Römer 7 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Wyzwolenie od grzechu i wyzwolenie od Prawa na przykładzie małżeństwa

1 Czyż nie wiecie, bracia – a przecież mówię do znających Prawo – że Prawo panuje nad człowiekiem, dopóki on żyje?* 2 Zamężna kobieta bowiem jest z żyjącym mężem związana Prawem, jeśli zaś mąż umrze, uwolniona jest od Prawa [wiążącego ją] z mężem. 3 Jeśli zatem za życia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołożnicą, ale jeśli mąż umrze, wolna jest od Prawa i nie jest cudzołożnicą, jeśli przystanie do innego mężczyzny. 4 Tak więc i wy, moi bracia, zostaliście uśmierceni dla Prawa* przez ciało Chrystusa,* by przystać do innego, do wzbudzonego z martwych – po to, byśmy wydawali owoc dla Boga. 5 Gdy bowiem byliśmy w ciele, namiętności grzechów, przez Prawo, działały w naszych członkach, aby rodzić owoce śmierci. 6 Teraz jednak zostaliśmy uwolnieni od Prawa, gdy umarliśmy dla tego, przez co byliśmy związani, po to, by służyć w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery.*

Prawo a grzech

7 Cóż więc powiemy? Że Prawo to grzech?* W żadnym razie! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie Prawo;* bo też o pożądaniu nie wiedziałbym, gdyby Prawo nie mówiło: Nie będziesz pożądał. 8 Tymczasem grzech, skorzystawszy dzięki przykazaniu z możliwości, wywołał we mnie wszelkie pożądanie – bo bez Prawa grzech jest martwy. 9 Otóż ja* żyłem niegdyś bez Prawa, lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył, 10 a ja umarłem i okazało się, że to przykazanie, które miało [prowadzić] mnie do życia, [doprowadziło] do śmierci. 11 Grzech bowiem, skorzystawszy dzięki przykazaniu z możliwości, zwiódł mnie i przez nie zabił. 12 Tak więc Prawo jest święte i przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre. 13 Czy zatem to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? W żadnym razie! To właśnie grzech, aby okazać się grzechem, przez to, co dobre, spowodował moją śmierć, aby przez przykazanie grzech okazał się tym bardziej grzeszny.

Funkcjonowanie Prawa w życiu człowieka

14 Wiemy bowiem,* że Prawo jest duchowe,* ja* zaś jestem cielesny, zaprzedany pod grzech. 15 Nie rozumiem tego, co wykonuję — robię nie to, czego chcę, lecz czynię to, czego nienawidzę. 16 Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję, że Prawo jest wspaniałe. 17 Teraz jednak wykonuję to już nie ja, lecz mieszkający we mnie grzech. 18 Wiem zatem, że nie mieszka we mnie, to jest w moim ciele,* dobro; chcenie bowiem jest we mnie obecne, lecz wykonania tego, co szlachetne, brak.* 19 Nie czynię bowiem tego, czego chcę – dobrego; lecz robię to, czego nie chcę – zło. 20 Jeśli jednak czynię to, czego ja* nie chcę, już nie wykonuję tego ja, lecz mieszkający we mnie grzech.* 21 Odkrywam zatem prawo,* że gdy chcę czynić to, co szlachetne, narzuca mi się* zło. 22 Bo według człowieka wewnętrznego rozkoszuję się* Prawem Bożym, 23 w swoich członkach zaś widzę inne prawo, walczące przeciw Prawu mojego rozumu i biorące mnie w niewolę prawa grzechu obecnego w moich członkach.* 24 Nędzny ja człowiek! Kto mnie wybawi* z tego ciała śmierci?* 25 Bogu zaś niech będą dzięki – przez* Jezusa Chrystusa,* naszego Pana! Tak więc ja sam służę rozumem Prawu Bożemu, ciałem natomiast – prawu grzechu.