly afraid.12Now David was the son of an Ephrathite of Bethlehem in Judah, named Jesse, who had eight sons. In the days of Saul the man was already old and advanced in years.[4] (Gen 35:19; Ruth 4:22; 1 Sam 16:1; 1 Sam 16:10; 1 Sam 16:18; 1 Sam 17:58; 1 Kron 2:13)13The three oldest sons of Jesse had followed Saul to the battle. And the names of his three sons who went to the battle were Eliab the firstborn, and next to him Abinadab, and the third Shammah. (1 Sam 16:6; 1 Sam 16:8; 1 Kron 2:13)14David was the youngest. The three eldest followed Saul, (1 Sam 16:11)15but David went back and forth from Saul to feed his father’s sheep at Bethlehem. (1 Sam 16:19)16For forty days the Philistine came forward and took his stand, morning and evening.17And Jesse said to David his son, “Take for your brothers an ephah[5] of this parched grain, and these ten loaves, and carry them quickly to the camp to your brothers.18Also take these ten cheeses to the commander of their thousand. See if your brothers are well, and bring some token from them.” (Gen 37:14; 1 Sam 16:20)19Now Saul and they and all the men of Israel were in the Valley of Elah, fighting with the Philistines.20And David rose early in the morning and left the sheep with a keeper and took the provisions and went, as Jesse had commanded him. And he came to the encampment as the host was going out to the battle line, shouting the war cry. (1 Sam 26:5; 1 Sam 26:7)21And Israel and the Philistines drew up for battle, army against army.22And David left the things in charge of the keeper of the baggage and ran to the ranks and went and greeted his brothers. (Jes 10:28; Hand 21:15)23As he talked with them, behold, the champion, the Philistine of Gath, Goliath by name, came up out of the ranks of the Philistines and spoke the same words as before. And David heard him. (1 Sam 17:4; 1 Sam 17:8)24All the men of Israel, when they saw the man, fled from him and were much afraid.25And the men of Israel said, “Have you seen this man who has come up? Surely he has come up to defy Israel. And the king will enrich the man who kills him with great riches and will give him his daughter and make his father’s house free in Israel.” (Joz 15:16; 1 Sam 17:10; 1 Sam 17:36; 1 Sam 17:45)26And David said to the men who stood by him, “What shall be done for the man who kills this Philistine and takes away the reproach from Israel? For who is this uncircumcised Philistine, that he should defy the armies of the living God?” (Deut 5:26; Joz 3:10; Ri 14:3; 1 Sam 11:2; 1 Sam 17:25)27And the people answered him in the same way, “So shall it be done to the man who kills him.” (1 Sam 17:25)28Now Eliab his eldest brother heard when he spoke to the men. And Eliab’s anger was kindled against David, and he said, “Why have you come down? And with whom have you left those few sheep in the wilderness? I know your presumption and the evil of your heart, for you have come down to see the battle.”29And David said, “What have I done now? Was it not but a word?”30And he turned away from him toward another, and spoke in the same way, and the people answered him again as before. (1 Sam 17:26)31When the words that David spoke were heard, they repeated them before Saul, and he sent for him.32And David said to Saul, “Let no man’s heart fail because of him. Your servant will go and fight with this Philistine.” (Deut 20:3; 1 Sam 16:18)33And Saul said to David, “You are not able to go against this Philistine to fight with him, for you are but a youth, and he has been a man of war from his youth.”34But David said to Saul, “Your servant used to keep sheep for his father. And when there came a lion, or a bear, and took a lamb from the flock,35I went after him and struck him and delivered it out of his mouth. And if he arose against me, I caught him by his beard and struck him and killed him.36Your servant has struck down both lions and bears, and this uncircumcised Philistine shall be like one of them, for he has defied the armies of the living God.” (1 Sam 17:10; 1 Sam 17:26)37And David said, “The Lord who delivered me from the paw of the lion and from the paw of the bear will deliver me from the hand of this Philistine.” And Saul said to David, “Go, and the Lord be with you!” (1 Sam 20:13; 1 Kron 22:11; 1 Kron 22:16; 2 Tim 4:17)38Then Saul clothed David with his armor. He put a helmet of bronze on his head and clothed him with a coat of mail,39and David strapped his sword over his armor. And he tried in vain to go, for he had not tested them. Then David said to Saul, “I cannot go with these, for I have not tested them.” So David put them off.40Then he took his staff in his hand and chose five smooth stones from the brook and put them in his shepherd’s pouch. His sling was in his hand, and he approached the Philistine.41And the Philistine moved forward and came near to David, with his shield-bearer in front of him. (1 Sam 17:7)42And when the Philistine looked and saw David, he disdained him, for he was but a youth, ruddy and handsome in appearance. (1 Sam 16:12)43And the Philistine said to David, “Am I a dog, that you come to me with sticks?” And the Philistine cursed David by his gods. (1 Sam 24:14; 2 Sam 3:8; 2 Sam 9:8; 2 Sam 16:9; 2 Kon 8:13)44The Philistine said to David, “Come to me, and I will give your flesh to the birds of the air and to the beasts of the field.” (1 Sam 17:46)45Then David said to the Philistine, “You come to me with a sword and with a spear and with a javelin, but I come to you in the name of the Lord of hosts, the God of the armies of Israel, whom you have defied. (1 Sam 17:6; 1 Sam 17:36)46This day the Lord will deliver you into my hand, and I will strike you down and cut off your head. And I will give the dead bodies of the host of the Philistines this day to the birds of the air and to the wild beasts of the earth, that all the earth may know that there is a God in Israel, (Deut 28:26; Joz 4:24; 1 Sam 17:44; 1 Kon 18:36)47and that all this assembly may know that the Lord saves not with sword and spear. For the battle is the Lord’s, and he will give you into our hand.” (2 Kron 20:15; Ps 44:6; Hos 1:7; Zach 4:6)48When the Philistine arose and came and drew near to meet David, David ran quickly toward the battle line to meet the Philistine.49And David put his hand in his bag and took out a stone and slung it and struck the Philistine on his forehead. The stone sank into his forehead, and he fell on his face to the ground.50So David prevailed over the Philistine with a sling and with a stone, and struck the Philistine and killed him. There was no sword in the hand of David.51Then David ran and stood over the Philistine and took his sword and drew it out of its sheath and killed him and cut off his head with it. When the Philistines saw that their champion was dead, they fled. (1 Sam 21:9; 2 Sam 23:21; Heb 11:34)52And the men of Israel and Judah rose with a shout and pursued the Philistines as far as Gath[6] and the gates of Ekron, so that the wounded Philistines fell on the way from Shaaraim as far as Gath and Ekron. (Joz 15:11; Joz 15:36; 1 Sam 17:4)53And the people of Israel came back from chasing the Philistines, and they plundered their camp.54And David took the head of the Philistine and brought it to Jerusalem, but he put his armor in his tent. (1 Sam 17:57; 2 Sam 5:6)55As soon as Saul saw David go out against the Philistine, he said to Abner, the commander of the army, “Abner, whose son is this youth?” And Abner said, “As your soul lives, O king, I do not know.” (1 Sam 1:26; 1 Sam 16:21; 2 Sam 2:8)56And the king said, “Inquire whose son the boy is.”57And as soon as David returned from the striking down of the Philistine, Abner took him, and brought him before Saul with the head of the Philistine in his hand. (1 Sam 17:54)58And Saul said to him, “Whose son are you, young man?” And David answered, “I am the son of your servant Jesse the Bethlehemite.” (1 Sam 17:12)